"ΧΤΥΠΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ"... ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΜΙΜΗΤΟ ΤΡΟΠΟ

Η ταινία "Χτυπημένος από Έρωτα" (Punch-Drunk Love) του 2002 ήταν μάλλον η μόνη ταινία του Paul Thomas Anderson που δεν είχα δει. Κακώς. Είναι μια αισθηματική κωμωδία με τον Άνταμ Σάντλερ πολύ καλό στον εκκεντρικό χαρακτήρα του, συνοδευόμενο από την Έμιλι Γουάτσον και τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν σε μικρότερο ρόλο. 

Ο ιδιόρρυθμος, δειλός ήρωας περιστοιχίζεται από 7 αδελφές που τον πιέζουν με διαφορετικό τρόπο η κάθε μία. Ζει αποτραβηγμένος και μόνος, σιχαίνεται τον εαυτό του και δεν περνά και πολύ καλά στην επιχείρησή του. Ένα μοναχικό βράδυ αποφασίζει να πάρει ένα ροζ τηλέφωνο... και βρίσκεται μπλεγμένος με εκβιαστές. Ταυτόχρονα ερωτεύεται την μυστηριώδη Λίνα.

Όλα τα λεφτά είναι ο βασικός χαρακτήρας, αυτός του μοναχικού, κοινωνικά αδέξιου και ατσούμπαλου ήρωα, που όπως είπαμε μισεί το εαυτό του και τη ζωή του εν γένει, είναι άγαρμπος με τις γυναίκες, για τις οποίες νοιώθει μάλλον φόβο, και όσο πιο αγχωμένος νοιώθει, τόσο συμπεριφέρεται όλο και πιο αλλοπρόσαλλα. Οι ιδέες του, οι πράξεις του, ο τρόπος που συμπεριφέρεται, ακόμα και ο τρόπος που ντύνεται, έχουν κάτι σουρεαλιστικό. Εξαιρετικός!

Επειδή ο Anderson είναι σημαντικός δημιουργός, δεν θα ήταν ευχαριστημένος με μια απλή αισθηματική κομεντί - γιατί το φιλμ θα μπορούσε άνετα να είναι κάτι τέτοιο. Υπάρχει η τρυφερότητα και η συμπάθεια για τον αλλού- γι'- αλλού ήρωα, αλλά υπάρχει και το έντονα παράλογο στοιχείο που προαναφέραμε. Και ταυτόχρονα κάνει και ένα σχόλιο για τη σύγχρονη μοναξιά των πόλεων ή για τα εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν γκρίζα, δίχως ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και απλώς πλήττουν. 

Το διασκέδασα πραγματικά και γέλασα σε αρκετά σημεία. Δεν το δείχνει αρχικά, αλλά έχει ενδιαφέρον.