ΔΥΣΤΟΠΙΚΑ, ΠΑΡΑΔΟΞΑ "ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ"

 

Ξέρω ότι το φιλμ του David Cronenberg "Εγκλήματα του Μέλλοντος" του 2022 δεν άρεσε γενικά. Πήρε μέτριες κριτικές και οι περισσότεροι γνωστοί μου μάλλον το μίσησαν. Ανήκω λοιπόν στη μειοψηφία που εντυπωσιάστηκε από την ταινία. Ας αναφέρουμε ότι πρωταγωνιστούν οι Βίγκο Μόρτενσεν, Λέα Σεϊντού και Κρίστεν Στιούαρτ και είναι γυρισμένη στην Αθήνα.

Σε ένα κοντινό μέλλον αρκετοί άνθρωποι μεταλλάσσονται με μυστηριώδη τρόπο: Το σώμα τους παράγει παράδοξα, άχρηστα όργανα, που αντιμετωπίζονται ως πιθανοί καρκινικοί όγκοι και αφαιρούνται καλού- κακού με ιατρική επέμβαση. Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών είναι διάσημοι περφόρμερ. Εκείνος είναι ένας από τους μεταλλαγμένους, που παράγει όργανα με ασυνήθιστη συχνότητα. Εκείνη τα "πειράζει" και τα αφαιρεί τελετουργικά σε δημόσιες περφόρμανς. Μήπως όμως υπάρχει και ένα άλλο "είδος" ανθρώπων; Και τι συμβαίνει με τη δολοφονία ενός παιδιού από την ίδια του τη μητέρα;

Ας τονίσουμε πρώτα ότι ο Κρόνενμπεργκ ξαναβρίσκει τον παλιό, καλό (ερωτηματικό για πολλούς, όχι πάντως για μένα) εαυτό του, το σήμα κατατεθέν του δηλαδή: Τον σωματικό τρόμο (body horror). Γι' αυτό και η ταινία γίνεται απεχθής για πολλούς και, υποτίθεται, προορίζεται "για γερά στομάχια". Δεν υπάρχει ιδιαίτερη βία ή βίαιο σπλάτερ, υπάρχουν όμως πολλές εγχειρήσεις, πολλά όργανα... Πάει αυτό. Προειδοποιήσαμε. Από εκεί και πέρα, ακολουθώντας παλιότερες προβληματικές του, ο σκηνοθέτης αναρωτιέται για το πώς και το τι του ανθρώπινου σώματος, τις δυνατότητες ή τους τρόμους που κρύβει, το μέλλον του, τη σύζευξη οργανικού και τεχνητού... Συγχρόνως σχολιάζει το ρατσισμό και τις προκαταλήψεις μας προς οτιδήποτε διαφορετικό (οι διαφορετικοί κρύβονται), αλλά και μας βυθίζει σε σκοτεινές και παράδοξες γωνιές της σύγχρονης τέχνης, της οποίας φαίνεται γνώστης, αφού κάνει σαφείς αναφορές σε avant garde τάσεις και καλλιτέχνες όπως η Orlan ή ο Stelarc (οι οποίοι, στην πραγματικότητα, δεν είναι πλέον και τόσο σύγχρονοι αφού δραστηριοποιούνται από τα 80ς). Θέτει έτσι και ερωτήματα για το τι είναι τέχνη και αν οτιδήποτε μπορεί να γίνει τέχνη. 

Τέλος ας επισημάνουμε και το παράξενο κλίμα του φιλμ: Σκοτεινό, μουντό, με ωχροκίτρινα χρώματα, παραπέμπει ταυτόχρονα σε ένα δυστοπικό (όσον αφορά την εικόνα της πόλης και των κλειστών χώρων της), αλλά συγχρόνως και τεχνολογικά προωθημένο μέλλον. Ο Κρόνεμπεργκ έχει ανακαλύψει σκοτεινά, παρακμιακά σημεία της Αθήνας, ερειπωμένα, εγκαταλειμμένα ή άχαρα, τσιμεντένια κτίρια, μίζερες ταράτσες ή πλυσταριά παλιών πολυκατοικιών κλπ. κλπ. δίνοντας έτσι τη μυστηριώδη, παρακμιακή ατμόσφαιρα που θέλει. (η ταινία είναι κατά αρκετό μέρος ελληνική παραγωγή και έχουν χρησιμοποιηθεί κυρίως ελληνικά συνεργεία).

Προσωπικά με συνεπήρε και με προβλημάτισε, αλλά ξέρω ότι στους περισσότερους δεν θα αρέσει. Με δική σας ευθύνη λοιπόν.