"Η ΟΡΟΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ" ΚΑΙ Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΧΙΛΙΑΝΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Ο χιλιανός Patricio Guzman είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή ντοκιμαντερίστες. Εγκατέλειψε την πατρίδα του το 1973, αμέσως μετά το φασιστικό πραξικόπημα του Πινοσέτ, ζει έκτοτε στη Γαλλία, όλες οι ταινίες του όμως σχετίζονται με τη Χιλή.
"Η Οροσειρά των Ονείρων" (La Cordillere des Songes) του 2019 είναι το τρίτο μέρος της εξαιρετικής τριλογίας του για τη Χιλή και τα σημάδια της από την κτηνώδη 17χρονη χούντα (1973-1990) - και όχι μόνο. Σ' αυτό το τρίτο μέρος εστιάζει στην υποβλητική οροσειρά των Άνδεων, που απλώνεται κατά μήκος της μακρόστενης χώρας και ταυτόχρονα "την προστατεύει, αλλά και τη χωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο". Στοχάζεται πάνω στον επιβλητικό όγκο της, εξερευνά τις μόνιμα χιονισμένες κορυφές της, αλλά σύντομα θα οδηγηθεί και πάλι στο μεγάλο και ανεπούλωτο τραύμα της χώρας αυτής: Τόσο στην εφιαλτική δικτατορία όσο και στην επώδυνη ατιμωρησία που ακολούθησε. Τελικά, μέσα από συνεντεύξεις, από τα λόγια ενός κινηματογραφιστή που από την εποχή της χούντας μέχρι σήμερα φιλμάρει τις διαδηλώσεις στη χώρα, δημιουργώντας έτσι έναν τεράστιο όγκο υλικού και τα σχόλια του ίδιου του Γκουζμάν, αντιλαμβανόμαστε ότι η χούντα μπορεί να έπεσε 30 χρόνια πριν, τα σημάδια της όμως και η πορεία στην οποία έβαλε τη χώρα παραμένουν ανεξίτηλα μέχρι σήμερα - μια πορεία που σχετίζεται άμεσα με τον σύγχρονο κυρίαρχο οικονομικό νεοφιλελευθερισμό.
Όλα αυτά με τον γνωστό ποιητικό τρόπο του δημιουργού αυτού, με το μπλέξιμο του πολιτικού με τις προσωπικές (όχι μόνο πολιτικής φύσης) αναμνήσεις και με την εναλλαγή εικόνων από διαδηλώσεις, από την πρωτεύουσα Σαντιάγκο και από τις Άνδεις (πολλές από τις τελευταίες κόβουν την ανάσα με την απόκοσμη ομορφιά τους).
Προσωπικά μου άρεσε κάπως λιγότερο από την πρώτη τουλάχιστον ταινία της τριλογίας, την εξαιρετική και ευρηματική "Νοσταλγία του Φωτός", ίσως επειδή ο Guzman το κάνει για 3η φορά (είναι και 78 ετών), ίσως επειδή είναι περισσότερο προσκολλημένος στο πολιτικό μέρος (δίχως, επαναλαμβάνω, να του λείπει η ποίηση). Ωστόσο εξακολουθεί να είναι πολύ ενδιαφέρον. Σας συνιστώ πάντως ανεπιφύλακτα να δείτε ολόκληρη την τριλογία με τη σειρά, για να ανακαλύψετε μια διαφορετική, ποιητική προσέγγιση στο ντοκιμαντέρ.