Η ΣΠΑΡΤΑΡΙΣΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΡΧΙΑ ΣΤΟ "ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΗΝ ΚΛΑΙΤΕ"

Το έργο του Σταύρου Τσιώλη (1937-2019) ή σε απωθεί ή σε κερδιζει αμέσως και σε κάνει να το αγαπήσεις βαθύτατα. Συνήθως μιλάμε για cult ταινίες, εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με έναν cult δημιουργό, με εντελώς προσωπικό, αναγνωρίσιμο ύφος (μετά τη δεκαετία του 80 τουλάχιστον). To 1992 συνεργάζεται σε σενάριο και σκηνοθεσία με τον αδικοχαμένο Χρήστο Βακαλόπουλο (1956-1993) γυρίζοντας το "Παρακαλώ Γυναίκες μην Κλαίτε".
Ένας "μεγάλος" (υποτίθεται) ηλικιωμένος αγιογράφος, ο Θεοφάνης, καταφτάνει με τον βοηθό του Θεοδόσιο σε ένα έρημο μοναστήρι πάνω από ένα ορεινό χωριό στην Πελοπόννησο με συμβόλαιο να μείνουν εκεί και νο το αγιογραφήσουν. Υπάρχουν επίσης οι επίτροποι, υπάρχουν οι κάτοικοι του χωριού, οι πιστοί που έρχονται να "προσκυνήσουν" τον Θεοφάνη, δύο τσιγγάνοι, μια κοπέλα που φτάνει να μαθητεύσει μαζί τους, ένας βοσκός... Καθώς θα συμβαίνουν διάφορα ενίοτε ξεκαρδιστικά, με το χαρακτηριστικό "τσιωλικό" χιούμορ, οι μέρες και οι μήνες φεύγουν και οι αγιογράφοι περνάνε "ζωή και κότα" δίχως να έχουν καν ξεκινήσει τη δουλειά τους...
Υπόγειο χιούμορ, κλαρίνα και σκυλάδικα, απίστευτοι τύποι και καθημερινοί άνθρωποι της επαρχίας μαζί, απατεωνιές και μικρές απάτες, άφθονο κιτς, Ντάτσουν, πλούσιοι ελληνοαμερικάνοι, εκκλησιαστικοί παράγοντες και άλλα πολλά συνθέτουν ένα αληθινά απίστευτο, σπαρταριστό πορτρέτο της ελληνικής επαρχίας και της ελληνικής πραγματικότητας γενικότερα στα χειρότερά της (ή μήπως, ταυτόχρονα, στα γλυκύτερά της;) Διότι αυτή είναι η ματιά του Τσιώλη: Κατάδειξη όλης της γελοιότητας, της μιζέριας, της κακογουστιάς, της κουτοπονηριάς που μας διακρίνει ως λαό και συγχρόνως μια βαθιά συμπάθεια και κατανόηση για όλα αυτά. Διότι αυτό υπήρξε πάνω απ' όλα ο Τσιώλης: Ένας "γλυκός" δημιουργός.
Φυσικά την παράσταση κλέβει ο Γιώργος Μπακιρτζής, με την μπάσα φωνή και τα όσα στομφώδη, μεγαλεπήβολα και "λαοπλάνα"αραδιάζει σε όλη την ταινία, ενώ κατά βάθος δεν είναι παρά ένας μοναχικός μικροαπατεώνας. που ερωτεύεται δίχως τύχη, αλλά και αισιόδοξος κατά βάθος. "Πάμε γι' άλλα" θα έπρεπε να είναι το μότο του. Και βέβαια ο "άγιος" Θεοφάνης, που το μόνο που κάνει είναι να τρώει τον αγλέωρα και να αράζει αναπαυτικά, να δέχεται τις υπηρεσίες και το σεβασμό όλων και ο ίδιος να μην κουνά ούτε το μικρό του δαχτυλάκι.
Ξέρω ότι πολλούς θα ξενίσει το παράδοξο, "λαϊκό" ύφος των δημιουργών. Για μένα είναι μία από τις καλύτρερες ελληνικές ταινίες.