"ΕΝΗΛΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ" ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΡΩΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Ο Κώστας Γαβράς, από τους σημαντικούς εν ζωή παγκόσμιους δημιουργούς, είναι το 2019 86 χρονών. Τα φιλμ του είναι πάντοτε πολιτικά. Με το "Ενήλικοι στην Αίθουσα" υιοθετεί απόλυτα την οπτική του Γιάννη Βαρουφάκη, όπως αυτή καταγράφεται στο ομώνυμο βιβλίο του, για την εποχή των σκληρών και αγχωτικών (για όλους) διαπραγματεύσεών του με τους ευρωπαίους εταίρους το 2015 με θέμα την υπογραφή ή μη ενός νέου μνημονίου, την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους κλπ., οι οποίες βεβαίως οδηγήθηκαν σε ήττα της ελληνικής πλευράς (απόλυτα αναμενόμενο) και στην παραίτηση του τότε υπουργού.
Όλα αυτά καταγράφονται στο φιλμ του Γαβρά και ο Χρήστος Λούλης κρατιέται καλά στον βασικό ρόλο. Η ταινία είναι διαπραγματευμένη ως πολιτικό θρίλερ - αν και όλοι γνωρίζουμε το τέλος - με το διάχυτο άγχος, τα σκαμπανεβάσματα των διαπραγματεύσεων, τις αφόρητες πιέσεις που υφίσταται η ελληνική αντιπροσωπεία, και καταφέρνει (η ταινία) να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή (εννοώ να μην τον κουράζει, αν τουλάχιστον κάποιος γνωρίζει τι έχει πάει να δει). Παράλληλα σκιαγραφεί τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών, τόσο των ελλήνων του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των άτεγκτων, συχνά στυγνών και σκληρότατων ευρωπαίων (Ντάισεμπλουντ, Σόιμπλε κλπ.), παρουσιάζοντάς μας έτσι μια σκληρή, τυφλά γραφειοκρατική και εκδικητική Ευρωπαϊκή Ένωση και καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τον άκρατο οικονομικό νεοφιλευθερισμό, που αψηφά τον άνθρωπο και οδηγεί σε πλήθος προσωπικών τραγωδιών, με τη δικαιολογία της "γενικής οικονομικής ανόδου" (;;;) ή της ευημερίας των αριθμών.
Βεβαίως τα γεγονότα είναι πολύ πρόσφατα και ο καθένας μπορεί να έχει την προσωπική του άποψη για το τελικό αποτέλεσμα (είχε δίκιο ο Βαρουφάκης και η τακτική του ή η πολιτική και οι καθυστερήσεις του χειροτέρεψαν τα πράγματα;). Ωστόσο η ταινία είναι μονοδιάστατη, καθώς υιοθετεί απόλυτα τις απόψεις και τις μαρτυρίες του. Προσωπικά δεν συμπαθώ τα ευρωπαϊκά κοράκια που προαναφέραμε ούτε τον νεοφιλελευθερισμό, ωστόσο η αποτίμηση των αποτελεσμάτων της διαπραγμάτευσης είναι κάτι διαφορετικό - και αμφιλεγόμενο. Πρέπει όμως να πω ότι, ακριβώς λόγω του μονοδιάστατου, που κατέληγε σε ένα είδος (προκαθορισμένης) αναμέτρησης χοντροκομμένων καλών - κακών, με τη ταυτόχρονη απόλυτη ηρωοποίηση του υπουργού, η ταινία δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Και, κυρίως, βρήκα άστοχες (έως και ακούσια γελοίες) τις "συμβολικές" ή "θεατρικές" σκηνές που παραπέμπουν σε αρχαία τραγωδία. Κρίμα. Δεν είναι θέμα πολιτικών, αλλά κινηματογραφικών προτιμήσεων.