Ο "JOKER" ΩΣ ΘΥΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΧΑΟΥΣ

Έχουν γραφεί τόσο πολλά για τον "Joker" του Todd Phillips του 2019, που ό,τι και να προσθέσω έχει ήδη ειπωθεί. Λίγα πράγματα λοιπόν κι από μένα:
Κατ' αρχήν η μεγαλύτερη έκπληξη είναι ο Todd Phillips, ο οποίος από δημιουργός ξεκαρδιστικών, αλλά και χοντροκομμένων κωμωδιών που διαρκώς προκαλούν τα όρια του πολιτικώς ορθού, μετατρέπεται ξαφνικά σε δημιουργό μιας άκρως πεσιμιστικής (μηδενιστικής μάλλον) ζοφερής ταινίας, με πολλές προεκτάσεις και αναγνώσεις. Δεύτερον, να τονίσω, για τους ελάχιστους που δεν το έχουν καταλάβει, ότι αυτός εδώ ο Τζόκερ ουδεμία σχέση έχει με την υπερηρωική πλημμυρίδα που έχει κατακλύσει τις οθόνες και προσωπικά με κάνει να βαριέμαι αφόρητα. Φυσικά σχετίζεται με το μύθο του Μπάτμαν και πρέπει κάποιος να γνωρίζει γι' αυτόν, αλλά είναι εντελώς διαφορετικά διαπραγματευμένο απ' όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα. Και, ΟΚ, ο Joakin Phenix, που παίρνει όλο το φιλμ στις πλάτες του, είναι εξαιρετικός.
Η ταινία, πολύ μακριά από την κόμκς αισθητική, είναι κυρίως η κατάβαση ενός εξ αρχής διαταραγμένου ανθρώπου στην κόλαση της απόλυτης τρέλας (περί αισθητικής να πω εδώ ότι το φιλμ είναι εντελώς ρεαλιστικό ως σκηνικό, βρώμικο, σκοτεινό και σε τίποτα δεν θυμίζει τα φουτουριστικά / φανταστικά σκηνικά της συντριπτικής πλειοψηφίας των υπερηρωικών φιλμ, με τα οποία μόνο ως προέλευση της ιστορίας συγγενεύει). Ένας μοναχικός τύπος λοιπόν με τραυματικό παρελθόν, σεξουαλικά και όχι μόνο στερημένος, που ζει με τη μητέρα του και έχει ως απωθημένο να γίνει κωμικός, βρίσκεται, λόγω καθημερινής ζωής, αλλά και συνολικής κοινωνικής ευθύνης, όλο και πιο κοντά στην ανεξέλεγκτη παράνοια. Η κατάληξη απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Προσωπική οδύσσεια, αλλά και κοινωνική και πολιτική καταγγελία τόσο της μοναχικότητας των μεγαλουπόλεων όσο και των απαράδεκτων κοινωνικών ανισοτήτων που βρίσκονται διαρκώς στα όρια του να πυροδοτήσουν μια ανεξέλεγκτη εξέγερση, αλλά και των πολιτικών που ουσιαστικά αποτελούν δεκανίκια των ισχυρών (αν δεν είναι οι ίδιοι εντελώς απροκάλυπτα  οι ισχυροί, όπως συμβαίνει όλο και συχνότερα στην εποχή μας - βλέπε Τραμπ, Μπερλουσκόνι κ.ά.), ή, αν θέλετε, μια αλληγορία της εποχής του Τραμπ, το φιλμ συγγενεύει άμεσα ως (αμφιλεγόμενος) προβληματισμός με κλασικές ταινίες όπως ο "Ταξιτζής" ή το "Βασιλιάς για μια Νύχτα", και οι δύο του Σκορσέζε, οι οποίες αποτελούν και την άμεση επιρροή του (καθόλου τυχαία η εμφάνιση του Ντε Νίρο, πρωταγωνιστή αμφοτέρων, ως "φόρου τιμής").
Προσωπικά απόλαυσα το φιλμ και το θεωρώ ήδη από τα καλύτερα του 2019. Όσο για τα συμπεράσματα του τέλους (ας μην κάνω spoiler, δεν θα πω λοιπόν ποια είναι αυτά) θα ήθελα να επισημάνω ότι η κατάσταση που περιγράφεται δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με τις (πολιτικές ή άλλες) απόψεις του δημιουργού. Μπορεί να συμβαίνει κι αυτό, μπορεί όμως κάλλιστα να προειδοποιεί για το πού μπορεί να οδηγήσει μια τόσο βαθιά άρρωστη και διχασμένη κοινωνία, όπου η ψαλίδα της ανισότητας ανοίγει διαρκώς, και όντως μία μόνο σπίθα χρειάζεται για να συμβεί ανάφλεξη... (προσωπικά δεν το πιστεύω, διότι όλες αυτές οι σποραδικές αναφλέξεις ελέγχονται απόλυτα από το σύστημα. Γι' αυτό άλλωστε και το πανίσχυρο και αδηφάγο Χόλιγουντ επιτρέπει να γυρίζονται τέτοιες ταινίες).