DARK STAR: ΜΙΑ LOW BUDGET, ΣΑΤΙΡΙΚΗ ΟΠΕΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ

Το 1974 ο άγνωστος John Carpenter γυρίζει την πρώτη του ταινία, το "Dark Star". Αφόρητα (ή διασκεδαστικότατα) low budget, αφού με ελάχιστα χρήματα ήθελε να κάνει επιστημονική φαντασία, παραμένει μια cult κατά τη γνώμη μου ταινία. Πολύ περισσότερο αφού το σενάριο έγραψε (και παίζει και έναν από τους βασικούς ρόλους) μια άλλη σημαντική φιγούρα του φανταστικού, ο Dan O'Bannon.
Αυτό που προέχει στο φιλμ είναι το στοιχείο της σάτιρας. Ταυτόχρονα όμως η ταινία δεν παύει να έχει τοσο στιγμές εξαιρετικού σασπένς (ο Κάρπεντερ έδειχνε από τότε ήδη το κλίμα που θα τον έκανε γνωστό), όσο και ποιητικές και τρυφερές. Γενικά έχει δανειστεί στοιχεία τόσο από τη λογοτεχνία όσο και από το σινεμά επιστημονικής φαντασίας, κάνοντας κατά τη γνώμη μου έναν πετυχημένο συνδυασμό τους (η συγκινητική και τρυφερή - ναι, όλα αυτά σε μια κωμική κυρίως ταινία - σκηνή του τέλους είναι παρμένη από ένα διήγημα του Ray Bradbury, η συνομιλία με τον νεκρό κυβερνήτη από Philip Dick κλπ.), ενώ ο κομπιούτερ του σκάφους θυμίζει, καθόλου τυχαία υποθέτω, αυτόν της θρυλικής "Οδύσσειας του Διαστήματος". Πράγμα που κάνει άλλωστε και μια από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας, η απίθανη φιλοσοφική συνομιλία του κυβερνήτη με μια... βόμβα ("έξυπνη" βόμβα, προτού καν επινοηθεί ο όρος).
Και δεν μου βγάζετε από το μυαλό ότι το μικρό αυτό φιλμ έχει επηρεάσει πολύ τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας έκτοτε. Κυρίως το περίφημο "Alien" που θα ακολουθούσε μερικά χρόνια μετά. Υπάρχει το στοιχείο του ελευθερου, ανεξέλεγκτου πλάσματος σε ένα μεγάλο σκάφος (που εδώ είναι μια... εξωγήινη ντομάτα ή κάτι τέτοιο), αλλά υπάρχει και το γενικότερο κλίμα που επικρατεί ανάμεσα στο πλήρωμα: Η αποστολή του σκάφους δεν έχει τίποτα απολύτως ηρωικό, επικό ή δραματικό. Τα 4 εναπομείναντα μέλη βαριούνται αφόρητα, με το ζόρι μιλάν ο ένας στον άλλον, κάνουν τα πάντα για να σκοτώσουν τον (άπειρο) ελεύθερο χρόνο τους, κάποιοι βρίσκονται στα όρια της ψύχωσης. Ό,τι θα συνέβαινε στην πραγματικότητα δηλαδή αν μια χούφτα άνθρωποι βρίσκονταν κλεισμένοι σε έναν περιορισμένο χώρο για κάτι χρόνια. Το ίδιο το σκάφος εξ άλλου είναι σακαράκα, τα μισά πράγματα δεν λειτουργούν καθόλου ή δεν λειτουργούν σωστά. Αν νομίζετε λοιπόν ότι πρώτη φορά είδαμε στο Άλιεν πλήρωμα - απλούς εργαζόμενους, που κάνουν ό,τι κάνουν για το μεροκάματο και μόνο, για δείτε το Dark Star!
Τα εφέ είναι τόσο κακά, που προκαλούν γέλιο. Από τη μια βέβαια ήταν το low budget που λέγαμε, αλλά εμένα δεν μου βγάζετε και πάλι απ' το μυαλό ότι ο Κάρπεντερ μπορεί να το παρατράβαγε επίτηδες, κάνοντας πλάκα με τα σούπερ εφέ της "Οδύσσειας" ή άλλων προηγούμενων παραγωγών, που προσπαθούν να φανούν όσο γίνεται πειστικότερες.
Γενικά, παρά το κάπως σπονδυλωτό και αποσπασματικό σενάριο, είναι μια ταινία που μ' αρέσει πολύ μέσα στο ηθελημένα "κακό γούστο" της. Γι' αυτό τη χαρακτήρισα cult. Με δεδομένο αυτό, μπορείτε νομίζω να την απολαύσετε και να χαμογελάσετε αρκετά (δεν πρόκειται για ξεκαρδιστική κωμωδία, το εοπισημαίνω). Και, εντελώς απροσδόκητα, να συγκινηθείτε στο τέλος.