"BONES AND ALL" : ΜΠΟΡΕΙ Η ΦΡΙΚΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ;

 

Ο απρόβλεπτος ιταλός Luca Guadagnino μπορεί να γυρίσει πολύ διαφορετικά μεταξύ τους φιλμ, όπως έχει αποδείξει μέχρι τώρα. Το "Bones and All" του 2022 το επιβεβαιώνει και πάλι. Με πρωταγωνιστές τον συχνό συνεργάτη του Timothee Salame και την Taylor Russell, αλλά και με τον "απεχθή" Marc Rylance να κλέβει την παράσταση. Και σε δεύτερους ρόλους - εκπλήξεις η Τζέσικα Χάρπερ (πιθανόν αναφορά στην αγαπημένη στο δημιουργό "Suspiria", της οποίας ο Guadagnino έκανε ριμέικ) και η Chloe Sevigny.

Μια νεαρή κοπέλα πάσχει από... κανιβαλισμό. Πρέπει σε τακτά διαστήματα να τρώει ανθρώπινο κρέας. Όταν γνωρίζει ένα αγόρι με παρόμοιες τάσεις ο έρωτας είναι άμεσος, ενώ, ταυτόχρονα, είναι υποχρεωμένοι να ζουν κυνηγημένοι.

Ταινία τρόμου και φρίκης, road movie, αισθηματικό φιλμ, το "Bones and All" τα συνδυάζει όλα αυτά με θαυμαστό τρόπο, πετυχαίνοντας έτσι κάτι που, εγώ τουλάχιστον, δεν έχω ξαναδεί: Να δημιουργήσει ένα τρυφερό και ρομαντικό σπλάτερ ! (ναι, έτσι ακριβώς). Συγχρόνως καταφέρνει να μιλήσει για ένα σωρό άλλα πράγματα: Για τον εφηβικό έρωτα, για την "κατάρα" (όπως συχνά εκλαμβάνεται τουλάχιστον) της διαφορετικότητας, για τη βρώμικη Αμερική, για τις τύψεις κλπ. Και να λειτουργήσει τόσο ως θρίλερ όσο και ως ευαίσθητη ταινία. 

Εδώ ο κανιβαλισμός αντιμετωπίζεται ακριβώς όπως ο βαμπιρισμός σε πάμπολλα σχετικά φιλμ: Κάτι που είναι ακούσιο, με την έννοια ότι είναι αδύνατο να επιβιώσεις αλλιώς, όχι ως κάτι που το κάνουμε επειδή μας αρέσει. Έτσι οι ήρωες δεν θέλουν να σκοτώνουν (όπως ο Μπραντ Πιτ στη "Συνέντευξη με ένα Βρυκόλακα"), νοιώθουν τύψεις γι' αυτό και προσπαθούν να το ξεπεράσουν, αλλά... Έτσι η μοίρα τους γίνεται ακόμα πιο δύσκολη και βαριά. Και μέλιστα σε έναν κόσμο όπου άλλοι που πάσχουν από το ίδιο πολύ απλά το ευχαριστιούνται. Α, και για να εξηγήσω: Η ταινία δεν είναι ακριβώς σπλάτερ, όπως διάφορα ζόμπι και σχιζοφρενείς, είναι περισσότερο απωθητική και αηδιαστική, έστω και αν δείχνει ελάχιστες τέτοιες σκηνές. Αλλά αυτό με έκανε μάλλον να τη θαυμάσω περισσότερο: Πώς γίνεται να χωρέσει τόση ευαισθησία και ρομαντισμός σε τόσο απωθητικό περιτύλιγμα;

Για μένα αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη. Παρ΄όλα αυτά δεν το συνιστώ σε ανθρώπους που είναι μεν ευαίσθητοι, αλλά είναι και τα στομάχια τους το ίδιο...