"ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ" 'Η ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

 Ο σουηδός Ruben Ostlund γυρίζει το 2022 την επόμενη μετά το γνωστό "Τετράγωνο" ταινία του, "Το Τρίγωνο της Θλίψης". Είναι και πάλι πολιτικοποιημένος και κοινωνικά καυστικότατος.

Ένα ζευγάρι μοντέλων (ωραίων προφανώς), μετά από κάμποσες προστριβές, κερδίζει μια πολυτελέστατη κρουαζιέρα. Οι περισσότεροι από τους συνταξιδιώτες τους είναι κάθε λογής και εθνικότητας εκατομμυριούχοι, αριστοκράτες και άλλα τέτοια είδη. Τι θα γίνει όμως όταν το πλοίο βυθιστεί και οι επιζήσαντες (πλούσιοι, μοντέλα, εργαζόμενοι στο πλοίο κλπ.) ναυαγήσουν σε έρημο νησί και αρχίσουν να αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης;

Πριν οτιδήποτε άλλο να πούμε ότι το "έρημο νησί" είναι η όντως υπέροχη παραλία της Χιλιαδούς στην Εύβοια και ότι ο καπετάνιος του κρουαζιερόπλοιου είναι ο απολαυστικότατος εδώ Γούντι Χάρελσον. Πρόκειται για κωμωδία (συχνά μαύρη) ή μάλλον για σάτιρα της σύγχρονης κοινωνικής δομής της δυτικής ανθρωπότητας. Αφού μας δείξει στο πρώτο μέρος τα εσωτερικά προβλήματα του ζευγαριού και στο δεύτερο, στην κρουαζιέρα, περιγράψει και αναλύσει τις κοινωνικές / ταξικές σχέσεις της κοινωνίας μας, προχωρά στο τρίτο (μετά το ναυάγιο) στην ανατροπή των πάντων, εφ' όσον το χρήμα παύει εκεί να έχει οποιοδήποτε νόημα και κάθε βεβαιότητα καταρρέει. Και βέβαια, ο Ostlund  προσπαθεί να είναι όσο πιο καυστικός (και κυνικος σε πολλά σημεία) γίνεται. 

Το φιλμ κατηγορήθηκε από πολλούς ως πολύ προφανές και ενίοτε χοντροκομμένο. Μάλλον συμφωνώ. Υπάρχουν ξεκαρδιστικές για μένα στιγμές και άλλες που πράγματι είναι "χοντροκομμένες" και υπερβολικά φανερές για το τι θέλει να μας πει: Ότι τα πλούτη των κάθε λογής αρχόντων προκύπτουν από το μόχθο και τον ιδρώτα των πολλών, ότι όλες οι κοινωνικές δομές δεν βασίζονται παρά σε συμβάσεις, οι οποίες καταρρέουν όταν εμφανίζονται πραγματικές ανάγκες οπότε έχουμε και πλήρη αλλαγή αξιών κλπ. Και, για να μη νομίζετε ότι χαρίζεται στους (πρώην) κατατρεγμένους, τονίζει ότι κι αυτοί μπορούν να γίνουν εξ ίσου αδίστακτοι με τους (πρώην) καταπιεστές τους αν τους δοθεί η ευκαιρία (ίσως επειδή η υπάρχουσα κοινωνία έχει διαφθείρει ανεπιστρεπτί τα πάντα και τους πάντες). Ωστόσο, παρά τις κατηγορίες που προαναφέραμε, προσωπικά το είδα αρκετά ευχάριστα (παρά την κάπως ατσούμπαλη και διαφορετική σε κάθε μέρος δομή του σεναρίου) και, όπως είπα, διασκέδασα σε αρκετά σημεία. Και. στο κάτω κάτω, μπροστά στην εφιαλτική εποχή που ζούμε, με τις ιδεολογίες κουρελιασμένες και ξεθωριασμένες, με τον ίδιο το φασισμό να αναδύεται ξανά και τον φόβο ακόμα και πυρηνικού πολέμου να επανεμφανίζεται, χρειαζόμαστε κάποιες πολιτικές ταινίες (έστω και υπερβολικά προφανείς), για να ξαναθυμίσουν επιτέλους κάποια πράγματα πασίγνωστα κάποτε και "κρυμμένα κάτω από το χαλί" σήμερα.