Η "ΣΤΑ ΟΡΙΑ" ΖΩΗ ΤΩΝ ΕΓΧΡΩΜΩΝ ΤΩΝ ΓΚΕΤΟ ΣΤΟ "CLOCKERS"

Έχετε διαβάσει βιβλία του George Pelecanos; Ο συγγραφέας - παράλληλα με την αστυνομική πλοκή - περιγράφει συχνότατα τα γκέτο των μαύρων στις μεγαλουπόλεις και την εκεί σχεδόν εφιαλτική καθημερινότητα. Εφιαλτική όχι τόσο λόγω υλικά υποβαθμισμένων συνθηκών ζωής (όπως ας πούμε στα μαύρα γκέτο του Γιοχάνεσμπουργκ), αλλά λόγω της παραβατικότητας και εγκληματικότητας, οι οποίες αποτελούν την ενασχόληση σημαντικού μέρους του πληθυσμού και μάλιστα από πολύ μικρές ηλικίες. Από παιδιά για να είμαστε σαφείς. Το τρομερό είναι ότι αυτό θεωρείται από τα πιτσιρίκια ως πρότυπο ζωής, στόχος, και ο θαυμασμός για τους "μεγάλους" του χώρου είναι απεριόριστος. Φυσικά το μεγαλύτερο μέρος της παραβατικότητας αυτής σχετίζεται με τα ναρκωτικά.
Στον κόσμο αυτόν μας μεταφέρει το φιλμ του Spike Lee "Clockers", που ο μαύρος σκηνοθέτης γύρισε το 1995. Ο ήρωας, ένας νεαρός μαύρος, είναι ντίλερ, όπως και ολόκληρη η παρέα του, και δουλεύει για ένα "μεγαλύτερο κεφάλι", σημαντικό στη γειτονιά. Όλα, βλέπετε, παίζουν σε επίπεδο γειτονιάς και όλοι σχεδόν ξημεροβραδιάζονται στους δρόμους και τα πάρκα. Τα πράγματα θα γίνουν σοβαρά όταν ο ήρωας θα εμπλακεί σε μια δολοφονία και η αστυνομία θα αρχίσει να τον πιέζει έντονα. Και θα γίνουν ακόμα πιο ασφυκτικά όταν το "αφεντικό", αλλά και η παρέα, θα τον θεωρήσουν "καρφί".
Το φιλμ διαθέτει σαφή πλοκή και εξέλιξη, θα μπορούσε όμως κανείς και να το δει σαν ένα είδος ντοκιμαντέρ πάνω στο συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Αυτό που προκύπτει ανάγλυφα είναι το ότι η παραβατικότητα είναι σχεδόν μονόδρομος. Δεν την επιλέγεις ακριβώς, βρίσκεται και αναπτύσεται σχεδόν φανερά δίπλα σου από τη στιγμή που αρχίζεις να καταλαβαίνεις τον κόσμο, οι περισσότεροι γύρω σου εμπλέκονται και, τι πιο φυσικό, από παιδί προετοιμάζεσαι για μια καριέρα στο χώρο αυτόν. Φυσικά  και υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν να μην εμπλακούν, οι οποίοι αγωνιούν γι' αυτό που συμβαίνει γύρω τους, αλλά η αντίθετη πορεία είναι κάτι πανεύκολο να ακολουθηθεί, έρχεται "φυσικά", σχεδόν όχι από συνειδητή επιλογή. Η αστυνομία δεν μπορεί ή δεν ενδιαφέρεται να παρέμβει. Αυτό δεν έχει ωστόσο και τόση σημασία. Το "κακό" είναι τόσο βαθιά ριζωμένο, που θα εξέλειπε μόνο μετά από ριζική κοινωνική αναβάθμιση και όχι με κάποιες συλλήψεις και καταδίκες.
Το φιλμ καταγράφει με σαφήνεια όλη αυτή την κατάσταση και επιμένει σε ένα ανατριχιστικό γεγονός: Το προσδόκιμο ζωής εκεί είναι πολύ χαμηλότερο από το συνηθισμένο. Πάρα πολλοί μαύροι δολοφονούνται σε νεαρή ηλικία εξ αιτίας κάθε λογής παρενεργειών του "επαγγέλματος". Αν προσέξετε μάλιστα θα δείτε ότι πολλοί διαθέτουν μαμά ή αδέλφια, όχι όμως και πατέρα. Οι άντρες είναι ήδη είτε νεκροί είτε στη φυλακή.
Βρήκα το όλο εγχείρημα ενδιαφέρον, με το δυνατό ντοκιμαντερίστικο στοιχείο, αλλά και τη στέρεα δομή της αφήγησης. Αν σας ενδιαφέρει η σκοτεινή πλευρά της Αμερικής που περιέγραψα δείτε το. Το όλο πράγμα μου θύμησε κάπως "μαύρο" Σκορσέζε. Πολύ περισσότερο μια που οι δύο λευκοί μπάτσοι που τριγυρίζουν στη γειτονιά δεν είναι άλλοι από τον Χάρβεϊ Καϊτέλ και τον Τζον Τουρτούρο...