ΣΤΗ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΑΤΙΡΑ ΤΟΥ "MAGIC CHRSTIAN"

Στην ταραγμένη και γεμάτη επανάσταση δεκαετία του 60 είχαν γυριστεί πολλές ανατρεπτικές ταινίες. Ανάμεσα σ' αυτές και το "Magic Christian" του Joseph McGrath του 1969. Με ένα μάλλον ασυνήθιστο πρωταγωνιστικό δίδυμο (Πίτερ Σέλερς και Ρίνγκο Σταρ), με πολλές μικρές εμφανίσεις διασημοτήτων (Ρόμαν Πολάνσκι, Τζον Κλιζ, Ράκελ Ουέλς, Ρίτσαρντ Ατένμπορο, Κρίστοφερ Λι, Γκράχαμ Τσάπμαν των Mody Python κ.ά.) και με τραγούδια του Paul McCartney και άλλων, θα ήθελε να είναι μια ανελέητη σάτιρα κάθε τι βρετανικού, δεν νομίζω όμως ότι είναι καλή ταινία.
Ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου Sir Guy Grand υιοθετεί έναν άστεγο νεαρό, ο οποίος αποκαλείται απλώς Youngman Grand, τον καθιστά μοναδικό κληρονόμο του και του αποδεικνύει από την πρώτη στιγμή και με πάμπολλους τρόπους τη βασική αρχή του: Ότι το χρήμα μπορεί να αγοράσει τα πάντα. Αποδεικνύοντάς το καταλύει και καταρρακώνει κάθε ηθική αρχή και, ιδιαίτερα, κάθε πιστεύω ή/και θεσμό της βρετανικής αυτοκρατορίας.
Η ταινία, το είπαμε, είναι μια απόλυτα ανατρεπτική σάτιρα και αναπτύσσεται μέσα σε εξ ίσου απόλυτα σουρεαλιστικό κλίμα. Διατηρεί μια περίπου σπονδυλωτή δομή, καθώς αποτελείται από πολλά "επεισόδια" (δίχως να χωρίζονται μεταξύ τους), σε καθένα από τα οποία ο πολυεκατομμυριούχος, υπό το άγρυπνο βλέμμα του θετού γιου του, που μοιάζει να συμφωνεί και να επιδοκιμάζει τα πάντα, διαλύει κάθε πιστεύω ή θεσμό: Από την αστυνομία και την τροχαία μέχρι τους καλούς τρόπους σε ακριβά εστιατόρια και από τον παραδοσιακό βρετανικό κωπηλατικό αγώνα Οξφόρδης  - Κέμπριτζ έως τον βρετανικό ρατσισμό. Τα πάντα θα κορυφωθούν και θα οδηγηθούν σε απολυτο σουρελιστικό χάος με το παρθενικό ταξίδι του υπερπολυτελούς υπερωκεανίου "Magic Christian", με επιβάτες τους πλουσιότερους και σημαντικότερους ανθρώπους του κόσμου. Τόσο η βρετανική άρχουσα τάξη και αριστοκρατία (κυρίως), όσο και τα πιο χαμηλά στρώματα, ο "κοινός άνθρωπος" και η ηθική του, ή μάλλον οι αντοχές της ηθικής τους, βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο.
Καλά όλα αυτά και απολυτα ευπρόσδεκτα, το μεγάλο όμως πρόβλημα είναι ότι μάλλον δεν πρόκειται για καλή ταινία. Σήμερα φαίνεται εντελώς ξεπερασμένη, όχι ιδεολογικά κατά τη γνώμη μου αλλά αισθητικά και η θέασή της με κούρασε αρκετά. Μπορεί οι αναφορές στο κλίμα της μυθικής δεκαετίας να είναι συνεχείς (αντιπολεμικές διαδηλώσεις, Βιετνάμ, χασίς, χιπισμός κλπ.), αλλά φοβάμαι ότι ρυθμός δεν υπάρχει. Η ταινία θα ήθελε να έχει το στιλ και το πλήρως σουρεαλιστικό χιούμορ των Mody Python, οι οποίοι ξεκινούσαν το ανεπανάληπτο τηλεοπτικό Flying Circus τους ακριβώς τη χρονιά αυτή (δύο μέλη τους μάλιστα εμφανίζονται στο φιλμ), αλλά... καμία σχέση, αφού η κωμική ιδιοφυία της ομάδας είναι απλησίαστη.
Δείτε το αν θέλετε μόνο από καθαρή περιέργεια και για να επιβεβαιώσετε ιδίοις όμμασι την βαθύτατη ανατρεπτική διάθεση της δεκαετίας αυτής.