ΣΤΟΝ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟ ΨΥΧΙΣΜΟ ΤΟΥ "LEAVE HER TO HEAVEN"

Υπάρχουν ταινίες που βασικό τους θέμα έχουν μια ψυχικά άρρωστη προσωπικότητα. Εξέχουσα θέση ανάμεσά τους κατέχει το "Leave Her to Heaven" (ο ελληνικός τίλος ήταν "Ας την Κρίνει ο Θεός"), που γύρισε το 1945 ο John M. Stahl (1886-1950), με την πανέμορφη Τζιν Τίρνεϊ στον βασικό ρόλο.
Ένας συγγραφέας συναντά στο τρένο και ερωτεύεται μια όμορφη νεαρή. Εκείνη ανταποδίδει τον έρωτά του και σύντομα παντρεύονται. Από εκεί και πέρα ένα διαφορετικό πρόσωπο της κοπέλας θα αρχίσει να διαφαίνεται: Η παθολογική ζήλια της, η φοβερή ανάγκη της για αποκλειστικότητα, η ασφυκτική της αντίληψη για τον έρωτα, θα μετατρέψουν τον αρχικό παράδεισο σε κόλαση, ενώ όσοι περιβάλλουν το ζευγάρι αρχίζουν να κινδυνεύουν όλο και περισσότερο...
Η ταινία είναι δύσκολο να καταταχτεί σε είδος. Μερικοί τη θεωρούν νουάρ, καθώς στο κέντρο της βρίσκεται μια μοιραία και άκρως επικίνδυνη γυναίκα. Υπάρχουν όμως και πολλά στοιχεία μελοδράματος και κάπου θυμίζει ακόμα και σαπουνόπερα - πολύ διεστραμμένη όμως. Από την άλλη, αντίθετα απ' ότι θα περίμενε κανείς, το φιλμ είναι έγχρωμο, και μάλιστα με έντονα τεχνικολόρ χρώματα και απόλυτα καρτποσταλική φωτογραφική άποψη. Ακριβώς αυτή η αμερικάνικη καρτποσταλική (επαναλαμβάνω) ατμόσφαιρα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα κάθε άλλο παρά φυσιολογικά συμβαίνουν. Αυτή ακριβώς η σύγκρουση είναι που κάνει τόσο παράξενη και ιδιάιτερη την ταινία αυτή.
Το φιλμ φτάνει το πάθος και την ανάγκη για κατοχή του άλλου στα όριά τους. Κάπου θυμίζει Χίτσκοκ, ίσως όμως εδώ να έχουμε να κάνουμε με πιο "άρρωστο" χαρακτήρα από τον μέσο όρο των ηρώων του μεγάλου δημιουργού. Το ειδυλλιακό περιβάλλον (περιβάλλοντα μάλλον, αφού οι ήρωες αλλάζουν τόπους διαμονής) μπορεί να εκληφθεί ακόμα και σαν ένα είδος κριτικής στο "αμερικάνικο όνειρο", αφού κάτω από την υπέροχη, ονειρική, λουστραρισμένη επιφάνεια μπορεί να κρύβεται οτιδήποτε. Εδώ βέβαια δεν υπάρχει κάποιο είδος κοινωνικής ή, πολύ περισσότερο, πολιτικής κριτικής. Εδώ ο κίνδυνος και η αρρώστεια δεν βρίσκονται στον κοινωνικό περίγυρο, αλλά μέσα μας. Κι αυτό είναι τρομακτικό!
Από τις πλέον ιδιόρυθμες κλασικές χολιγουντιανές ταινίες και μάλλον αταξινόμητη σε είδος (πολλοί αρνούνται να τη θεωρήσουν νουάρ και αυτό είναι κατανοητό), νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να την ψάξετε. Και να "παγώσετε" τελικά με το μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ψυχική διαστροφή...