Ο ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "TERMINAL" ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ ΣΠΙΛΜΠΕΡΓΚ

To 2004 o Steven Spielberg, πιστός στην "παιδικότητα" και στην συνήθως καλοπροαίρετη διάθεση απέναντι στα πάντα, γυρίζει το "The Terminal", μια αρκετά τολμηρή πάντως ταινία για τα μέτρα του, με την έννοια ότι δεν υπάρχει το στοιχείο της περιπέτειας και του μεγάλου θεάματος που τον χαρακτηρίζει. Αντίθετα, το φιλμ είναι γυρισμένο ολόκληρο σε ένα αεροδρόμιο.
Ένας επισκέπτης από μια φανταστική ανατολική χώρα με ρωσική γλώσσα παγιδεύεται στην παρθενική του επίσκεψη στις ΗΠΑ στο αχανές αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης για γραφειοκρατικούς λόγους. Στη χώρα του έχει ξεσπάσει αιματηρό πραξικόπημα οπότε δεν μπορεί να επιστρέψει, ενώ τα χαρτιά του δεν ισχύουν πλέον για τις ΗΠΑ. Έτσι αναγκάζεται να ζήσει για καιρό στο αεροδρόμιο, σε μια "ουδέτερη ζώνη", όπου γνωρίζει τους πάντες, βοηθά, συνδέεται συναισθηματικά κλπ. κλπ.
Πρόκειται για ένα είδος ασυνήθιστης ρομαντικής κομεντί, με τις γλυκές και αστείες στιγμές να εναλλάσσονται με κάποιο σασπένς για την τύχη του ήρωα και ένα ίχνος κλειστοφοβικότητας από την ακούσια παγίδευσή του σε έναν και μόνο χώρο, όπου αναγκάζεται να οργανώσει από την αρχή τη ζωή του, περιμένοντας πάντοτε. Παράλληλα τα μηνύματα περί ανθρωπιάς, καλοσύνης, συγκινητικού σκοπού (γιατί ο Βίκτορ θέλει τόσο πολύ να πάει στην Αμερική;) και απόλυτης εμμονής σ' αυτόν, όσες αντιξοότητες και αν συμβούν, υπάρχουν κατά κόρον. Αλίμονο άλλωστε: Σε φιλμ του Σπίλμπεργκ βρισκόμαστε. Ο οποίος βεβαίως παραμένει μεγάλος παραμυθάς και δεινός αφηγητής και ικανός πάντοτε να δώσει σε οποιοδήποτε δημιούργημά του μια γλυκιά γεύση. Ευτυχώς το χάπι εντ δεν συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα στο συγκεκριμένο φιλμ...
Φυσικά και περιέχει αρκετές αναληθοφάνειες (η οργάνωση της ζωής του Βίκτορ στο αεροδρόμιο, ο αλτρουισμός - σε βαθμό αυτοθυσίας - σχεδόν των πάντων και η συσπείρωσή τους απέναντι στον "κακό" προϊστάμενο, η εν γένει περιρρέουσα καλοσύνη με όλους σχεδόν τους χαρακτήρες συμπαθείς ή κατά βάθος συμπαθείς κλπ.). Αλλά, το ξαναείπαμε: Είμαστε στον κόσμο του Σπίλμπεργκ, και μάλιστα σε μια από τις μη περιπετειώδεις εκδοχές του. Δεν θα ήταν δυνατόν να λείπουν όλα αυτά. Οπότε, αν θέλετε, ξεχάστε τις όποιες απιθανότητες και αφεθείτε. Τότε μάλλον θα το απολαύσετε ως κάτι γλυκό, ίσως, συγκινητικό και μάλλον μη πιστευτό.