ΤΑ ΤΡΟΜΕΡΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ "ΣΠΙΤΙΟΥ ΠΟΥ ΟΥΡΛΙΑΖΕ"

Η παράδοση των ισπανών στις ταινίες τρόμου δεν είναι καινούρια. Ήδη από τη δεκαετία του 60 παρήγαγαν αν μη τι άλλο επιδραστικά φιλμ του είδους. Το "La Residencia" ("The House that Screamed" ο αγγλόφωνος τίτλος) είναι η μία από τις δύο μόλις μεγάλου μήκους ταινίες που γύρισε ο παραγωγικότατος στην τηλεόραση (σίριαλ και τηλεταινίες) ουρουγουανός  (αλλά ενεργός στην Ισπανία) Narciso Ibanez Serrador το 1970.
Σε ένα αυστηρό οικοτροφείο θηλέων, "παραστρατημένων" κοριτσιών για την ακρίβεια, που φυσικά στεγάζεται σε απομονωμένο, γοτθικό και πελώριο κτίριο, συμβαίνουν παράξενα πράγματα, που φτάνουν ως τις εξαφανίσεις κάποιων κοριτσιών. Όλοι θεωρούν ότι το έσκασαν, είναι όμως έτσι; Μια καινούρια οικότροφος γνωρίζει σιγά - σιγά και προσπαθεί να προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον. Το οικοτροφείο διευθύνει η αυταρχική κυρία Φουρνό (Λίλι Πάλμερ), η οποία διαθέτει και γιο στα όρια της εφηβείας. Ο αυταρχισμός και ο συχνά καταπιεσμένος ερωτισμός είναι πανταχού παρόν και, όσο προχωράμε, τα πράγματα γίνονται όλο και σκοτεινότερα...
Η ταινία αποτελεί από τις μεγαλύτερες επιρροές του Αρτζέντο, ειδικότερα για τη "Suspiria" του, πράγμα που έχει δηλώσει ο ίδιος. Υπάρχουν σκηνές που θεωρείται ότι έχει σχεδόν αντιγράψει. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ένα φιλμ που εξελίσσεται μάλλον αργά και σίγουρα δεν μπορεί να τρομάξει τον σύγχρονο θεατή, παρά το πραγματικά εφιαλτικό φινάλε. Τα πάθη και οι διαστροφές είναι καλά κρυμμένες κάτω από την αυστηρή επιφάνεια του οικοτροφείου (όπως και κάτω από την εκ πρώτης όψεως "τακτοποιημένη" επιφάνεια κάθε κλειστής και αυταρχικής κοινωνίας). Ωστόσο ο ερωτισμός δεν δείχνεται (μάλλον δεν θα μπορούσε αυτή την εποχή), αλλά περισσότερο υπονοείται. Όσο για την πλοκή, συνδυάζει το αστυνομικό who dune it με το στοιχείο του τρόμου. Το σενάριο, όπως κατά κόρον συμβαίνει στα φιλμ του Αρτζέντο, είναι κάπως άγαρμπο, περίεργο. Ξαφνικά, για παράδειγμα, ένας πρωταγωνιστής/ια εξαφανίζεται και κάποιος άλλος/η παίρνει τη θέση του/της στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτά να τα γνωρίζετε από την αρχή για να είσαστε προετοιμασμένοι. Ωστόσο νομίζω ότι η ταινία διαθέτει (παλιομοδίτικη) ατμόσφαιρα, όπως επίσης και μια εξαιρετική ερωτική σκηνή ανθολογίας, δίχως να δείχνει τίποτα απολύτως. Όλος ο ερωτισμός οικοδομείται ηχητικά, ενώ οι εικόνες δείχνουν άλλα πρόσωπα, ούτε καν το ζεύγος.
Ίσως κάποιοι, εθισμένοι  στα σύγχρονα σπλάτερ ή/και εφέ, θεωρήσουν την ταινία ξεπερασμένη. Ωστόσο διαθέτει τη δική της γοητευτική ατμόσφαιρα και έχει τη δική της (για την εποχή τουλάχιστον) αξία. Αν είστε λάτρεις του είδους και ψάχνετε για σχετικά άγνωστες παλιές ταινίες του, ψάξτε το. Οι υπόλοιποι ας το προσπεράσουν.