ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΑΥΤΌΝ ΤΟΝ "ΑΓΙΟ ΒΙΝΣΕΝΤ";

Γέρος μοναχικός, μονόχνωτος, γκρινιάρης, μισάνθρωπος, όχι με τις καλύτερες συνήθειες. Κάποιος / οι μετακομίζουν δίπλα του ή, τέλος πάντων, άθελά του, ξεκινά μια σχέση (όχι ερωτική) με το ζόρι και με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Και σιγά - σιγά ανακαλύπτουμε ότι ο γερο - ξούρας "έχει κατά βάθος καλή καρδιά και δεν είναι αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά". Πόσες φορές το έχετε δει στο σινεμά; Με τον Τζακ Νίκολσον ίσως; Με άλλους τόσους;
Κι όμως, το Χόλιγουντ επιμένει εμμονικά στην ίδια συνταγή. Αλλάζει κάθε φορά ο ηθοποιός κι αυτό είναι όλο. To ίδιο λοιπόν ακριβώς (μα ακριβώς) συμβαίνει και με το "St. Vincent. Ο Αγαπημένος μου Άγιος" του 2014, δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Theodore Melfi. Και μάλιστα τα πράγματα εδώ είναι και λίγο χειρότερα, αφού η ταινία διαθέτει ένα εντελώς ξενέρωτο, χριστιανοειδές φινάλε, όπου όλα είναι καλά - τι λέω; καλύτερα κι από καλά... Ακόμα και ο καθολικός παπάς - δάσκαλος, ο οποίος σατιρίζεται στην αρχή, μας βγαίνει καλός, ακόμα και ο "μαλάκας" σύζυγος χαμογελά αυτυχής, όλοι μα όλοι είναι υπέροχοι...  Πόσο σιρόπι να αντέξω πια...
Εδώ η κλασική σχέση που θα "μαλακώσει" τον αλκοολικό, τζογαδόρο, χρεωμένο γέρο δημιουργείται με ένα πιτσιρίκι, στο οποίο θα κάνει μπέιμπι σίτινγκ (με το αζημείωτο φυσικά), και το οποίο προφανώς θα του βγάλει τον "καλό, κρυμένο εαυτό".
Τι αξίζει λοιπόν σ΄ αυτή τη χιλιοειδωμένη συνταγή; Μα ασφαλώς ο ό,τι πρέπει για τον ρόλο Μπιλ Μάρεϊ, του οποίου είμαι φαν (γι' αυτό είδα το φιλμ άλλωστε). Ο οποίος βεβαίως είναι όλα τα λεφτά σε ένα ρεσιτάλ μισανθρωπισμού και μπλιεχουλότητας (η ιδιότητα που κάνει τους άλλους να λένε "μπλιεχ" όταν σε βλέπουν). Και το παιδάκι είναι κι αυτό εξαιρετικό, οπότε έχουμε τουλάχιστον απολαυστικές ηθοποιίες.
Γενικά βρήκα το πρώτο μέρος αρκετά διασκεδαστικό, όσο όμως προχωρούσαμε προς το φινάλε τόσο πιο κλισέ και αναμενόμενο γινόταν, τόσο έχανε αυτή τη "μοχθηρότητα" και το πολιτικώς μη ορθό που υποσχόταν στην αρχή. Έτσι, τελικά, σας το είπα ήδη, ξενέρωσα πλήρως και απογοητεύτηκα.
ΟΚ, είδαμε πολλά από δαύτα. Νομίζω ότι είναι καιρός κάποια θέματα κλισέ να παγορευτούν δια νόμου...
ΥΓ: Φανταστείτε ένα σχολείο στο οποίο στο τέλος της χρονιάς κάθε μαθητής παρουσιάζει το project "Ο αγαπημένος μου άγιος"! Ευχαριστώ, δεν θα πάρω...