ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΖΟΝ ΛΕΝΟΝ "ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ"

1966. Ο Τζον Λένον, στην ακμή της καριέρας των Beatles και την εποχή της μπιτλομανίας, πάει στην Ισπανία για να συμμετέχει σαν ηθοποιός στο γύρισμα μιας ταινίας (αυτό συνέβη όντως). Ένας δάσκαλος αγγλικών, μανιακός με τους Beatles, που διδάσκει αγγλικά στους μαθητές τους χρησιμοποιώντας τους στίχους τους, κάνει με το σαραβαλιασμένο του φιατάκι ένα μακρύ ταξίδι με σκοπό να τον συναντήσει για να του πει κάτι σημαντικό. Στο δρόμο θα πάρει δύο δεκαεξάχρονα παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, άγνωστα μεταξύ τους, που το έχουν σκάσει από το σπίτι τους για διαφορετικούς λόγους και κάνουν ωτοστόπ και όλοι μαζί συνεχίζουν την περιπετειώδη αναζήτηση του Λένον.
Όλα αυτά συμβαίνουν στην ισπανική ταινία του David Trueba του 2013 "Η Ζωή είναι Ωραία με τα Μάτια Κλειστά" (ο τίτλος είναι στίχος από το Strawberry Fields Forever, των Beatles φυσικά). Πρόκειται για ένα "χαριτωμένο" θα έλεγα road movie, γλυκό, τρυφερό και με αρκετό χιούμορ. Η ταινία διαθέτει έντονα την ατμόσφαιρα των "φτωχών" ισπανικών 60ς και η φωτογραφία της, κιτρινωπή, με την ώχρα να κυριαρχεί, είναι νοσταλγική και θυμίζει παλιές φωτογραφίες. Η φτώχεια είναι έκδηλη παντού. Ωστόσο ο Trueba αντιμετωπίζει το θέμα χαλαρά, με χιούμορ και γλυκύτητα. Αυτό πάντως δεν σημαίνει ότι στο βάθος δεν υπάρχει το φόντο της στυγνής φασιστικής φρανκικής δικτατορίας και μια ατμόσφαιρα καταπίεσης, που συχνά ξεκινά από την ίδια την οικογένεια και τη θρησκεία. Αρκετές αναφορές γίνονται στα θέματα αυτά, δίχως όμως να αποτελούν το επίκεντρο του φιλμ. Άλλα μοτίβα που υπάρχουν είναι η ενηλικίωση, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, η καταπιεστική οικογένεια, η σχέση αγγλόφωνης και ντόπιας κουλτούρας και διάφορα άλλα. Όλα αυτά με "γλυκό" τρόπο πάντοτε.
Η ταινία κυλά γλυκά, χαλαρά, δίχως όμως ιδιαίτερο σασπένς και δίχως έντονες κορυφώσεις. Πρόκειται με λίγα λόγια για χαμηλόφωνη ταινία, όπου ακόμα και τα μικρά δράματα που συμβαίνουν περνάνε δίχως τραγικές ή ακραίες επιπτώσεις. Η νοσταλγική ατμόσφαιρα έχει νομίζω το πάνω χέρι.
Την είδα ευχάριστα, διασκέδασα αρκετά με το είδος αθωότητας που διαθέτει (χωρίς να παραλείπει, όπως ανέφερα, το χαμηλότονο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο), αλλά δεν την θεωρώ και αριστούργημα. Το θέμα πάντως είναι πρωτότυπο και έξυπνο και δείχνει για μια ακόμα φορά τη φόρμα του σύγχρονου ισπανικού σινεμά.