ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ (ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ) ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ

Με το "Κορίτσι που Εξαφανίστηκε" (Gone Girl) του 2014 ο David Fincher επιβεβαίωσε για μένα ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής μας. Εδώ ξαναβρίσκει το σκοτεινό, άρρωστο κλίμα που τόσο αγαπά και φτιάχνει ένα αριστοτεχνικό θρίλερ, το οποίο και να κρατήσει τον θεατή μπορεί, αλλά και να κριτικάρει συγχρόνως πολλές πτυχές της σύγχρονης (αμερικάνικης και όχι μόνο) κοινωνίας.
Οι ήρωες είναι ένα όμορφο, ερωτευμένο ζεύγος. Η παρακμή του γάμου τους αρχίζει όταν αναγκάζονται να μετακομίσουν από τη Νέα Υόρκη στη μικρή πόλη - γενέτειρα του συζύγου, μετακόμιση που σχετίζεται και με οικονομικά προβλήματα. Ώσπου, στην 5η επέτειο του γάμου τους, η κοπέλα εξαφανίζεται. Οι υποψίες της αστυνομίας πέφτουν στον σύζυγο, η υπόθεση γίνεται πρωτοσέλιδο σε φυλλάδες και κανάλια και ο κλοιός γύρω του αρχίζει να σφίγγει.
Αρχικά παρακολουθούμε την ιστορία "κανονικά". Σύντομα θα αρχίσουμε να τη βλέπουμε - με μερικά φλας μπακ - από τη μεριά της συζύγου, καθώς διαβάζουμε το ημερολόγιό της. Από εκεί και πέρα οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές είναι αλλεπάλληλες, οι χαρακτήρες μας αιφνιδιάζουν καθώς κάθε άλλο παρά είναι όπως αρχικά φαίνονται και το σασπένς είναι έντονο.
Το θεωρώ λοιπόν απόλυτα πετυχημένο σαν θρίλερ. Αυτό που εκτιμώ όμως είναι ότι δεν παραμένει μονοδιάστατο σαν τέτοιο. Η κριτική του είναι καυστική για τη σύγχρονη Αμερική: Ουσιαστικά βλέπουμε τον βρώμικο ρόλο των media, βλέπουμε άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές σχεδον να αποδίδουν δικαιοσύνη, βλέπουμε τη χειραγώγηση των μαζών, το κοινό δηλαδή να άγεται και να φέρεται, αλλάζοντας διαρκώς γνώμη, από τα ΜΜΕ, βλέπουμε τη σχετικότητα, την ανικανότητα, την ανυπαρξία ίσως, απόδοσης δικαιοσύνης. Αλλά και την υποκρισία (και στα πλαίσια του γάμου), την απληστία, την έλλειψη προσωπικότητας του σύγχρονου ανθρώπου. Το πρωτότυπο, πνιγηρό τέλος επιβαβαιώνει με σαρδόνιο τρόπο τα παραπάνω. Σας προειδοποιώ: Το ανθρώπινο τοπίο είναι πραγματικά ζοφερό και η όλη εξέλιξη καθόλου ευχάριστη. Βρισκόμαστε πολύ μακριά από την όποια ωραιοποιημένη πραγματικότητα του Χόλιγουντ, κι ας βρισκόμαστε στην καρδιά του. Βλέπετε, ο Fincher, ευτυχώς, μπορεί εδώ και καιρό να κάνει ό,τι θέλει.
Βρήκα το στενόχωρο αυτό θρίλερ εξαιρετικό, τόσο σαν πλοκή όσο και σαν καυστικότατη κοινωνική κριτική και είμαι σίγουρος ότι θα βρίσκεται μέσα στο προσωπικό μου top-10 της περιόδου 2014-15.