ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΓΡΙΕΣ - ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΕΣ - ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Η Αργεντινή αρκετά συχνά μας δίνει καλές ταινίες. Το 2014 η ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς ο Damian Szifron, τηλεοπτικός σκηνοθέτης κυρίως, γυρίζει το τρίτο του μεγάλου μήκους φιλμ, τις "Ιστορίες για Αγρίους" (Relatos Salvajes). Πρόκειται για μια σπονδυλωτή ταινία με έξη διαφορετικές ιστορίες που διαδραματίζονται στη σύγχρονη Αργεντινή, ιστορίες γεμάτες παράνοια, αγριότητα, αλλά και κατάμαυρο - πραγματικά - χιούμορ.
Νομίζω ότι πρόκειται για μια από τις λίγες φορές σε σπονδυλωτή ταινία που όλες οι ιστορίες είναι καλές. Φυσικά κάποιες ξεχωρίζουν (πιθανόν διαφορετικές για τον καθένα), όπως η πρώτη με το αεροπλάνο και η τρίτη με τους δύο οδηγούς, αλλά και η τελευταία με τον σουρεαλιστικό γάμο, αλλά πάντως καμιάς το επίπεδο δεν είναι κακό. Πάρτε μια γεύση: α. Σε ένα αεροπλάνο ένας επιβάτης φλερτάρει μια κοπέλα που κάθεται δίπλα του, ώσπου συνειδητοποιούν ότι και οι δύο έχουν έναν κοινό γνωστό. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. β. Σε ένα καφέ- εστιατόριο μπαίνει μια νύχτα ο κτηνώδης τοκογλύφος που κατέστρεψε τη ζωή της σερβιτόρας. Πώς θα αντιδράσει αυτή; γ. Ένας οδηγός πολυτελούς Audi προσπερνά βρίζοντας έναν χωριάτη με ένα σαράβαλο που του κλείνει το δρόμο. Λίγο μετά όμως, στο πουθενά, ο "Audi" μένει από λάστιχο και ο χωριάτης πλησιάζει απειλητικά... δ. Η τροχαία "μαζεύει" το αυτοκίνητο ενός μηχανικού ειδικευμένου στις κατεδαφίσεις με εκρηκτικά. Αυτό είναι η αρχή μόνο ενός γραφειοκρατικού εφιάλτη, που, φυσικά, καταλήγει εκρηκτικά... ε. Ένας γιος ζάμπλουτου εμπλέκεται σε τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, εγκαταλείποντας μάλιστα το θύμα του. Είναι σ' αυτές τις περιπτώσεις η διακιοσύνη τυφλή; στ. Ένας γάμος. Τίποτα άλλο. Δεν έχετε δει κάτι πιο σουρεαλιστικό.
Το φιλμ κινείται ανάμεσα στον Αλμοδοβάρ (που είναι ένας από τους παραγωγούς) και στο "μπάχαλο" του Κουστουρίτσα. Οι καταστάσεις μερικές φορές μοιάζουν ανατριχιαστικά με την ελληνική πραγματικότητα, βάζοντάς μας σε ανησυχητικές σκέψεις. Άλλωστε και οι δύο χώρες βρίσκονται σε μεγάλη κρίση. 'Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με καταστάσεις που πυροδοτούνται από την κρίση αυτή, που οδηγεί σε απόλυτη έκπτωση αξιών και σε ακραίες καταστάσεις στις ανθρώπινες σχέσεις ή μας μιλά γενικότερα για τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, για τις περιπτώσεις όπου ο άνθρωπος είναι αρπακτικό απέναντι στον συνάνθρωπό του και κάθε αίσθηση αλληεγγύης έχει μπει στο περιθώριο;
Βγάλτε μόνοι τα συμπεράσματά σας. Στο μεταξύ πάντως απολαύστε το κατάμαυρο και σαρδόνιο - το τονίζω αυτό - χιούμορ και την ενυπάρχουσα "κακία" σε μια ταινία που, αν και σπονδυλωτή, δεν κάνει κατά τη γνώμη μου πουθενά κοιλιά.