ΖΑΡΙΑ, ΠΟΚΕΡ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΥ

Θεωρώ τον Robert Altman μεγάλο, αλλά άνισο σκηνοθέτη, ικανό για θαυμάσια, αλλά και για βαρετά "προϊόντα". Νομίζω ότι αυτό συνέβαινε ακόμα και στη χρυσή γι' αυτόν δεκαετία του 70, όπου έκανε τόσες εξαιρετικές ταινίες. Το "Ζάρια, Πόκερ και Κάτι Άλλο" (California Split) του 1974, για παράδειγμα, δεν ανήκει στις ταινίες του που αγαπώ.
Ο Altman σε πολλά από τα φιλμ του ανέπτυξε ένα παράξενο, προσωπικό στιλ, με ιστορίες που απλά συμβαίνουν από εδώ κι από εκεί, μερικές φορές συναντιούνται, μερικές όχι, συνήθως δίχως καρυφώσεις, ακόμα και δίχως συγκεκριμένο στόρι, δίχως σασπένς, με τους ηθοποιούς συχνά να αυτοσχεδιάζουν. Υπάρχει δηλαδή μια ρευστή ατμόσφαιρα, η οποια περιγράφει μια κατάσταση. Όπως συχνά συμβαίνει στην αληθινή ζωή δηλαδή. Αυτό το στιλ μερικές φορές έδωσε εξαιρετικά αποτελέσματα. Στην περίπτωση της ταινίας που εξετάζουμε όμως προσωπικά με κούρασε αρκετά.
Η ταινία παρακολουθεί τον "βίο και την πολιτεία" δύο αθεράπευτων, κολλητών τζογαδόρων με διαφορετικούς χαρακτήρες. Αγχώδης και σοβαρός ο ένας, αλέγκρος, χαβαλετζής και "έξω καρδιά" ο άλλος (πολύ καλοί οι Τζορτζ Σίγκαλ και Έλιοτ Γκουλντ αντίστοιχα). Δίχως συγκεκριμένη ιστορία, το φιλμ τους παρακολουθεί να περιφέρονται από καζίνο σε καζίνο, από χαρτοπαικτική λέσχη σε χαρτοπαικτική λέσχη, ρίχνει ματιές στην καθημερινή ζωή τους και στις σχέσεις τους με τις γυναίκες, τους "βλέπει" ενώ ληστεύονται από αλήτες και, τελικά, επικεντρώνεται σε ένα απελπισμένο παιχνίδι ρουλέτας, όπου κυριολεκτικά θα τα παίξουν όλα για όλα.
Ναι, η ταινία καταγράφει τον "'αρρωστο" ψυχισμό του παθιασμένου τζογαδόρου, που του είναι αδύνατο να ξεφύγει από το πάθος του, έχει χιούμορ (είναι είδος κωμωδίας άλλωστε), καταγράφει τον τρόπο ζωής των ηρώων της, ανήκει γενικά στο "buddy movie", αλλά όλη αυτή η περιπλάνηση και η ουσιαστική έλλειψη πλοκής, όλος αυτός ο εγκλεισμός σε καζίνα και λέσχες - όπου διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της - ομολογώ ότι με έκανε να βαρεθώ αρκετά και να νομίσω ότι τα 108 λεπτά της ήταν πολύ περισσότερα. Το συνιστώ στους φανατικούς του σημαντικού αυτού σκηνοθέτη, όχι όμως και στους "ανυποψίαστους".