ΤΑ "ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΣΤΙΛΕΤΑ" ΚΑΙ Η ΟΠΤΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

Το 2000 ο "Τίγρης και Δράκος" του Ang Lee εντυπωσίασε το δυτικό κοινό και κίνησε το ενδιαφέρον του για τις πολεμικές περιπέτειες εποχής. Ο κινέζος Yimou Zhang "απάντησε" το 2002 με το εντυπωσιακότατο "Hero" και συνέχισε στο ίδιο κλίμα το 2004 με τα "Ιπτάμενα Στιλέτα" (House of Flying Daggers ήταν ο αγγλικός τίτλος).
Βρισκόμαστε στην Κίνα κάπου στον 9ο αιώνα. Η δυναστεία Τανγκ έχει παρακμάσει και οι κυβερνήσεις είναι διεφθαρμένες και άδικες. Κάπου εκεί δημιουργείται η μυστική οργάνωση "Ιπτάμενα Στιλετα" και κάνει ό,τι ο Ρομπέν των Δασών στη δύση: Κλέβει από πλούσιους και δίνει στους πεινασμένους φτωχούς. Η αστυνομία υποπτεύεται ότι μια κοπέλα που δουλεύει σε πορνείο έχει σχέση με την οργάνωση. Στέλνει λοιπόν έναν αξιωματικό να την παρακολουθήσει. Η πανέμορφη κοπέλα είναι τυφλή. Ο αστυνομικός τη συλλαμβάνει, αλλά, σε συνενόηση με τον συνάδελφό του, προσποιείται ότι τη σώζει, την ελευθερώνει και την ακολουθεί για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της και να φτάσει έτσι στην καρδιά της οργάνωσης. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου όπως φαίνονται. Τα πάντα θα ανατραπούν όχι μόνο σε συναισθηματικό επίπεδο, αλλά και σε πολλά άλλα, καθώς οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη.
Με ένα πολύπλοκο σενάριο που καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή, η ταινία βασίζεται στις ανατροπές και τις απροσδόκητες εξελίξεις. Ωστόσο, όπως ακριβώς και με τα φιλμ που προαναφέραμε, η αξία της δεν βρίσκεται εκεί, νομίζω, αλλά στο οπτικό μέρος. Πλούσια παραγωγή, εντυπωσιακή σκηνογραφία τόσο στα μαγευτικά εσωτερικά όσο και στα εξωτερικά και κυρίως εκπληκτικά χορογραφημένες μάχες - είναι πραγματικά σα να παρακολουθείς μπαλέτο - είναι πιθανό να κόψουν την ανάσα σε πολλούς. Ούτως ή άλλως ο Γιμού είναι βιρτουόζος στο είδος, όπως είχε αποδείξει με τον "Ήρωα". Και προσθετει και στοιχεία ποίησης (θυμηθείτε την τελική σκηνή, με τη μονομαχία που συνεχίζεται ενώ ο καιρός - ή ίσως οι εποχές - αλλάζουν γύρω απο τους δύο ήρωες).
Δράμα, ανατροπές και εξωτικό υπερθέαμα λοιπόν αποτελούν το χορταστικό μενού του φιλμ. Κι μάλιστα όλα εκτελεσμένα με μια εκπληκτική δεξιοτεχνία. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα έχουμε κάπου ξαναδεί  (το δυτικό κοινό τουλάχιστον στα δύο φιλμ που προανέφερα). Έτσι βρίσκω μεν την ταινία εντυπωσιακότατατη, αλλά και σε ένα κλίμα που έχω πλέον μάθει καλά. Αν πάντως σας γοητεύει το είδος αυτό των "ιπτάμενων" πολεμικών τεχνών, με τα εκπληκτικά σκηνικά και το μεγάλο θέαμα, μην το χάσετε.