Ο ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΚΑΙ Η ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ

Το σύγχρονο ελληνικό σινεμά, είτε αρέσει είτε όχι στο ευρύ κοινό, ακολουθεί μια πορεία που τουλάχιστον ως ενδιαφέρουσα θα τη χαρακτήριζα. Στην αλυσίδα των «παράξενων» ταινιών του έρχεται το 2013 να προστεθεί και «Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της πρωτοεμφανιζόμενης Ελίνας Ψύκου.

Ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας διάσημος τηλεπαρουσιαστής κιτς πρωινάδικου, όπως όλα αυτά που κατακλύζουν το βόθρο της ελληνικής (και όχι μόνο) τηλεόρασης. Προκειμένου να τονώσει ακόμα περισσότερο τη δημοτικότητα και τον θόρυβο γύρω από το όνομά του, ο Παρασκευάς σκηνοθετεί (με τη βοήθεια του καναλάρχη του) την απαγωγή του. Αυτό που κάνει στην πραγματικότητα είναι να κρυφτεί σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο κάπου στην επαρχία, το οποίο παραμένει κλειστό το χειμώνα. Ολομόναχος εκεί αρχίζει να βαδίζει σταθερά στο δρόμο της τρέλας, ενώ τα μίντια όντως παθαίνουν φρενίτιδα γύρω από την ξαφνική του εξαφάνισή. Όταν κάποια στιγμή αποφασίζει να εγκαταλείψει το πελώριο, έρημο ξενοδοχείο, η παράνοια αυξάνεται όλο και περισσότερο και ο ήρωας είναι όλο και πιο αναποφάσιστος για το πότε είναι η καλύτερη στιγμή για τη θριαμβευτική επιστροφή…

Με έναν εξαιρετικό Χρήστο Στέριογλου, που το κρατά όλο στις πλάτες του, το φιλμ ξεκινά ως ένα είδος ελληνικής εκδοχής της «Λάμψης» (δίχως το στοιχείο του τρόμου) για να αλλάξει στο δεύτερο μέρος, στο οποίο ωστόσο εισχωρεί όλο και πιο βαθιά στην παράνοια. Αποτελεί μια εύστοχη, κατά τη γνώμη μου, σάτιρα των μίντια και της τηλεόρασης ιδιαίτερα και δείχνει με εξαιρετικό τρόπο την απύθμενη κενότητα, τη βλακεία και το απόλυτο τίποτα που κρύβεται πίσω από την αστραφτερή βιτρίνα. Όλα αυτά αντανακλώνται στο πρόσωπο του ήρωα: Πολύ σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι ο άνθρωπος αυτός όταν βρίσκεται μακριά από τις κάμερες και την τηλεοπτική δόξα διαθέτει μια αληθινά ανύπαρκτη προσωπικότητα, είναι ένα τίποτα. Σαν βαμπίρ, τρέφεται μόνο από την (κιτς) λάμψη της δόξας και, φυσικά, μέσα σε απόλυτη έλλειψη κάθε μορφής ηθικής είναι πρόθυμος να φτάσει στα άκρα για να παραμείνει στην επιφάνεια.

Ξέρω ότι η ταινία δεν προορίζεται για ευρύ κοινό, είναι αρκετά ιδιόρρυθμη για κάτι τέτοιο. Ωστόσο προσωπικά μου άρεσε πολύ και εκτίμησα τη λιτότητα, αλλά και τη στέρεη δομή και εξέλιξή της. Ίσως βέβαια να μου άρεσε και επειδή χτύπησε μια βαθιά, πολύ προσωπική «φλέβα» μου: Την βαθύτατη απέχθειά μου για την τηλεόραση και τον κόσμο που κινείται γύρω της. Πάντως τη θεωρώ αξιόλογη ταινία. Θα παρακολουθήσω με ενδιαφέρον και τα επόμενα βήματα της Ψύκου.