Η "ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΟΡΦΙΑ" ΩΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΜΙΑΣ ΦΕΛΙΝΙΚΗΣ ΡΩΜΗΣ

Ο Paolo Sorrentino είναι ένας σκηνοθέτης του οποίου μου αρέσουν όλες οι ταινίες που έχω δει μέχρι τώρα. Το "Grande Belezza" (Η Μεγάλη Ομορφιά) του 2013 δεν αποτελεί εξαίρεση.
Νομίζω ότι το φιλμ βασίζεται σε τρεις άξονες: Ο ένας είναι η σάτιρα και η κριτική ματιά επί παντός σχεδόν επιστητού που χαρακτηρίζει την σύγχρονη κοινωνία. Ο άλλος έχει να κάνει με μια διαρκή αναφορά, ενα "κλείσιμο ματιού" στο έργο του Φελίνι. Ο τρίτος - και εμφανέστερος - είναι μια καταγραφή (μια ακόμη κινηματογραφική καταγραφή για να είμαστε ακριβείς) της σύγχρονης Ρώμης, της Αιώνιας Πόλης, με όλες τις αντιφάσεις της.
Βασικό πρόσωπο είναι ένας κομψός, διανοούμενος, κυνικός και bon viveur δημοσιογράφος, που προ αμνημονεύτων ετών είχε κάνει μεγάλη αίσθηση με το μοναδικό του μυθιστόρημα, πλην όμως έχει απαρνηθεί τη λογοτεχνία και έχει ριχτεί με τα μούτρα στην κοσμική ζωή. Κλείνοντας τα 65 γιορτάζει τα γενέθλιά του με ένα απόλυτα κιτς, πλην όμως μεγαλειώδες πάρτι και μετά έρχεται η ώρα των απολογισμών. Ως άλλος φελινικός ήρωας περιφέρεται στη Ρώμη, συναντά παλιούς φίλους ή κάνει νέες γνωριμίες, ζει διάφορες ερωτικές και μη περιπέτειες, βιώνει θανάτους γνωστών και αγαπημένων προσώπων - έχει φτάσει γαρ η ώρα - ενώ ο εφηβικός (και μοναδικός αληθινός) του έρωτας δεν παύει να τον στοιχειώνει.
Η ταινία διαθέτει αποσπασματικό χαρακτήρα. Είναι σα να χωρίζεται σε πολλά επεισόδια. Ακριβώς αυτό το στοιχείο όμως δίνει στον Σορεντίνο να επιτεθεί ενάντια σε κάθε σχεδόν θεσμό που υπάρχει: Η σύγχρονη τέχνη, η διασκέδαση και το life style, η εκκλησία, η παρακμασμένη αριστοκρατία, οι πλαστικές επεμβάσεις, η πολιτική, ο κόσμος των πλούσιων, είναι μερικοί μόνο από τους στόχους που δεν ξεφεύγουν από τα καυστικότατα βέλη του. Η υποκρισία, η ψευτιά, το κιτς, πάνω απ' όλα όμως η αβάστακτη πραγματικά κενότητα όλων αυτών, της σύγχρονης ζωής των πλουσίων γενικότερα, καταγράφονται με τρόπο που μένει ανεξίτηλα χαραγμένος στη μνήμη μας (στη δική μου τουλάχιστον). Ο ήρωας (ο συχνός πρωταγωνιστής του Σορεντίνο Τόνι Σερβίλο) αποτελεί μια αξέχαστη φιγούρα, σύμβολο της εκζήτησης που ταυτίζεται με το απόλυτο τίποτα. Η Ρώμη είναι πανέμορφη και κιτς ταυτόχρονα. Τα πάρτι ε'ιναι βουτηγμένα στη χλιδή και το glamour και, φυσικά, κιτς ταυτόχρονα. Οι περί ανέμων και υδάτων, ενίοτε τάχα βαθιές συζητήσεις, είναι στην πραγματικότητα απόλυτα ρηχές και συχνά, κάτω από το μανδύα του σοβαρού και της διανόησης, αγγίζουν τα όρια του χυδαίου κουτσομπολιού. Όλα ταιριάζουν γάντι με την μεταμπερλουσκονική και αφόρητα κιτς Ιταλία, αλλά, νομίζω και με τον παγκόσμιο τρόπο ζωής των ανθρώπων της υψηλής κοινωνίας και του συγκεκριμένου στιλ: Ένα απόλυτο κενό τυλιγμένο στο φανταχτερότερο περιτύλιγμα που υπάρχει.
Η φωτογραφία είναι εντυπωσιακή, έντονη, με κρυστάλινη καθαρότητα, πανέμορφη συχνά. Ταιριάζει με το χλιδάτο περιτύλιγμα που προανέφερα, το οποίο καλύπτει το κενό από κάτω. Θα το ξαναπώ: Η ταινία είναι αποσπασματική, αφόρητα κιτς μερικές φορές, συχνά αργή και κάπου επαναλαμβανόμενη. Όλα αυτά όμως πιστεύω ότι γίνονται απόλυτα συνειδητά για να δείξουν ότι από κάτω δεν υπάρχει τίποτα, ότι η ουσία της ζωής διαφεύγει, ότι κάτω από τη χλιδή υπάρχει η απόλυτη πλήξη, η έλλειψη κάθε ουσίας...