Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ "ΣΤΡΑΤΙΑΣ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ"

Οι ταινίες τρόμου διαθέτουν έναν δικό τους κώδικα αξιολόγησης κατανοητό και αποδεκτό μόνο από τους φανς του είδους. Άλλωστε πρόκειται για ένα από τα λίγα είδη που απευθύνονται σε μια συγκεκριμένη μερίδα κοινού, ενώ ένα μεγάλο μέρος των υπολοίπων θα αρνηθεί να δοκιμάσει έστω να δει ένα τέτοιο φιλμ. Απόλυτα κατανοητό και αποδεκτό.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές μου έδωσε η ταινία του 2013 «Frankenstein’s Army” του Richard Raaphorst. Πρόκειται για αμερικανο τσεχο ολλανδική παραγωγή, γυρισμένη μάλιστα στην Τσεχία. Ο πόλεμος κοντεύει να τελειώσει και μια ομάδα σοβιετικών στρατιωτών μπαίνει στην Ανατολική Γερμανία, όταν, σε ένα μικρό χωριό, ανακαλύπτουν ένα μυστικό εργαστήριο των ναζί… και η φρίκη αρχίζει.

Η ταινία είναι ένα τυπικό b-movie του είδους, με κυρίαρχο το παλιό μοτίβο του «τρελού επιστήμονα». Άγνωστοι ηθοποιοί, πρωτοεμφανιζόμενος σε μεγάλο μήκος σκηνοθέτης, σχετικά φτηνή παραγωγή, απλό – έως και απλοϊκό - σενάριο. ‘Όπως και άλλες ταινίες με τα χαρακτηριστικά αυτά δεν διστάζει καθόλου να μπει στο χώρο του σπλάτερ – αν και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με σπλάτερ για το σπλάτερ, αλλά υπάρχουν και στοιχεία καθαρού τρόμου και προσπάθειες δημιουργίας ατμόσφαιρας. Ωστόσο το αίμα κυριαρχεί. Στα υπέρ συγκαταλέγω και τη σκιαγράφηση κάποιων διαφορετικών χαρακτήρων στους κόλπους της ομάδας των στρατιωτών. Και ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχουν «καλοί» και «κακοί».

Παρά το ότι η ταινία βλέπεται άνετα, κρατά τον θεατή και διαθέτει σωστό timing, θα την περιελάμβανα απλώς στο σωρό των αντίστοιχων (σχετικά καλών) b-movies αν δεν διέθετε ένα πολύ ξεχωριστό και αξιόλογο κατά τη γνώμη μου στοιχείο: Τα πλάσματα! Όπως καταλαβαίνετε, κάποια στιγμή θα αρχίσουν να εμφανίζονται εφιαλτικά πλάσματα. Ε, λοιπόν, αυτά είναι από τα πιο αξιομνημόνευτα και ευφάνταστα που έχω δει σε τέτοια φιλμ. Εκπληκτικές συνθέσεις που αναμειγνύουν σάρκα και μέταλλο, οργανικά και ανόργανα στοιχεία, κομμάτια από ανθρώπινα σώματα και κάθε λογής εργαλεία ή μηχανές. Βρισκόμαστε στην καρδιά ενός απόλυτου εφιάλτη. Αισθητικά πλησιάζουμε στην εικονολογία του γιαπωνέζικου «Tetsuo» (δίχως, βέβαια, το «πειραματικό» στοιχείο του τελευταίου), με δόσεις από “Re-animator”. Νομίζω λοιπόν ότι η εικόνα, οι συγκεκριμένες εφιαλτικές κατασκευές συγκεκριμένα, αποτελούν το ξεχωριστό σημείο του φιλμ και τον βασικό λόγο για τον οποίο αξίζει κανείς να το ψάξει.

Προσοχή (θα το επαναλάβω και πάλι και θα γίνω κουραστικός): Να το ψάξουν μόνο οι φίλοι του είδους! Οι υπόλοιποι ας μείνουν μακριά.