Η ΕΜΜΑ ΜΠΛΑΝΚ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΩΣ ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ

To 2009 ο δαιμόνιος ολλανδός Alex van Warmerdam γυρίζει τις "Τελευταίες Μέρες της Εμμα Μπλανκ" (De laatste dagen van Emma Blank) και πραγματοποιεί έτσι μια ακόμα σαρδόνια επίθεση ενάντια στο θεσμό της οικογένειας. 

Σε ένα απομονωμένο μεγάλο σπίτι κοντά στη θάλασσα η Έμμα Μπλανκ περιστοιχίζεται από υπηρέτες, που ο καθένας τους έχει κάποιο ρόλο στο σπίτι: Μπάτλερ, μαγείρισα, καθαρίστρια, "παιδί για όλες τις δουλειές" κλπ. Κάποιος απ' αυτούς παίζει ακόμα και το ρόλο του σκύλου της (ο "σκύλος, σημειωτέον, ερμηνεύεται από τον ίδιο τον σκηνοθέτη)! Η Έμμα συμπεριφέρεται σ' αυτούς με πραγματικά άθλιο, εξοργιστικό τρόπο, σα να ήταν πράγματα. Οι παράλογες απαιτήσεις της γίνονται χειρότερες μέρα με τη μέρα. Εκείνοι δυσανασχετούν, αλλά κανείς δεν επαναστατεί εναντίον της, όπως θα ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Σύντομα μαθαίνουμε ότι η δεσποτική Έμμα πάσχει από ανίατη ασθένεια και στην ουσία ζει τις τελευταίες της μέρες, αλλά ακόμα κι έτσι παραμένει μυστήριο το πώς η απαράδεκτη συμπεριφορά της, που εξακολουθεί να χειροτερεύει, γίνεται ανεκτή. Ώσπου κάποια στιγμή αποκαλύπτεται... αλλά ας μη σας πω τι αποκαλύπτεται. Όσο για το τραγικό, κατάμαυρο τέλος, μας αφήνει με ένα σωρό πτώματα, όπως άλλωστε συνηθίζει να κάνει ο Warmerdam.

Το κλειδί για την κατανόηση των ταινιών του είναι το ότι όλα του τα φιλμ, όπως άλλωστε ο ίδιος έχει δηλώσει, είναι κατά βάθος κωμωδίες. Ζοφερές, με κατάμαυρο χιούμορ, με πτώματα, με δραματικές καταστάσεις, με μπόλικο σουρεαλισμό, αλλά κωμωδίες. Το πνεύμα του Μπουνουέλ δεν βρίσκεται καθόλου μακριά. Στην "Έμμα Μπλανκ", ας πούμε, γίνεται μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο θεσμό της οικογένειας, που εδώ παρουσιάζεται ως μία καθε άλλο παρά "γεμάτη θαλπωρή φωλιά". Εδώ τα μέλη πασχίζουν να ξεσκίσουν το ένα τις σάρκες του άλλου, δεν διστάζουν να φτάσουν ακόμα και στο φόνο. Τα περιθώρια είναι πραγματικά ασφυκτικά. Καμιά χαρά, καμιά ζεστασιά δεν υπάρχει. Μόνο μίσος και συμφέρον.

Ίσως κάπως ενοχληθείτε από τους σχετικά αργούς ρυθμούς (όχι πολύ, μην τρομάζετε). Και σίγουρα μην περιμένετε μια ξεκαρδιστική κωμωδία. Εδώ κυριαρχεί ένα ύπουλο, κατάμαυρο όπως είπαμε χιούμορ, που συχνά αγγίζει τα όρια του παράλογου. Και σίγουρα δεν μιλάμε για μια mainstream ταινία. Γι' αυτό, όσοι έχετε συνηθίσει στις χολιγουντιανές συμβάσεις και μόνο σ' αυτές, μάλλον πρέπει να το αποφύγετε. Οι υπόλοιποι ελπίζω να το διασκεδάσετε (μέσα στη μαυρίλα του), όπως εγώ.