J.A.C.E.: ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ...

Ο Μενάλαος Καραμαγκιώλης είναι αυτός που πίσω στα 1989 είχε κάνει το καλό ντοκιμαντέρ "Rom", ενώ το 1998 μας προσγείωσε ανώμαλα με το ανεκδιήγητο (πλην όμως υπερπαραγωγή) "Black Out". Πολύ φοβάμαι ότι το "J.A.C.E." του 2011 βρίσκεται πολύ κοντά στο τελευταίο.
Με ένα σενάριο που θέλει έναν μικρό αλβανό να γίνεται μάρτυρας της σφαγής της οικογένειάς του από αλβανούς μαφιόζους, να ξεφεύγει στην Ελλάδα και να μεγαλώνει βωβός, περνώντας κυριολεκτικά από σαράντα κύματα, είναι σα να προσπαθεί να τα πει όλα με μιας και, τελικά, να μην του βγαίνει τίποτα. Ο ενήλικος πλέον ήρωάς μας χάνει το νεφρό του, μπλέκεται με κυκλώματα πορνείας, αντρικής και γυναικείας, ερωτεύεται μια γυναίκα που τα έχει με τον "αρχικακό", γνωρίζει καλούς και κακούς μπάτσους, ξανασυναντά την παιδική του φίλη με την οποία είχαν προσπαθήσει να δραπετεύσουν, η οποία, σημειωτέον, τα έχει με άλλον πολύ κακό τύπο, γίνεται φίλος με ένα τραβεστί, κατηγορείται για δολοφονία που δεν έκανε... για να σας πω μόνο μερικά από όσα συμβαίνουν στον ταλαίπωρο αυτόν σύγχρονο Όλιβερ Τουίστ (όπως ο ίδιος ο δημιουργός τον έχει αποκαλέσει) και τελικά, όταν πλησιάζουμε στο τέλος (είναι και κοντά δυόμιση ώρες) είσαι σίγουρος ότι όπου νά'ναι θα βγει και κανένα ζόμπι ή κανένας εξωγήινος, που μέχρι τώρα ξέχασε να χρησιμοποιήσει ο σκηνοθέτης. Το κακό είναι ότι όλος αυτός ο αχταρμάς δεν κατάφερε καν να με συγκινήσει, να με κάνει να ταυτιστώ με τον βασανισμένο ήρωα. Α, να μη ξεχάσω και τις εκατόμβες νεκρών που συσσωρεύονται σε όλη τη διάρκεια του φιλμ...
Πραγματικά το σενάριο είναι ανεκδιήγητο, με πλήθος από σεναριακές ευκολίες και συμπτώσεις, ενώ όλα μοιάζουν να γίνονται στους ίδιους πάντα χώρους ενώ τα χρόνια περνούν. Πολύ κρίμα! Και λέω πολύ κρίμα επειδή ο Καραμαγκιώλης είναι ένας πολύ ικανός σκηνοθέτης. Είναι αυτό που λέμε "ξέρει σινεμά". Το γύρισμά του είναι συχνά εντυπωσιακό, η αφήγηση κοφτή, μερικές από τις εικόνες ωραίες και γενικά νομίζω ότι σκηνοθετικά δεν έχει κάτι να ζηλέψει από αρκετούς χολιγουντιανούς συναδέλφους του. Το κακό όμως είναι αυτή η ακατάσχετη σεναριακή φλυαρία (κι ας είναι μουγγός ο ήρωας), οι απιθανότητες, οι τραβηγμένες απο τα μαλιά καταστάσεις. Αν κάποτε αποφάσιζε να αφηγηθεί μια πιο στρωτή, μεστή και "συμμαζεμένη" ιστορία, ίσως να βλέπαμε μια πολύ καλή ελληνική ταινία. Ξέρετε, η θέληση να καταγγείλεις καμιά εκατοστή κακώς κείμενα (παράνομη μεταμόσχευση οργάνων, trafficking, μαφίες, παιδική εκμετάλλευση, διαφθορά στην αστυνομία και κάμποσα ακόμα) δεν είναι σε καμιά περίπτωση αρκετή για να βγει μια καλή ταινία.