ΑΝΘΡΩΠΟΣ + ΜΗΧΑΝΗ = TETSUO

Βρισκόμαστε στα 1989, όταν σαν βόμβα πέφτει στα κινηματογραφικά πράγματα το γιαπωνέζικο, ανορθόδοξο "Tetsuo" του Shin'ya Tsukamoto, μια ασπρόμαυρη ταινία που δεν μοιάζει με τίποτα απ' όσα έχετε δει. Πριν γράψω οτιδήποτε, προειδοποιώ ότι το φιλμ είναι για πολύ λίγους, όχι μόνο λόγω των βίαιων, σπλάτερ σκηνών που περιέχει, αλλά και επειδή βρίσκεται στα όρια του πειραματικού σινεμά.
Κάποιος (παρανοϊκός; δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτα γι' αυτόν) χώνει στο σώμα του μεταλικά κομάτια (βίδες, σίδερα κλπ.). Σκοτώνεται (;) από έναν υπάλληλο, ο οποίος στη συνέχεια "κολλά" μια παρόμοια ασθένεια: Μέρη του σώματός του μετατρέπονται σε μεταλικά εξαρτήματα, που ξεπετιούνται από παντού ανεξέλεγκτα. Όλο και μεγαλύτερο μέρος του κορμιού του "καταλαμβάνεται" από μέταλλο. Κάποια στιγμή συγκρούεται με τον αρχικό χαρακτήρα, ο οποίος προφανώς δεν έχει πεθάνει, και τελικά οι δυο τους ενώνονται δημιουργώντας ένα γιγάντιο μεταλικό τέρας.
Αυτά σε γενικές γραμμές, αν μπορείτε να κατανοήσετε κάτι. Βλέπετε, στο φιλμ τίποτα απολύτως δεν εξηγείται, ποτέ δεν μαθαίνουμε την προέλευση ή το background των χαρακτήρων ούτε τα όποια κίνητρά τους. Αυτό που κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος είναι ένας διαρκής φετιχισμός για το μέταλλο, το scrap, τα μεταλικά εξαρτήματα κάθε είδους (όπως. π.χ. ένα πέος - γιγάντια βίδα). Όλο αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ώς ένα αρωστημένο όνειρο ή ως ένα είδος προειδοποίησης για την επικείμενη ένωση ανθρώπου και μηχανής ή για την άλωση του ανθρώπου από τη μηχανή ή για το χάσιμο της ψυχής καθώς μετατρέπεται σε μηχανικό, ανεξέλεγκτο cyborg ή, τέλος πάντων, δώστε εσείς όποια άλλη ερμηνεία θέλετε, αν πρέπει να δώσετε ντε και καλά κάποια ερμηνεία. Διότι πιθανόν το φιλμ να μην αποσκοπεί σε τίποτα άλλο από την ικανοποίηση ενός νοσηρού φετιχισμού που αποβλέπει στη μηχανοποίηση του ανθρώπινου σώματος.
Όλα αυτά είναι δοσμένα με έναν πραγματικά σαλταρισμένο τρόπο. Ο λόγος είναι ελάχιστος, είναι σα να παρακολουθούμε μια βουβή ταινία. Ωστόσο το φιλμ είναι πλημυρισμένο από εκκωφαντική, κυριολεκτικά "βιομηχανική" μουσική, τόσο, που μοιάζει με ένα τεράστιο σε διάρκεια βιντεοκλίπ. Τα (αηδή πολλές φορές) εφέ είναι εντυπωσιακά και ο φετιχισμός για το μέταλλο εμφανής, καθώς υπάρχουν πολλά αφηρημένα πλάνα που δείχνουν απλώς σωρούς από μέταλλα, καλώδια, scrap, που κινούνται από μόνα τους.
Σαλταρισμένο βιντεοκλίπ; Πειραματικό σινεμά; Άσκηση ύφους δίχως περιεχόμενο; Προειδοποίηση ή πόθος για την ένωση ανθρώπου - μηχανής; Χαρακτηρείστε το όπως θέλετε. Σίγουρα όμως δεν μοιάζει με τίποτα απ' όσα έχετε δει και απευθύνετε (το ξαναείπα) σε λίγους. Κατατάξτε το (αν πρέπει) στην κατηγορία που κατατάσσονται παράδοξες ταινίες όπως το "Eraserhead" και... καλό κουράγιο. Η ευθύνη δική σας.