"PRISONERS" ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΣΑΣΠΕΝΣ ΚΑΙ TIMING

O Denis Villeneuve είναι ο γαλόφωνος καναδός (εκ Κεμπέκ) που είχε γυρίσει το κάπως υπερβολικό "Μέσα από τις Φλόγες". Το 2013 όμως κάνει μια ταινία που προσωπικά μου άρεσε πολύ: Το "Prisoners".
Πρόκειται για ένα υποδειγματικό κατά τη γνώμη μου θρίλερ. Τη Μέρα των Ευχαριστιών οι μικρές κόρες δύο φιλικών οικογενειών απάγονται. Οι υποψίες πέφτουν σε έναν καθυστερημένο, που είχε παρκάρει το τροχόσπιτό του έξω από το σπίτι. Η αστυνομία τον συλλαμβάνει, αλλά δίχως αποδεικτικά στοιχεία τον αφήνει ελεύθερο. Τότε ο οξύθυμος και "άνθρωπος της δράσης" πατέρας της μιας οικογένειας αποφασίζει να αναλάβει δράση μόνος του.
Τα όσα ακολουθούν βρίσκονται πολύ μακριά από τις ταινίες με αυτόκλητους προστάτες που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους και, συνήθως, "καθαρίζουν" ως ήρωες. Εδώ τα τραγικά (ή αν προτιμάτε εφιαλτικά) γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, οδηγώντας την κατάσταση σε ασφυκτικό αδιέξοδο και τις προσωπικές ζωές όλων όσων εμπλέκονται σε μια κόλαση. Βλέπετε, η αυτοδικία δεν είναι πάντοτε η καλύτερη λύση... Παράλληλα με όλα αυτά παρακολουθούμε τις προσπάθειες ενός ντετέκτιβ της αστυνομίας να διελευκάνει την υπόθεση.
Κανένας από τους δύο βασικούς χαρακτήρες δεν είναι τέλειος ή ηρωικός. Ο ίδιος ο ντετέκτιβ, ο οποίος εκπροσωπεί υποτίθεται το Καλό, είναι απόλυτα προβληματικός σαν άτομο, παρά τις επιτυχίες στη δουλειά του. Απόλυτα μοναχικός, "παντρεμένος" με τη δουλειά του, κλειστός χαρακτήρας, με εμμονές, με αδιευκρίνιστη (ή ίσως ανύπαρκτη) προσωπική ζωή... και ίσως και άλλα σκοτεινά σημεία. Το μόνιμο νευρικό τικ στα μάτια θα σας πείσει για τα προβλήματα που κουβαλά. Φυσικά και ο πατέρας κάθε άλλο παρά ηρωικός χαρακτήρας είναι. Ο παρορμητισμός του άλλωστε και η καταπιεσμένη οργή (ίσως στο χαρακτήρα αυτόν διακρίνουμε και κάποια κρυπτοφασιστικά χαρακτηριστικά) θα τον εμπλέξει σε έναν εφιαλτικό φαύλο κύκλο. Έτσι το φιλμ κοιτά και τον κοινωνικό περίγυρο και εξετάζει και το πρόβλημα της αυτοδικίας. Πολύ καλοί είναι στους βασικούς ρόλους τόσο ο ζέικ Γκίλενχαλ όσο και ο Χιου Τζάκμαν.
Ο χώρος όπου διαδραματίζονται όλα αυτά, κάποια αμερικάνικη πόλη, ξεχωρίζει για την ασχήμια του. Απρόσωπα σπίτια και τοπία, γκρίζο, χειμωνιάτικο κλίμα, παρατημένοι ή φριχτά κοινότοποι εσωτερικοί χώροι, και ολα αυτά να τονίζονται από τη μουντή και γκρίζα φωτογραφία, η οποία επιτείνει την αποπνικτική ατμόσφαιρα. Είναι σαν όλα αυτά να συμβάλλουν σε ένα είδος διακριτικής κοινωνικής κριτικής, δίχως ποτέ να βλέπουμε ανοιχτά κάτι τέτοιο.
Εκτός πάντως όλων αυτών και πέρα από τις όποιες δεύτερες σκέψεις γεννά το φιλμ, το γεγονός είναι ότι διαθέτει άφθονο σασπένς και ότι το παρακολούθησα πραγματικά καθηλωμένος. Κάτι ανάμεσα στο "Zodiac" και τη "Σιωπή των Αμνών" (υιοθετώντας πάντως περισσότερο την αισθητική του πρώτου), είναι ένα από τα καλύτερα θρίλερ που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Όσο για τους "Prisoners" του τίτλου, σύντομα θα διαπιστώσετε ότι δεν αναφέρονται μόνο στα δύο παιδιά που έχουν απαχθεί, αλλά και σε αρκετούς άλλους γύρω τους...