Σάββατο, Οκτωβρίου 06, 2012

Η ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ - ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΙΜΗΜΑ - ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

Ίσως το έχω γράψει κι άλλη φορά: Το παλιό, κλασικό Χόλιγουντ μπορεί να χαρακτηρίζεται από κάποιους "ξεπερασμένο" και σίγουρα να διαθέτει πολλά κλισέ, πλην όμως είχε μια εντονότατη πλευρά αμφισβήτησης του αμερικάνικου ονείρου, της αμερικάνικης κοινωνίας, της δομής και των αξιών της γενικότερα. Μάλιστα θεωρώ ότι η αμφισβήτηση αυτή σε πολύ παρελθούσες δεκαετίες υπήρξε πιο τολμηρή από τη σύγχρονη (τονίζω ότι μιλώ για το "κανονικό" Χόλιγουντ και όχι για κάθε είδους ανεξάρτητες παραγωγές).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί νομίζω το "Sweet Smell of Sucess" που γύρισε το 1957 ο Alexander Mackendrick (1912-1993), σκωτσέζος και με σημαντική καριέρα και στην Μ. Βρετανία. Με δύο σούπερ σταρ της εποχής μάλιστα, τον Μπάρτ Λάνκαστερ και τον Τόνι Κέρτις. Όλη η ιστορία της ταινίας περιστρέφεται γύρω από τον λαμπερό (;) κόσμο του θεάματος και των media που σχετίζονται μ' αυτά. Και, πιστέψτε με, σπάνια έχει βγει στην επιφάνεια μια τόσο πικρόχολη ματιά σ' αυτούς τους χώρους. Σπάνια αυτοί δείχνονται τόσο βρώμικοι, αμοραλιστικοί, αδηφάγοι. Είναι σα να αποτελούνται αποκλειστικά σχεδόν από αδίστακτους τύπους, έτοιμους να κάνουν τα πάντα για να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες, την απληστία ή τον εγωισμό τους. Ο Λάνκαστερ είναι ένας διάσημος κριτικός, που μπορεί να ανεβάσει στην κορυφή ή να καταβαραθρώσει έναν καλλιτέχνη με έναν και μόνο λόγο του. Σκληρός, άκαρδος, υπερβολικά εγωιστής, ενδιαφέρεται μόνο για την διατήρηση της δύναμής του και την ικανοποίηση των επιθυμιών του, που βρίσκονται πολύ πέρα από την απλή απόκτηση πλούτου. Ο Κέρτις είναι ένας ατζέντης, γλοιώδης, κόλακας όταν χρειάζεται, αδίστακτος, κυνικός όταν πρέπει, με μοναδική φιλοδοξία την με κάθε τρόπο ανέλιξή του και την άμεση απόκτηση πλούτου. Φυσικά με οποιοδήποτε τίμημα (αλήθεια, πόσοι σύγχρονοι σούπερ - γκόμενοι θα έπαιζαν έναν τόσο αντιπαθητικό ρόλο; Δεν μιλώ απλά για γραφικούς κακούς, που πάντοτε είναι διασκεδαστικοί κατά βάθος, μιλώ για πραγματικά απεχθείς χαρακτήρες).
Ο περίγυρος των δύο αυτών κεντρικών ηρώων αποτελείται από ανθρώπους που χρησιμοποιούνται σαν πιονια σε λεπτά παιχνίδια δύναμης και εξουσίας. Άνθρωποι που συκοφαντούνται αδίστακτα, εκμηδενίζονται, οδηγούνται σε πλήρη κατάρρευση για να ικανοποιήσουν συμφέροντα ισχυρών - ή wannabe ισχυρών. Τι απουσιάζει από όλο αυτό το απάνθρωπο σκηνικό των show business; Μα φυσικά ο σεβασμός και η αποδοχή του αληθινού ταλέντου, του σημαντικού καλλιτέχνη. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτονται και υπολογίζουν όσοι κινούν τα νήματα. Ανεβάζουν και κατεβάζουν με οποιοδήποτε άλλο κριτήριο εκτός της αληθινής καλλιτεχνικής αξίας. Γύρω τους κινείται ένας χορός από εξ ίσου πουλημένους μπάτσους και δημοσιογράφους. Πού βρίσκεται η ελπίδα; Πουθενά! Η κατάληξη, με την αβυσαλέα πτώση των ισχυρών (θύματα της δικής τους υλικής ή εσωτερικής απληστίας), δεν αρκεί για να καθαρίσει την εικόνα. Το κακό έχει γίνει και τα ίχνη του θα παραμείνουν ανεξίτηλα.
Μπροστά στο όλο αυτό διεφθαρμένο και άθλιο σκηνικό, τα προσωπικά πάθη του ενός από τους δύο πρωταγωνιστές, η μοναχικότητά του, ο λανθάνων έρωτας για την αδελφή του, περνάν σε δεύτερη μοίρα. Προσωπικά με συγκλόνισε περισσότερο η συνολική εικόνα ενός παντελώς βρώμικου κόσμου όπως αυτή παρουσιάζεται δίχως κανέναν εξωραϊσμό.
Βρήκα την ταινία τρομερά δυνατή, ενώ το δράμα υφαίνεται με τρόπο λεπτό, με μικρές πινελιές που κάνουν όλο και πιο ασφυκτική την όλη κατάσταση, προσθέτοντας συνεχές σασπένς στα όσα συμβαίνουν. Προφανώς τη θεωρώ κλασική ταινία και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Με δεδομένο βέβαια ότι θα "μαυρίσει η ψυχή σας".

Ετικέτες ,

4 Comments:

Blogger argiris-cinefil said...

Γεια σου vandimir. Πως πάει;

Αυτή η ταινία είναι στην κορυφή της λίστας με τα “most wanted Film-Noir I want to see” μαζί με τα “The Killers” του 1946 και “Ace in the Hole” του Γουάιλντερ (άλλη μια ταινία που ασχολείται με τον βρόμικο κόσμο των ΜΜΕ). Αν και αυτή η ταινία από ότι έχω καταλάβει είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα Film-Noir, έτσι δεν είναι; Τον Μπάρτ Λάνκαστερ τον θεωρώ έναν από τα ιερά τέρατα της υποκριτικής. Τεράστιος ηθοποιός όπου έχει πρωταγωνιστήσει στις καλύτερες ταινίες του κλασικού Χόλιγουντ και ‘όχι μόνο.

Θέλω τόσο πολύ να “μαυρίσει η ψυχή μου”…

Οκτωβρίου 08, 2012 4:48 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Ας τα λέμε καλά με όσα συμβαίνουν γύρω μας...
Λοιπόν, ανέφερες τρία αριστουργήματα και αγαπημένα φιλμ για μένα. Μόνο που απ' αυτά μόνο το Killers θα αποκαλούσα καθαρό νουαρ. Τα άλλα είναι πιο κοινωνικά, δραματικά, χαρακτήρισέ τα όπως θέλεις. Το Ace... είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Δεν θα πιστεύεις ότι κάτι τόσο καταγγελτικό για τα media γυρίστηκε τόσο παλιά!
Αφού τα δεις, πες μου: Δεν ήταν πιο τολμηρό το παλιό Χόλιγουντ από το σύγχρονο; Τονίζω ότι μιλάω πάντα για mainstream ταινίες και όχι ανεξάρτητες.
Ο Λάνκαστερ έχει άλλωστε χρησιμοποιηθεί και από μεγάλους ευρωπαίους (π.χ. Βισκόντι).

Οκτωβρίου 08, 2012 5:44 μ.μ.  
Blogger argiris-cinefil said...

Αχ πόσο σε ζηλεύω, πόσο σε ζηλεύω που τα έχεις δει. Χαίρομαι που είναι και αγαπημένα σου γιατί κι εγώ είμαι σίγουρος ότι όχι μόνο θα είναι από τις αγαπημένες μου αλλά και ότι θα εκστασιαστώ μαζί τους. Έχω τεράστιες προσδοκίες για αυτές. ‘Όντως μόνο το “The Killers” είναι καθαρό φιλμ νουάρ. Τα άλλα δύο έχουν κι άλλες προεκτάσεις. Να υποθέσω τότε ότι το “Ace in the Hole” σου άρεσε λιγάκι πιο πολύ από τα άλλα δυο; Άλλωστε Μπίλι Γουάιλντερ είναι αυτός + άλλο ένα ιερό τέρας της υποκριτικής, τον Κερκ Ντάγκλας. Κι όμως θα το πιστεύω διότι την προηγούμενη μόλις χρονιά είχε γυριστεί (πάλι από τον Μπίλι Γουάιλντερ) άλλη μια ταινία καταγγελίας όπου αυτή την φορά αφορούσε το ίδιο το Χόλλιγουντ. Μια ταινία από ένα μεγάλο στούντιο του Χόλιγουντ κατάγγελνε τον ίδιο του τον εαυτό. Αλήθεια αυτό θα το πίστευες;

Νομίζω δεν χρειάζεται να δω τις ταινίες για να σου απαντήσω στο ερώτημά σου. Ναι το παλιό Χόλιγουντ ήταν πιο τολμηρό από το σύγχρονο. Και για μένα αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι παλιά κουμάντο έκαναν τα στούντιο, που παρά τα αρκετά κουσούργια τους, τουλάχιστον έβλεπαν την ταινία ως μια “καλλιτεχνική δημιουργία” ενώ σήμερα κουμάντο κάνουν οι πολυεθνικές που βλέπουν την ταινία ως ένα “προϊον”. Πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά σε αυτά τα δύο.

Οκτωβρίου 09, 2012 4:27 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Όντως. Τελικά, ανάμεσα στους παλιούς παραγωγούς, που βέβαια κατά κύριο λόγο ενδιαφέρονταν για φράγκα, υπήρχαν αρκετοί που είχαν όραμα ή δέχονταν να μπει μέσα μια ταινία προκειμένου να αποτελέσει καλλιτεχνική και όχι εμπορική επιτυχία και να νοιώθουν περήφανοι γι' αυτό. Στο κάτω - κάτω δεν έχαναν και τίποτα σπουδαίο. Έβγαζαν ένα καρο λεφτά από άλλες εμπορικές επιτυχίες που γύριζαν.
Σήμερα κυριαρχεί (όπως και σε όλο το καπιταλιστικό σύστημα) η απόλυτη απληστία. Να βγουν λεφτά και τίποτα άλλο. Αυτή είναι η διαφορά.
Για τις 3 ταινίες δεν μπορώ να πω ακριβώς ότι μου άρεσε περισσότερο το Ace. Και οι 3 είναι εξαιρετικές. Απλώς το Ace είναι σίγουρα το πιο συγκλονιστικό από τις 3, εκεί που δεν πιστεύεις ως πού μπορεί να φτάσει η απληστία (που λέγαμε) για λεφτά ή φήμη.

Οκτωβρίου 09, 2012 9:55 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker