Ο ΦΡΑΝΤΣ ΛΙΣΤ ΩΣ ΡΟΚ ΣΤΑΡ

Ο βρετανός Ken Russell είναι ο σκηνοθέτης που ευκολότερα από οποιονδήποτε άλλον θα χαρακτήριζα "σαλταρισμένο". Πληθωρικός, μονίμως παραληρηματικός, δημιούργησε ταινίες που μπορείς να θαυμάσεις ή/και να σε απωθήσουν απόλυτα. Μετά το "Tommy", τη μεταφορά στην οθόνη της περίφημης ροκ όπερας των Who, ο Russell συνεργάζεται ξανά με τον Ρότζερ Ντάλτρεϊ, τον τραγουδιστή του συγκροτήματος και, εν έτει 1975, γυρίζει τη "Lisztomania". Όπου, σε πραγματικό παραλήρημα, μας δίνει μια παρανοϊκή βιογραφία του ούγγρου συνθέτη Frantz Liszt παρουσιάζοντάς τον ως απόλυτο ροκ σταρ.
Ο Λιστ λοιπόν είναι σούπερ σταρ, τα κορίτσια του 19ου αιώνα ουρλιάζουν υστερικά στις εμφανίσεις του όπως ακριβώς έκαναν οι κοπέλες με τους Beatles, ο Λιστ με τη σειρά του, ως καλός ροκ σταρ, πηδάει ό,τι βρίσκει μπροστά του, ενώ ο Βάγκνερ είναι αρχικά επαναστάτης. Στη συνέχεια όμως μετατρέπεται στον ουσιαστικό ιδρυτή του... ναζισμού σε σκηνές όπου παρουσιάζεται ουσιαστικά ως Χίτλερ (ενώ, σημειωτέον, είναι και βρικόλακας) να φτιάχνει, ως άλλος Φρανκενστάιν, τον τέλειο Άριο. Οι αναφορές στο ροκ και τον 20ό αιώνα εν γένει είναι πάμπολλες, οι φαλλοί σε όλα τα μεγέθη έχουν την τιμητική τους - αποτελούν σχεδόν το κυρίαρχο μοτίβο του φιλμ... κι αυτά είναι λίγα μόνο απ' όσα συμβαίνουν με ντελιριακό τρόπο, εν μέσω δυνατής μουσικής που είναι μεταξύ ροκ και κλασικής, σ' αυτό το το μιούζικαλ / κωμωδία / παρωδία / βιογραφία.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο, μα τόσο μπαρόκ και βαρυφορτωμένο, που εμένα τουλάχιστον με κούρασε. Νομίζω ότι μάλλον σαν αχταρμά θα το χαρακτήριζα. Σαν ο Ράσελ να έχει αληθινή "τρικυμία εν κρανίω". Μπορεί να έχει αρχικά πλάκα η ιδέα να μετατρέψεις τον 19ο αιώνα και τη σκηνή της κλασικής μουσικής σε ροκ εντ ρολ τσίρκο, σε μέσα 20ού δηλαδή, αλλά τόσο το βαρυφόρτωμα που περιέγραψα όσο και η παντελής σχεδόν έλλειψη σεναριακού ειρμού, σε συνδυασμό με το πλήθος σεναριακών αυθαιρεσιών, είναι πιστεύω "too much" και, τελικά, θεωρώ ότι η ταινία κατέχει περίοπτη θέση στο πάνθεον των πιο κιτς ταινιών που έγιναν ποτέ.
Αν τώρα αντιστρέψουμε τα πράγματα και αποκτήσουμε μια δόση διαστροφής, ίσως ακριβώς ο τόσος αχταρμάς, η βαβούρα και η συσσώρευση κιτς να μετατρέψουν την ταινία σε καλτ. Δεν ξέρω. Σίγουρα όμως μιλάμε για ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο. Σαν τέτοιο ίσως θελήσει να το δει κανείς. Αν μάλιστα είναι και λάτρης του κλασικού ροκ, θα "απολαύσει", εκτός της κακής ηθοποιίας του Ρότζερ Ντάλτρεϊ, και τον Rick Wakeman, οργανίστα τότε των Yes, σε ρόλο... τέρατος του Φρανκενστάιν και τον Ringo Star ως... πάπα! Καλή χώνεψη.