"INSIDE"... ΣΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΣΠΙΤΙ

 

Το 2023 ο Βασίλης Κατσούπης γυρίζει τη 2η ταινία του (η πρώτη ήταν ντοκιμαντέρ), το "Inside", μια διεθνή, αγγλόφωνη παραγωγή με ένα εκπληκτικό one man show του Ουίλιαμ Νταφόε.

Ένας κλέφτης έργων τέχνης διεισδύει στο εκπληκτικό σπίτι ενός ζάπλουτου συλλέκτη τέχνης με σκοπό να κλέψει έναν πολύτιμο Σίλε. Παγιδεύεται όμως σ' αυτό και, καθώς το σπίτι είναι "έξυπνο" και αυτόματο είναι αδύνατο όχι μόνο να διαφύγει, αλλά και να επικοινωνήσει με οποιονδήποτε τρόπο με τον έξω κόσμο!

Φυσικά ο Νταφόε "τα κάνει όλα μόνος του" κι αυτό είναι ένα βασικό ατού της ταινίας. Πέραν αυτού υπάρχουν πολλά άλλα σημεία όπου μπορεί να εστιάσει κανείς και πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να "διαβαστεί" το φιλμ. Σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται όχι για ένα ακόμα heist movie, αλλά για φιλμ επιβίωσης. Το πρόβλημα του ήρωα μετατοπίζεται ταχύτατα: Δεν είναι πλέον το πώς θα διαφύγει με ή χωρίς τη λεία του, αλλά το πώς θα επιβιώσει μέσα στην πρωτοφανή χλιδή που τον περιβάλλει. Είναι ένας Ροβινσώνας Κρούσος σ' έναν υπερτεχνολογικό παράδεισο. Έτσι η ταινία μετατρέπεται σε αναμέτρηση του ατόμου με την τεχνολογία (η δεύτερη βέβαια έχει σαφώς το πάνω χέρι). 

Για να δούμε όμως κι άλλες "ερμηνείες" (αυθαίρετες βεβαίως, όπως μπορούν να γεννηθούν στο μυαλό του θεατή): Η ταινία είναι μια σάτιρα των υπερσύγχρονων - και αποκλειστικά για εκατομμυριούχους βεβαίως - "έξυπνων σπιτιών", που τα κάνουν όλα μόνα τους. Το περιβάλλον είναι τέλειο, πλημμυρισμένο από έργα σύγχρονης τέχνης, αλλά, ακριβώς, "τα κάνουν όλα μόνα τους", δηλαδή είναι απάνθρωπα με την κυριολεκτική έννοια της λέξης (δίχως να χρειάζονται / νοιάζονται για τον άνθρωπο δηλαδή). Η τεχνολογία αυτονομείται! Έπειτα υπάρχει το σχόλιο και το παιχνίδι (αναφορές κλπ.) με την τέχνη (κυρίως τη σύγχρονη). Το πλήθος έργων που υπάρχουν στο σπίτι του συλλέκτη είναι υπαρκτά έργα γνωστών σύγχρονων καλλιτεχνών (αντίγραφά τους φυσικά). Στην προσπάθεια να επιβιώσει και να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο, ο παγιδευμένος διαρρήκτης θα τα χρησιμοποιήσει (με άλλα αντικείμενα του υπέρ-σπιτιού) και, ακούσια, θα δημιουργήσει ο ίδιος μια εκπληκτική "εγκατάσταση". Για μένα όλο αυτό υπήρξε ένα απολαυστικό παιχνίδι. Επίσης στο μυαλό έρχεται άμεσα το παλιό "παγιδευμένος σ' ένα χρυσό κλουβί". Ίσως πολλές άλλες σκέψεις μπορούν να γεννηθούν στο νου των θεατών από μια ταινία που θεωρώ πολυεπίπεδη.

Στο μεταξύ το φιλμ είναι κυνικό, δίχως παραχωρήσεις σε εύκολες λύσεις και, πέραν όσων σχολίασα παραπάνω, είναι ένα κλειστοφοβικό έργο με το αρχικό σασπένς να δίνει τη βαθμιαία τη θέση του σε έναν αληθινό εφιάλτη. Έτσι, παρά το ότι πρόκειται για one man show και "θρίλερ δωματίου", προσωπικά το ενδιαφέρον μου παρέμεινε αμείωτο. Ίσως πολλοί θεατές να κουραστούν (εγώ όχι). Αναμφισβήτητα πάντως θα μείνουν έκπληκτοι με τον απίστευτο αρχιτεκτονικό συνδυασμό του περίφημου σπιτιού, ο οποίος αποτελεί από μόνος του έργο τέχνης. Απάνθρωπο βεβαίως, όπως προείπαμε και όπως σταδιακά αποκαλύπτεται... 

ΥΓ: Βασικό ρόλο στο φιλμ παίζει ένας πίνακας που ζωγραφίστηκε για τις ανάγκες της ταινίας από τον γνωστό ζωγράφο Στέφανο Ρόκο.