ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΗΝ "ΑΝΥΠΑΚΟΗ"

Ο Sebastian Lelio είναι ο χιλιανός σκηνοθέτης που κατόρθωσε να περάσει τα σύνορα της χώρας του με φιλμ όπως η "Γκλόρια" ή το οσκαρικό "Μια Φανταστική Γυναίκα". Έτσι το 2017 πάει στη Βρετανία και γυρίζει εκεί την "Ανυπακοή" με τη Ράιτσελ Γουάιζ σε έναν από τους βασικούς ρόλους.
Μετά το θάνατο του ραβίνου πατέρα της μια κοπέλα που έχει εγκαταλείψει πριν πολλά χρόνια την κλειστή και συντηρητική εβραϊκή κοινότητα της Βρετανίας και ζει στην Αμερική, θα επιστρέψει για την κηδεία. Εκεί θα ανακαλύψει ότι η καλύτερη παιδική της φίλη έχει παντρευτεί τον καλύτερο παιδικό της φίλο. Το πρόβλημαξεκινά όταν με την επιστροφή της θα αναζωπυρωθεί ένας εφηβικός λεσβιακός έρωτας, ο οποίος παλιά είχε προκαλέσει σκάνδαλο και που υπήρξε ο λόγος της φυγής της. Τα συναισθήματα και οι πράξεις του πρωταγωνιστικού τριγώνου θα αλλάξουν πολλές φορές...
Ο Λέλιο κάνει με σωστό τρόπο αυτό που έχουμε δει πολλές φορές: Κάτι απαγορευμένο ανθίζει στους κόλπους μιας συντηρητικής, κλειστής κοινότητας (δεν έχει καμιά σημασία αν εδώ μιλάμε για εβραίους. Θα μπορούσε να συμβαίνει στους κόλπους οποιασδήποτε τέτοιου είδους κοινωνίας. Θυμηθείτε, ας πούμε, το Brokeback Mountain). Έτσι κάτι που αλλού είναι - σχετικά - αποδεκτό, εδώ πρέπει να μείνει κρυφό, καταπιεσμένο και, κατά συνέπεια, πηγή αφόρητου άγχους για τους "δράστες" και μοχλός πλήρους ανατροπής παγιωμένων σχέσεων. Έτσι το κλίμα γίνεται ασφυκτικό και η απειλή κρέμεται μόνιμα πάνω από τα κεφάλια των πρωταγωνιστριών. Ένστικτο εναντίον πειθαρχίας λοιπόν, μόνο που εδώ αυτή η πειθαρχία δεν είναι κάτι που πρέπει ναυφίσταται για το κοινωνικό καλό, αλλά είναι επιβεβλημένο λόγω των μουχλιασμένων πεποιθήσεων μιας ουσιαστικά φανατικής κοινότητας. Αυτό που θα ξεσπάσει δεν είναι βίαιο. Σ' αυτό το φιλμ ο δημιουργός χειρίζεται με λεπτότητα τα συναισθήματα, τα οποία, το ξαναλέω, θα αλλάξουν συχνά με απρόβλεπτο τρόπο.
Καλή, σχετικά χαμηλότονη ταινία, που υποστηρίζει την ελευθερία απέναντι σε σκουριασμένες δομές, πλην όμως δεν παραβλέπει και το συχνά αδύνατο της ελευθερίας (ή της επιθυμίας) αυτής, τονίζοντας τις ανατροπές, ακόμα και τη δυστυχία που αυτή μπορεί να επιφέρει σε άλλα μέλη. Καλό λοιπόν, αλλά σε ένα μοτίβο που έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές. Και μια γενική παρατήρηση: Ο Λέλιο ασχολείται σταθερά με λιγότερο ή περισσότερο αποκλίνουσες συμπεριφορές ή ταυτότητες στους κόλπους μιας "νορμάλ" (υποτίθεται) κοινωνίας.