"LA CULPA DEL CORDERO" Ή ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Η πρώτη ταινία άπό την Ουρουγουάη που έχω δει είναι και η μοναδική του Gabriel Drak. Γυρίστηκε το 2012 και λέγεται "La Culpa del Cordero" (κάπως σαν "Το Λάθος του Αμνού"). Πρόκειται για μια "οικογενειακή" ταινία, όχι όμως ακριβώς όπως την φαντάζεστε.
Ένα ηλικιωμένο, καλοστεκούμενο ζευγάρι που ζει στο κτήμα του στην εξοχή, καλεί τα τέσσερα παιδια του (δύο αγόρια, δύο κορίτσια) για κυριακάτικο μπάρμπεκιου. Εκείνα καταφτάνουν μάλλον βαριεστημένα ("τι θέλουν πάλι να γιορτάσουν οι γονείς μας;"), η μεγάλη κόρη μάλιστα με την οικογένειά της, και η Κυριακή ξεκινά... Όσο όμως προχωρά η ώρα ο πατέρας, από την αρχή πικρόχολος και πίνοντας διαρκώς, γίνεται ο καταλύτης για την αποκάλυψη μιας σειράς απίστευτων μυστικών, που αφορούν όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της εύπορης οικογένειας.
Φυσικά η ταινία φέρνει στο νου φιλμ όπως η σκανδιναβική "Οικογενειακή Γιορτή", μόνο που εδώ η ατμόσφαιρα είναι κάπως πιο ελαφριά και υπάρχουν και αρκετά στοιχεία χιούμορ. Βοηθά άλλωστε και το ηλιόλουστο και ειδυλλιακό περιβάλλον της υπαίθρου, η όλη καλοκαιρινή διάθεση. Ωστόσο τα σκοτεινά μυστικά παραμένουν και μπορούν να σκιάσουν κάθε φωτεινή εικόνα. Μετά την Κυριακή αυτή, βλέπετε, τίποτα δεν θα είναι ίδιο για τη ζωή όλων ανεξαιρέτως των μελών της οικογένειας.
Η αστραφτερή, μεσοαστική επιφάνεια δεν είναι παρά ακριβώς αυτό: Μια επιφάνεια και μόνο. Αν ανασηκωθεί, η εικόνα είναι πολύ άσχημη και βρώμικη και κάθε καθωσπρεπισμός και ηθική καταρρέουν. Αυτή ακριβώς η αποκάλυψη είναι άλλωστε ο στόχος της ταινίας. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, όλο αυτό φαίνεται κάπως φτιαχτό, κάπως "επί τούτου". Όλοι, μα όλοι, κάτι κρύβουν από το παρόν ή από το (μακρινό μερικές φορές) παρελθόν τους ή έστω κάτι δεν πάει καλά με τον χαρακτήρα τους. Οι αποκαλύψεις πέφτουν βροχή, η μία μετά την άλλη. Σα να σκέφτεται ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος "τι άλλο να βάλω για να γίνει όλο και πιο τραβηγμένη η κατάσταση;". Εντάξει, αυτό έχει κάτι και διατηρεί το σασπένς για το τι θα βγει στη φόρα μετά, αλλά νομίζω ότι απομακρύνει το φιλμ από κάθε ρεαλισμό (ας μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για ρεαλιστική ταινία) και το μετατρέπει σε ένα μάλλον μηχανικό παιχνίδι αποκαλύψεων.
Πάντως η ταινία έχει το ενδιαφέρον της και παρά την εντελώς κοινή, καθημερινή ατμόσφαιρα που διαθέτει (και η φωτογραφία είναι κάπως ξεπλυμένη, συνηθισμένη) καταφέρνει να κρατά τον θεατή. Δίχως ωστόσο να έχει κάτι το ιδιαίτερο, τουλάχιστον για μένα.