ΣΤΟ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ "ΜΟΔΙΣΤΡΑΣ"

"Η Μοδίστρα" (The Dressmaker) είναι μια αυστραλέζικη ταινία του 2015 που γυρίστηκε από την Jocelyn Moorhouse, βασίζεται σε αυστραλέζικο μπεστ σέλλερ και έχει σαν απόλυτη πρωταγωνίστρια την Κέιτ Γουίνσλετ.
 Στις αρχές της δεκαετίας του 50 μια προικισμένη μοδίστρα, που ήδη έχει κάνει καριέρα στο Παρίσι, επιστρέφει στο άθλιο, χαμένο στο πουθενά χωριό της στην Αυστραλία, απ' όπου είχε εκδιωχτεί όταν ήταν περίπου 10 χρονών, κατηγορούμενη για τον φόνο ενός αγοριού. Η ίδια δεν θυμάται τίποτα και προσπαθεί σιγά - σιγά να ενώσει τα κομάτια του παζλ του παρελθόντος της για να καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί. Στο παλιό της σπίτι θα συναντήσει ξανά τη μισότρελη μητέρα της και η σχέση τους θα περάσει από διάφορα στάδια. Στο μεταξύ, με την υψηλή της τέχνη, θα μεταμορφώσει κυριολεκτικά όλες τις γυναίκες του χωριού, πλην όμως το κοινωνικό περιβάλλον θα παραμείνει υποκριτικό, μνησίκακο, στριφνό και υπερσυντηρητικό. Τα αποτελέσματα θα είναι (κωμικο)τραγικά.
Πάνω απ' όλα πρόκειται για μια κατάμαυρη κωμωδία. Το χιούμορ λοιπόν είναι μαύρο, ταυτόχρονα όμως υπάρχουν και έντονα δραματικά στοιχεία. Το κωμικό εναλλάσσεται με το τραγικό, ο ρομαντισμός με τη σκληρότητα. Αυτό ωστόσο που κυριαρχεί απόλυτα είναι το σκηνοθετικό στυλιζάρισμα. Η εντυπωσιακή φωτογραφία, το ίδιο το εξαθλιωμένο πάμφτωχο χωριό που θυμίζει αντίστοιχα χωριά από γουέστερν, τα εκκεντρικά κοστούμια, που έρχονται σε τέλεια αντίθεση με το περιβάλλον, οι σαν καρικατούρες κάτοικοι του χωριού, ακόμα και οι πόζες της πρωταγωνίστριας, όλα συμβάλλουν στη δημιουργία μιας ιδιάιτερης ατμόσφαιρας συνειδητά μη ρεαλιστικής, που μερικές φορές αγγίζει ακομα και τα όρια του γκροτέσκο.
Όσο για τον στόχο; Νομίζω ότι κυρίως προσπαθεί να καυτηριάσει την υποκρισία μιας συντηρητικής μικροκοινωνίας (κάθε μικροκοινωνίας σχεδόν), την άρνησή της για κάθε τι νέο και φρέσκο, αλλά ακόμα και την σκληρά ταξική δομή τέτοιων κοινωνιών (η πρωταγωνίστρια ως μικρό κορίτσι είναι ουσιαστικά "του κλώτσου και του μπάτσου" επειδή είναι αγνώστου πατρός και η οικογένειά της δεν ανήκει στη (μικρο)ελίτ της συγκεκριμένης (μικρο)κοινωνίας). Ίσως, αφού τίποτα δεν μπορεί να θεραπεύσει την υφέρπουσα κακία,  μια τέτοια κοινωνία το μόνο που χρειάζεται είναι μια πλήρης καταστροφή... Τελικά η "μοδίστρα" ίσως να μην είναι τίποτα άλλο από έναν εξολοθρευτή άγγελο.
Παρά το περίεργο σενάριο και τις απότομες στροφές του από το κωμικό στο δραματικό (σα να μη μπορεί να αποφασίσει τι ακριβώς είναι), η ταινία τελικά μου άρεσε και (παρά τη σκοτεινιά της) με διασκέδασε. Αυτό άλλωστε δεν κάνει το μαύρο χιούμορ; Ίσως να ξενίσει αρκετούς (και οι κριτικές άλλωστε υπήρξαν μέτριες), προσωπικά πάντως το ευχαριστήθηκα.
ΥΓ: Όλα τα λεφτά οι σκηνές με τις γυναίκες με τα σούπερ ντούπερ υψηλότατης ραπτικής φορέματα να περιφέρονται σα να μη συμβαίνει τίποτα στο πνισμένο στη σκόνη, εξαθλιωμένο χωριουδάκι.