"I.Q."... ΜΕ ΧΑΜΗΛΟ I.Q.

Η Μεγκ Ράιαν υπήρξε η αγαπημένη σταρ των αμερικανών στο είδος της κομεντί για τα 80ς και τα 90ς. Και όντως πρωταγωνίστησε σε κάποιες χαριτωμένες τέτοιες. Ωστόσο το 1994 τη βρίσκει στο "I.Q." ("Ερωτικές Εξισώσεις" στα ελληνικά) του Fred Schepisi, αυστραλού, πολιτογραφημένου όμως στο Χόλιγουντ. Και, κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για μια από τις καλύτερές της ταινίες.
Κάπου στα 50ς η ηρωίδα είναι ανιψιά του... Άλμπερτ Αίνστάιν, που ζει πλέον στις ΗΠΑ. Ταλαντούχα μαθηματικός η ίδια, είναι αρραβωνιασμένη με ξενέρωτο και καθώς πρέπει ψυχολόγο, αλλά την ερωτεύεται κεραυνοβόλα κάποιος που δουλεύει σε συνεργείο αυτοκινήτων (ο Τιμ Ρόμπινς). Προσπαθεί να την προσεγγίσει παριστάνοντας τάχα τον λαμπρό επιστήμονα σε ένα project που ανακατεύει τον ίδιο τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Αϊζενχαουερ, κι όλα αυτά με την αμέριστη συμπαράσταση του Αϊνστάιν και των ηλικιωμένων φίλων του επιστημόνων, που επιθυμούν διακαώς να τη χωρίσουν από τον επιστήμονα και να την παντρέψουν ντε και καλά με το "καλό παιδί από το συνεργείο". Τι να πει κανείς...
Προσωπικά ελάχιστα χαμογέλασα. Η Ράιαν είναι συμπαθητική, αλλά η ιστορία τόσο εξωπραγματική και απίθανη, που δεν κατάφερε να με αγγίξει καθόλου. Δεν είχε, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, και το σπιντάτο ή/και παλαβό χιούμορ που πιθανόν θα την απογείωνε, οπότε... αφήστε καλύτερα. Κυρίως το σενάριο παραμένει και επιμένει στο θέμα του απόλυτου ρομαντισμού. Ο έρωτας είναι κεραυνοβόλος (εκατέρωθεν, αλλά η ηρωίδα δεν το καταλαβαίνει αμέσως), ο έρωτας επίσης είναι πάνω απ' όλα και δεν κοιτά διαφορές στο I.Q. ή οπουδήποτε αλλού, ενώ οι επιστημονικορομαντικές αμπελοφιλοσοφίες δίνουν και παίρνουν. Σεναριακά; Βρήκα ηλίθια την ιδέα του καλόκαρδου Αϊνστάιν να σκαρφίζεται χίλιες δυο πονηριές, να παριστάνει τον άρρωστο ή να κανονίζει τα πάντα σαν από μηχανής θεός για να... χωρίσει την ανιψιά του και να την κάνει να τα φτιάξει με άλλον. Μόνο προξενήτρα που δεν ντύθηκε ο καημένος ο Άλμπερτ... Όσο για τον Αϊζενχάουερ, κοντεύει να αγωνιστεί κι αυτός για την ευτυχία του ζεύγους...
Το βρήκα να τείνει προς το ηλίθιο. Αν τώρα κάποιοι το βρουν χαριτωμένο ή αστείο, απλώς διαφέρουν τα γούστα μας στην έννοια της κωμωδίας (ή του ρομαντισμού).
ΥΓ: Πετυχημένος πάντως ο Γουόλτερ Ματάου στο ρόλο του Αϊνστάιν.