"ΠΩΣ ΝΑ ΧΑΣΕΤΕ ΦΙΛΟΥΣ..." ΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ "ΚΟΛΑΣΗ" ΤΩΝ MEDIA ΚΑΙ ΤΩΝ CELEBRITIES

Συμπαθώ τον Simon Pegg, ως κωμικό προφανώς, αλλά και ως σεναριογράφο κάποιων ταινιών του. Νομίζω οτι αυτός και η παρέα του είναι από τα πλέον αστεία πράγματα που μπορεί να δει κανείς σε μια εποχή όπου το είδος της κωμωδίας δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του. Στο "How to Lose Friends & Alienate People" βέβαια είναι απλός πρωταγωνιστής, πρόκειται όμως και πάλι για πολύ διασκεδαστικό κατά τη γνώμη μου φιλμ. Η ταινία γυρίστηκε το 2008 από τον Robert B. Weide, ντοκιμαντερίστα και τηλεοπτικό σκηνοθέτη κυρίως (αυτή είναι η πρώτη του fiction ταινία).
Η ιστορία αποτελέί μια ανελέητη σάτιρα των media, του Χολιγουντ και του κόσμου των celebrities. Ο ήρωας είναι δημοσιογράφος και ιδιοκτήτης μικρού και με οικονομικά προβλήματα περιοδικού που ξεμπροστιάζει όλο το star system και τις κάθε λογής ηλιθιότητές του. Ο ίδιος ωστόσο είναι διχασμένος ανάμεσα στην αγάπη και τον θαυμασμό για όλο αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι και την απέχθειά του για το "σύστημα". Με λίγα λόγια, ναι μεν τα χτυπάμε όλα αυτά, από την άλλη όμως κάνουμε τα πάντα για να βρούμε μια θέση στην γκλαμουριά και τη διασημότητα, να "χωθούμε" στο σύστημα και να απολαύσουμε όσα προσφέρει, δηλαδή κυριλέ πάρτι, γκόμενες, κόκα ή ό,τι άλλο. Όταν λοιπόν ξαφνικά - ενώ συστηματικά τον πετάνε έξω από τα in πάρτι - ένας μεγαλοεκδότης και πρώην ίνδαλμα τού ήρωα του προσφέρει θέση εργασίας στο σούπερ πετυχημένο, αλλά συντηρητικό περιοδικό του, το οποίο φυσικά ασχολείται με τον χώρο, εκείνος θα ξεχάσει κάθε αμφισβήτηση, θα βάλει την ουρά στα σκέλια και θα σπεύσει να δεχτεί τη θέση. Οι πρώτες του απόπειρες να γράψει κάτι για το μεγάλο περιοδικό είναι καταστροφικές. Ώσπου, κάποια στιγμή θα τα καταφέρει, από εκεί και πέρα όμως οι εξελίξεις θα είναι μη αναμενόμενες.
Κατ' αρχήν βρήκα το φιλμ σε αρκετά σημεία ξεκαρδιστικό, οπότε το διασκέδασα δεόντως. Ο ήρωας είναι ένας συνδυασμός απεχθούς, αηδούς θα έλεγα (και επαγγελματικά αδίστακτου) τύπου και κατά-βάθος-καλού (και intellectual μάλιστα) χαρακτήρα, οπότε δεν έχουμε να κάνουμε ακριβώς με μια θετική προσωπικότητα. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο όμως είναι η ανελέητη σάτιρα που κάνει η ταινία στον επιφανειακά αστραφτερό και γκλάμορους, κατα βάθος όμως απίστευτα κενού, ηλίθιου και βρώμικου κόσμου του Χόλιγουντ, των media και των celebrities (και των αντίστοιχων κουτσομπολίστικων εντύπων και άλλων "συνοδευτικών" καταστάσεων), καθώς και η κριτική της υποτιθέμενης επαναστατικότητας, που είναι έτοιμη να ξεπουληθεί μόλις πιάσουμε την καλή. Το καστ, εκτός του πρωταγωνιστή, περιλαμβάνει έναν απολαυστικό πρώην "επαναστάτη" Τζεφ Μπρίτζες στο ρόλο του μεγαλοεκδότη που διασκεδάζει με τις γκάφες του ήρωα, αλλά και την Κίρστεν Ντανστ, την Μέγκαν Φοξ και την Γκίλιαν Άντερσον. Οπότε, τελικά, ακόμα κι αν δεν ενδιαφέρεστε για τη σατιρική πλευρά, μπορείτε απλώς να ευχαριστηθείτε μια διασκεδαστική - και λίγο "βρώμικη" - κωμωδία. Κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον.