ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ, ΠΡΟΒΑΤΑ ΚΑΙ "ΔΕΣΜΟΙ ΑΙΜΑΤΟΣ"

Αν μη τι άλλο οι "Δεσμοί Αίματος" (Hrutar) μας μεταφέρουν σε μια μακρινή, παντελώς απομονωμένη και απίστευτη για τα σημερινά δεδομένα κουλτούρα και τρόπο ζωής εν γένει: Αυτόν που ακόμα επιβιώνει (;) στις απόλυτες ερημιές της ούτως ή άλλως απομονωμένης Ισλανδίας. Το φιλμ γυρίστηκε το 2015 από τον αρκετά νέο Grimur Hakonarson και είναι η δεύτερή του ταινία μυθοπλασίας.
Σε δύο γειτονικές, κυριολεκτικά απομονωμένες φάρμες στο παγωμένο, απόλυτο πουθενά της Ισλανδίας ζουν ολομόναχοι δύο ηλικιωμένοι αδελφοί, εκτρέφοντας αμφότεροι κοπάδια προβάτων. Ενώ θα περίμενε κανείς να έχει τουλάχιστον ο ένας τον άλλον σαν συντροφιά, αυτοί είναι τσακωμένοι και έχουν 40 χρόνια να μιλήσουν. Κατά καιρούς πηγαίνουν στην κοντινότερη μικρή πόλη κι αυτή είναι η μοναδική επαφή τους με άλλους ανθρώπους.Τα πράγματα θα αλλάξουν δραματικά όταν θα ανιχνευτεί μια επικίνδυνη ασθένεια στα κοπάδια και οι κτηνίατροι θα διατάξουν την θανάτωση των προβάτων για προληπτικούς λόγους. Από εκεί και πέρα η ιστορία θα "πάρει στροφές" και η σχέση των δυο - διαφορετικών χαρακτήρων - αδελφών θα αλλάξει.
Η ταινία ισορροπεί πετυχημένα κατά τη γνώμη μου ανάμεσα στο δράμα, την ντοκιμαντερίστικου στιλ καταγραφή ενός ξεχασμένου τρόπου ζωής και την κωμωδία, καθώς υπάρχουν αρκετές χιουμοριστικές πινελιές. Αυτό που εντυπωσιάζει αρχικά είναι το υποβλητικό, λευκό, παγωμένο τοπίο που περιβάλλει τις απομονωμένες φάρμες και, συνέπεια αυτού, η απόλυτη κυριαρχία της φύσης πάνω στον άνθρωπο, η οποία φαίνεται να έχει τον πρώτο λόγο. Μια φύση δηλαδή την οποία ο άνθρωπος. ακόμα και στην ευρωπαϊκή, πολιτισμένη και πλούσια Ισλανδία, αδυνατεί να δαμάσει. Και μόνο η κατάδειξη της συγκεκριμένης κατάστασης και η καταγραφή ενός ξεχασμένου τρόπου ζωής, που μάλλον οι περισσότεροι πιστεύαμε ότι δεν υπάρχει πλέον, αξίζουν νομίζω την προσοχή μας. Από εκεί και πέρα οι οικογενειακές - συγγενικές σχέσεις, που περνάνε από το ψυχρό στο θερμό, και τα συναισθήματα των ηρώων, κάνουν τελικά το "Rams", όπως είναι ο αγγλόφωνος τίτλος, μια απόλυτα συγκινητική και θερμή, μέσα στο παγωμένο περιβάλλον, ταινία. Και, βέβαια, υπάρχει και το στοιχείο της δραματικής επίπτωσης της βίαιης αλλαγής που αφορά τη μοναδική πηγή εισοδήματος - των προβάτων -  στις ζωές των ανθρώπων και η αμείλικτη κοινωνική πίεση. Πολύ περισσότερο όταν με το "εργαλείο δουλειάς", το κοπάδι, οι βοσκοί δεν εμπλέκονται μόνο επαγγελματικά, αλλά και συναισθηματικά, καθώς αυτό αποτελεί τη μοναδική τους έγνοια και συντροφιά, το λόγο ύπαρξής τους τελικά μέσα στη μοναξιά στην οποία ζουν.
Παρά τους αργούς ρυθμούς και τη "μονοτονία" της εικόνας, βρήκα την ταινία πολύ ενδιαφέρουσα. Δείτε την μόνο αν ενδιαφέρεστε για κάτι αρκετά διαφορετικό, οπτικά και σεναριακά, από τα συνηθισμένα. Κατά τη γνώμη μου πάντως δίκαια διακρίθηκε σε διάφορα φεστιβάλ.