ΕΝΑΣ "ΝΟΤΙΑΣ" ΠΟΥ ΦΥΣΑ ΜΟΝΙΜΩΣ...

Μετά την υπερεπιτυχημένη "Πολίτικη Κουζίνα" και μετά 13 ολόκληρα χρόνια, ο Τάσος Μπουλμέτης επανέρχεται το 2016 με τον "Νοτιά", ένα φιλμ που και πάλι συνδυάζει το αυτοβιογραφικό στοιχείο, τη νοσταλγία για παλιότερες δεκαετίες και τη σχέση - άμεση συνήθως, αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει - πολιτικού και προσωπικού στοιχείου.
Πίσω στη δεκαετία του 60 ο Σταύρος, ένα παιδί μικροαστικής οικογένειας, νοιώθει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Όταν όμως αυτό που ποθεί δεν συμβαίνει, εκείνος αντιδρά με παράξενο τρόπο: Αλλάζοντας γεγονότα και ιστορίες, αφηγούμενος όλα όσα ξέρουμε (εδώ "θύματα" είναι οι εθνικοί μύθοι, απο τον Τρωικό Πόλεμο ως τις Σουλιώτισες) με αντεστραμένο τρόπο, με τρόπο διαφορετικό απ' αυτόν που μας έμαθαν. Μεγαλώνοντας, φοιτητής πλέον στην ανήσυχη και έντονα πολιτικοποιημένη δεκαετία του 70, θα πολιτικοποιηθεί κι αυτός όπως όλοι γύρω του, θα γνωρίσει έρωτες και απογοητεύσεις, θα ονειρευτεί ταξίδια... και θα συνεχίσει να αφηγείται τους δικούς του μύθους (ή να αντιστρέφει τους παλιούς), αυτή τη φορά με την ενασχόλησή του με το σινεμά.
Η ταινία είναι καλογυρισμένη και σε κάποια σημεία έξυπνη. Το πολιτικό και το προσωπικό εμπλέκονται αξεδιάλυτα, η εποχή και οι ευρύτερες καταστάσεις συνήθως σφραγίζουν τις προσωπικές ζωές, ενώ εθνικοί μύθοι σατιρίζονται με αστείο και πικρό ταυτόχρονα τρόπο. Η ιστορία ενηλικίωσης του ήρωα μπλέκεται αξεδιάλυτα με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Η ματιά του σκηνοθέτη είναι βεβαίως εμφανώς νοσταλγική (μην ξεχνάμε το έντονο αυτοβιογραφικό στοιχείο), συγχρόνως όμως και κριτική. Και υπάρχει και ένας ενδιαφέρων προβληματισμός πάνω στη φύση του ψέματος και του μύθου στη ζωή μας, αν δηλαδή οι μύθοι πρέπει να "προσγειωθούν" στην πραγματικότητα ή αν πρέπει να συνεχίσουν να λέγονται κι ας είναι ψεύτικοι ή αν το ψέμα μερικές φορές κάνει καλό... Επίσης η καυστική ματιά πάνω στην ίδια την Ελλάδα, μια χώρα που τρέφεται με μύθους και όπου το ψέμα οργιάζει, είναι παρούσα (από τους εθνικούς μύθους που τόσες φορές αναφέραμε ως την "αλλαγή" του ΠΑΣΟΚ ή τα ουτοπικά πιστεύω του φοιτητικού κινήματος της εποχής), καθώς και ο προβληματισμός για το ίδιο το σινεμά και τη φύση του. Ενδιαφέρον το ότι όλα αυτά δίνονται, οπως είπαμε, και σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο.
Απλώς βρήκα την τανία κάπως "επίπεδη", δίχως  σεναριακές κορυφώσεις, δίχως σασπένς. Διαρκής αντιπαράθεση γεγονότων, πέρασμα από εποχή σε εποχή και πλείστες αφορμές να βγει στην επιφάνεια η νοσταλγία για παλιές εποχές - και της νεότητας του δημιουργού και μιας ολόκληρης γενιάς ελλήνων. Συνολικά λοιπόν θα τη χαρακτήριζα συμπαθητική, δίχως όμως να με "συγκλονίσει" ή να με συγκινήσει βαθιά.