ΟΙ ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΠΕΛΙΕ

Ο γαλλικός κινηματογράφος φαίνεται ότι τελικά καταφέρνει να παράγει σχεδόν κάθε χρόνο μια μεγάλη επιτυχία. Το 2011 ας πούμε ήταν οι ξεκαρδιστικοί "Intouchables", το 2013 το "Θεέ μου, τι σου κάναμε" (βρήκα το πρώτο πολύ διασκεδαστικό ενώ το δεύτερο δεν μου άρεσε ιδιαίτερα) και το 2014 έρχεται η "Οικογένεια Μπελιέ" του Eric Lartigau. Η οποία βεβαίως δεν είναι ακριβώς κωμωδία, αλλά κομεντί, οπότε μην περιμένετε σε καμία περίπτωση να γελάσετε "χοντρά", όπως γινόταν με τις δύο προαναφερθείσες.
Η 15χρονη ηρωίδα είναι το μόνο μέλος της ομώνυμης οικογένειας αγροτών της γαλλικής  επαρχίας που μιλά και ακούει, καθώς τα υπόλοιπα μέλη (γονείς και μικρότερος αδελφός) είναι κωφάλαλα. Γενικώς πρόκειται για μια όχι τόσο συνηθισμένη οικογένεια, πράγμα που επιτείνεται όταν ο (μάλλον σεξομανής) πατέρας αποφασίζει να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος, ενώ ο αδελφός ερωτεύεται την καλύτερη φίλη της Πολά. Η ίδια, ανάμεσα στο σχολείο και στις πάμολλες οικογενειακές υποχρεώσεις (μεταξύ των οποίων να κάνει τον διερμηνέα στους γονείς της) ανακαλύπτει - μέσω ενός βαριεστημένου καθηγητή - ότι έχει εξαιρετική φωνή και προσπαθεί να τους πείσει ότι πρέπει να φύγει στο Παρίσι για σπουδές. Και υπάρχουν κι άλλα...
Εντάξει, η ταινία διαθέτει ευαισθησία και σίγουρα και χιούμορ (όχι ξεκαρδιστικό, συγκρατημένο, το τονίζω και πάλι) και αποτελεί ουσιαστικά μια ιστορία ενηλικίωσης. Διαθέτει και τις συγκινητικές πινελιές της (ειδικά στη σκηνή του τραγουδιού), οπότε μπορώ να καταλάβω γιατί άρεσε. Επίσης αποφεύγει να κάνει αστεία με το θέμα της κωφότητας (υπάρχουν λίγα και καθόλου προσβλητικά) και παίρνει θέση (χαμηλότονα) υπέρ της διαφορετικόητας. Τέλος η νεαρή πρωταγωνίστρια είναι εξαιρετική. Συνολικά πάντως, παρά το ότι κυλά σχετικά ευχάριστα και ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό και το (ελαφρώς) δραματικό, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα. Θα την χαρακτήριζα απλώς συμπαθητιική (ιδιαίτερα αν τη δείτε σε κανένα θερινό σινεμαδάκι με όλα τα σχετικά).