"ΜΠΛΕ ΔΩΜΑΤΙΟ" ΜΕ ΒΑΡΕΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Ο Mathieu Amalric είναι, εκτός από γνωστος γάλλος ηθοποιός, και σκηνοθέτης. Το 2014 λοιπόν μεταφέρει στην οθόνη το μυθιστόρημα του Ζορζ Σιμενόν "Το Μπλε Δωμάτιο" με πρωταγωνιστή τον ίδιο και με αποτελέσματα που προσωπικά με απογοήτευσαν.
Παντρεμένος πλέον και πετυχημένος επιχειρηματίας, ο ήρωας θα επιστρέψει στη γενέτειρά του, μια επαρχιακή κωμόπολη, όπου θα συνεχίσει τις δουλειές του. Εκεί θα συναντήσει την παλιά συμμαθήτριά του και νυν γυναίκα του φαρμακοποιού και οι δυο τους θα νοιώσουν αμοιβαίο πάθος. Θα ζήσουν τον παθιασμένο τους έρωτα σε ένα (μπλε) δωμάτιο ξενοδοχείου, προσπαθώντας όσο γίνεται να μείνουνν απαρατήρητοι από τον μικρόκοσμο της πόλης, πράγμα δύσκολο βέβαια. Ώσπου...
Η πρωτοτυπία της ταινίας είναι ότι από την αρχή σχεδόν βλέπουμε ότι ο ήρωας έχει συλλφθεί και ανακρίνεται. Δεν γνωρίζουμε όμως ούτε πώς, ούτε γιατί, ούτε τι έχει συμβεί. Με διαρκή μπρος - πίσω στο χρόνο ο Amalric συμπληρώνει σιγά - σιγά το παζλ των γεγονότων. Μόλις προς το τέλος θα μάθουμε ποιο είναι το θύμα (διότι βέβαια υπάρχει κάποιος φόνος). Αυτά για την πρωτοτυπία. Καθώς επίσης παρακολουθούμε πώς με διακριτικές πινελιές ρίχνει φως στην ρουτινιάρικη καθημερινότητα και τη σχετική πνιγηρότητα της επαρχίας και της μικρής κοινωνίας, εμπλουτίζοντας έτσι το αστυνομικό δράμα (περισσότερο δράμα μάλλον) με κοινωνιολογικές παρατηρήσεις. Προσοχή : Όλα αυτά πολύ διακριτικά, το τονίζω.
Σύμφωνοι μέχρι εδώ. Πλην όμως το όλο φιλμ με έκανε να βαρεθώ με την εμμονή του στην καθημερινότητα και με την (για μένα τουλάχιστον) αποτυχία στη δημιουργία σασπένς. Βρήκα το όλο πράγμα... πώς να το πω... χλιαρό. Όσο για το τέλος, θα ομολογήσω ότι δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε. Συνέβησαν όλα όπως ακριβώς παρουσιάζονται σταδιακά στην ανάκριση ή υπήρχε κάτι άλλο που μου διέφυγε; Συγνώμη, αλλά βγήκα ανικανοποίητος και με μία αίσθηση κενού του στιλ "γιατί διάολο το είδα όλο αυτό;" Ναι, αντιλήφτηκα ότι ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφερόταν τόσο για την ιστορία όσο (ίσως) περισσότερο για τις κοινωνιολογικές παρατηρήσεις ή για την κατάδειξη του ερωτικού πάθους, αλλά νομίζω ότι κάτι είναι αποτυχημένο όταν με κάνει να πλήττω...
ΥΓ: Είναι από τις σπάνιες φορές που διαφωνώ με το σύνολο της γνώμης των κριτικών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους έγραψαν καλά λόγια για την ταινία.