ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΣΤΕΙΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ "DELICATESSEN"

Βρισκόμαστε στα 1991 όταν δύο άγνωστοι γάλλοι, ο Marc Caro και ο Jean-Pierre Jeunet κάνουν το εντυπωσιακό τους ντεμπούτο με το "Delicatessen" (o Caro ήταν ήδη γνωστός σαν δημιουργός κόμικς). Προκειται για μια κατάμαυρη πραγματικά κωμωδία, η οποία με το μοναδικό στιλ της έκανε τρομερή εντύπωση.
Σε μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία οι άνθρωποι (ή μάλλον οι σχετικά προνομιούχοι απ' αυτούς) καταφεύγουν στον κανιβαλισμό για να επιβιώσουν. Σε μια πολυκατοικία, όπου διαδραματίζεται ολόκληρο το φιλμ, "αρχηγός" είναι ένας κρεοπώλης. Αυτός παρασέρνει ανύποπτα θύματα... και μοιράζει το κρέας στους ποικίλους και γραφικούς ενοίκους. Ώσπου ένας νεαρος - παιδί για όλες τις δουλειές - εγκαθίσταται εκεί, παρασυρμένος από τις ύπουλες αγγελίες του κρεοπώλη. Φυσικά προορίζεται για επόμενο θύμα, όμως...
Ακούγεται εφιαλτικό; Προφανώς. Κι όμως, η ταινία όχι μόνο βγάζει σε πολλά σημεία πολύ γέλιο, αλλά διαθέτει και αυτόν τον αφοπλιστικό, γλυκύτατο ρομαντισμό που θα συναντήσουμε αργότερα στις ταινίες που έκανε μόνος του πλέον ο Jeunet. Πώς συνδυάζονται αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία; Θα το καταλάβετε μόνο όταν την δείτε. Πάντως το χιούμορ διαδέχεται την τρυφερότητα σε όλη τη διάρκειά της, ενώ μια ηθελημένη, διάχυτη αφέλεια πλημμυρίζει τις σκηνές. Ο πολυμήχανος νέος ένοικος, ο έρωτάς του για την κόρη του φριχτού κρεοπώλη, οι τρομαχτικοί και αστείοι συγχρόνως υπόλοιποι ένοικοι, όλα δημιουργούν την παράδοξα μεικτή αυτή ατμόσφαιρα. Αυτό όμως που κυρίως εντυπωσιάζει είναι η εξαιρετική εικόνα. Από τα ευφάνταστα ζενερίκ της αρχής έως την τελευταία σκηνή η φαντασία των δημιουργών απογειώνεται και η πιο πεζή καθημερινότητα (;) μετατρέπεται λες σε σκηνή παραμυθιού (εφιαλτικού και κυρίως παρακμιακού παραμυθιού βεβαίως). Άλλωστε αυτή ακριβώς η σήψη και η παρακμή είναι το σήμα κατατεθέν του φιλμ και της εικόνας του, μαζί βεβαίως με την οργιαστική φαντασία των δημιουργών.
Ίσως η καλύτερη ταινία των δύο σκηνοθετών (αν και εμένα μ' αρέσει και η παραγνωρισμένη νομίζω "Πόλη των Χαμένων Παιδιών" που ακολούθησε), διαθέτει βεβαίως και το πλεονέκτημα του "αιφνιδιασμού", αφού μέχρι τότε δεν είχαμε δει τίποτα παρόμοιο. Αν το δείτε για πρώτη φορά λάβετε υπ' όψιν και αυτό το στοιχείο. Και, σημειώστε, οι μετά την "Αμελί" δουλειές του Ζενέ φοβάμαι ότι επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους και το "γλυκό" κλίμα που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, δίχως πλέον να μπορούν να μας εκπλήξουν.