STAR TREK: ΟΤΑΝ Ο ΚΑΝ ΟΡΓΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Το 1979 η θρυλική σειρά επιστημονικής φαντασίας Star Trek αρχιζει να μεταφέρεται στην οθόνη (πράγμα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα). To 1982 λοιπόν, 3 χρόνια μετά την πρώτη ταινία, ο Nicholas Meyer γυρίζει το δεύτερο φιλμ της σειράς, το "Star Trek: The Wrath of Khan" (Η οργή του Καν), που για πολλούς φανς θεωρείται και το καλύτερο της πρώτης κινηματογραφικής εποχής των περιπετειών του διαστημοπλοίου Enterprise.
Ο κάπτεν Κερκ έχει προαχθεί σε ναύαρχο και ουσιαστικά έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, από την κυβέρνηση του σκάφους δηλαδή, πράγμα που κατά βάθος δεν τον κάνει καθόλου ευτυχισμένο. Σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι όμως με το Enterprise πέφτει πάνω σε έναν παλιό εχθρό του, τον Καν, τον οποίο ο Κέρκ είχε εξορίσει πριν 15 χρόνια σε έναν απομονωμένο πλανήτη. Ο Καν, άτομο ανώτερης ευφυίας, ζει όλα αυτά τα χρόνια με μοναδικο σκοπό να εκδικηθεί, και φυσικά θα αρπάξει την ευκαιρία.
Σπουδή πάνω στο θέμα της εκδίκησης και της παράνοιας στην οποία αυτή μπορεί να οδηγήσει, το φιλμ βαθαίνει τους κλασικούς χαρακτήρες της σειράς (παίζουν όλοι, ανελλιπώς). Ο Κερκ, κάπως γερασμένος πλέον, είναι πια ένας μελαγχολικός, μοναχικός χαρακτήρας, που νοσταλγεί τη νιότη και τις παλιές περιπέτειες, ενώ ο Σποκ είναι βέβαια ο Σποκ, ο τέλεια λογικός και χωρίς συναισθήματα (;) τύπος. Ταυτόχρονα υπάρχει και προβληματισμός για θέματα όπως: Μπορεί κανείς να θυσιάσει ανθρώπους για να σωθούν περισσότεροι; Και αν ναι, θα έχει το κουράγιο να το κάνει; Και όλα καταλήγουν σε ένα συγκινητικό (!) τέλος, ύμνο μεταξύ άλλων στη φιλία, με τον SPOILER!!! SPOILER!!! θάνατο / θυσία του Σποκ, που έκανε την ταινία διάσημη στους φαν τουλάχιστον.
Κατά τα άλλα υπάρχει η παλιομοδίτικη αισθητική και τα "χειροποίητα" εφέ, κάποιες εύκολες λύσεις, οι μέτριες ηθοποιίες και το υπερβολικό παίξιμο (και η γελοία στολή) του Ρικάρντο Μονταλμπάν στο ρόλο του κακού Καν. Ίσως όμως αυτό ακριβώς το παλιομοδίτικο στοιχείο είναι που κάνει την ταινία να λειτουργεί νοσταλγικά.
Έχει πολύ ενδιαφέρον να συγκρίνουμε το φιλμ με το ριμέικ του 2013, με τον Καν και πάλι φυσικά. Εδώ θα δείτε όλη την εξέλιξη του περιπετειώδους και wanna be blockbuster Χόλιγουντ. Φυσικά τα εφέ και τα σκηνικά είναι απείρως καλύτερα, οι ηθοποιίες το ίδιο. Φτάνουν όμως αυτά; Μπορούν οι περισσότερες μάχες, η βιντεοκλιπάδικη non stop δράση, οι όλο και πιο εντυπωσιακές εκρήξεις, η πιο εφετζίδικη σκηνοθεσία, να κάνουν μια καλύτερη ταινία; Το φιλμ του Abrams δεν ήταν κακό. Ήταν όμως ένα ακόμα φασαριόζικο, καλογυαλισμένο και καταιγιστικό μπλογκμπάστερ, από αυτά που προσωπικά έχω μπουχτίσει όσο τίποτα. Δεν λέω ότι το παλιό φιλμ ήταν πολύ καλύτερο, αλλά αν έπρεπε να συγκρίνω, μάλλον θα το προτιμούσα. Τουλάχιστον, μέσα στο χειροποίητο και πιο πρόχειρο image του, δεν ήταν μία από τα ίδια.