ΟΤΑΝ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΜΝΗΣΤΗ

Το 1935, τέσσερα χρόνια δηλαδή μετά την πρώτη ταινία, ο James Whale (1889-1957) και πάλι γυρίζει την συνέχεια, το "The Bride of Frankenstein". Βλέπετε, η ιδέα των σίκουελ υπήρχε από τότε. Μόνο που εδώ η δεύτερη αυτή ταινία είναι σχεδόν εξ ίσου καλή με την αυθεντική.
Το πρώτο φιλμ ήταν αρκετά πιστό στο περίφημο βιβλίο της Μέρι Σέλεϊ. Πώς λοιπόν θα γινόταν μια συνέχεια; Εδώ οι σεναριογράφοι σκαρφίζονται να βάλουν στο παιχνίδι την ίδια τη Σέλει και τη συντροφιά της (για όσους δεν το γνωρίζουν η Μέρι Σέλει, ο αδελφός της, ο διάσημος ποιητής Σέλεϊ, και ο λόρδος Μπάιρον αποφάσισαν μια νύχτα με καταιγίδα να αφηγηθούν από μία τρομακτική ιστορία. Από την αφήγηση της  νύχτας εκείνης προέκυψε το διάσημο βιβλίο της μόλις 19χρονης τότε συγγραφέως). Μια παρόμοια νύχτα  λοιπόν μερικά χρόνια μετά (στην ταινία τώρα) οι τρεις τους βρίσκονται και πάλι μαζί και ο Βύρωνας, εκθειάζοντας το βιβλίο που έχει ήδη εκδοθεί, παρακινεί τη Μέρι να επινοήσει μια συνέχεια. Εκείνη λοιπόν αρχίζει να αφηγείται και έτσι μπαίνουμε στα συμβάντα του δεύτερου αυτού φιλμ (να λοιπόν και μια πρώιμη ενδοκινηματογραφική αναφορά).
Το τέρας, που βλέπουμε να πεθαινει στην πρώτη ταινία, καταφέρνει τελικά να γλυτώσει από την πυρκαγιά. Ένας καταχθόνιος καθηγητής, ο δόκτορ Πρετόριους, εκβιάζει ουσιαστικά τον βαρώνο Φρανκενστάιν, που θέλει να ξεφύγει από όλον αυτόν τον εφιάλτη, και τελικά τον καταφέρνει να δημιουργήσουν ένα δεύτερο τέρας, θηλυκό αυτή τη φορά, ώστε να ζευγαρώσει με το πρώτο και να δημιουργηθεί έτσι  "μια νέα φυλή", κατασκευασμένη από τον άνθρωπο. Τα γεγονότα θα εξελιχθούν ραγδαία.
Ο βαρώνος και το τέρας ερμηνεύονται από τους ίδιους ηθοοποιούς, ενώ οι υπόλοιποι έχουν αλλάξει. Η (μικρή) διαφορά το κλίμα της πρώτης ταινίας είναι ότι ο Whale (ο οποίος αρχικά δεν ήθελε να γυρίσει μια συνέχεια, πείστηκε μόνο ότοαν κατάφερε να εξασφαλισει απόλυτο έλεγχο στο φιλμ) βάζει εδώ ένα πιο γκροτέσκο και κάπως κωμικό στοιχείο, με τη γριά - στρίγγλα υπηρέτρια που τσιρίζει ανυπόφορα ή τη σειρά των λιλιπούτειων πλασμάτων που έχει ήδη κατασκευάσει ο Πρετόριους. Νομίζω ότι αυτά είναι κάπως παράταιρα και δεν δένουν ικανοποιητικά με την όλη ατμόσφαιρα. Ευτυχώς όμως δεν αποτελούν παρά παρενθέσεις. Κατά τα άλλα το φιλμ είναι εξ ισου δυνατό με το πρώτο: Υπέροχη, πέρα για πέρα υποβλητική ατμόσφαιρα γοτθικού τρόμου, εξπρεσιονισμός (μακριές σκιές, παραμορφωτικές γωνίες, λοξά σκηνικά κλπ.) και βέβαια η ίδια ουσιαστικά ματιά, που υιοθετεί μια στάση συμπάθειας προς το τέρας, το οποίο στην πραγματικότητα είναι το πιο δυστυχές πλάσμα απ' όλους τους τραγικούς ήρωες του φιλμ. Η συγκίνηση κορυφώνεται στην περίφημη σκηνή με τον τυφλό ερημίτη και το φινάλε, με τη δημιουργία του θηλυκού τέρατος και των όσων ακολουθούν παραμένει εξαιρετικά δυνατό. Βλέπετε, και στα δύο φιλμ οι μόνοι που τελικά μπορούν να συμπαθήσουν το "διαφορετικό", το τέρας δηλαδή, το οποίο στην ουσία δεν είναι κακό παρά τα εγκήματά του, είναι ένα αθώο πεντάχρονο κοριτσάκι και ένας μοναχικός τυφλός... Από τότε το εκπληκτικό σχόλιο είναι ότι το κακό προέρχεται όχι από τη διαφορά καθ' εαυτή, αλλά από την αντιμετώπισή της από τουα άλλους!
Πέρα από τις λίγες αντιρρήσεις λοιπόν που προανέφερα, θεωρώ το δέυτερο αυτό φιλμ εξ ίσου δυνατό με το πρώτο και, επίσης, εξαισιο οπτικά, αφού κι εδώ υπάρχουν εικόνες που μένουν χαραγμένες στο μυαλό. Αν λοιπόν εκτιμάτε τον πρώτο Φρανκενστάιν, μη διαστάσετε να Ψάξετε και τη μνηστή του! Πρόκειται για εξ ίσου κλασική ταινία.
ΥΓ: Και μη ξεχνάτε: Η φιγούρα της μνηστής παραμένει σχεδόν το ίδιο καλτ με το αρχικό τερας του Μπορις Καρλόφ. Όσο για το ποια ηθοποιός την ερμηνεύει, θα το αντιληφθείτε βλέποντας την ταινία...