ΟΤΑΝ "ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΙ" ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑ!

Οι βρετανικές κωμωδίες των 50ς και 60ς (συνήθως ασπρόμαυρες) αποτέλεσαν ολόκληρη σχολή για το είδος της κωμωδίας. Αστυνομικές κυρίως, συχνά με μαύρο χιούμορ, παρωδούσαν τις σοβαρές ιστοριες με ληστείες, κλοπές και κάθε λογής εγκλήματα.
Το "The Wrong Arm of the Law" ("Κλέφτες κι Αστυνόμοι" στην Ελλάδα) του 1962 γυρίστηκε απο τον Cliff Owen (1919-1994), έναν περισσότερο τηλεοπτικό σκηνοθέτη, ο οποίος ωστόσο είχε κάνει και αρκετό σινεμά, και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Βασίζεται σε μια έξυπνη ιδέα και, βέβαια, με το κωμικό, παρωδιακό του στιλ, βρίσκεται μακριά από τον τρόπο που τα πράγματα συμβαίνουν στον "αληθινό κόσμο". Μια συμμορία κακοποιών ντύνεται με ρούχα αστυνομικών και ληστεύει... άλλες συμμορίες οι οποίες μολις έχουν κάνει κάποια ληστεία. Προσποιούνται ότι τους έχουν στήσει ενέδρα για να τους συλλάβουν, αυτό που κάνουν όμως είναι να τους αρπάζουν τη λεία. Όταν το πράγμα φτάνει στο απροχώρητο, οι "κανονικές" συμμορίες όχι μόνο συμμαχούν μεταξύ τους για να εντοπίσουν τους θρασείς δράστες και να καταλάβουν πώς οι τελευταίοι παίρνουν τις πληροφορίες τους, αλλά συμμαχούν και με την ίδια την αστυνομία, αφού η νέα συμμορία "χαλάει την πιάτσα" και το καθιερωμένο status quo.
Με έναν απολαυστικό Πίτερ Σέλερς στο ρόλο του μόδιστρου - αλλά - στην - πραγματικότητα - εγκληματικού - εγκέφαλου και έναν ίσως ακόμα απολαυστικότερο Λάιονελ Τζέφρις ως επιθεωρητή, η ταινία εστιάζει το χιούμορ της στην ηλιθιότητα (σε πολλά επίπεδα) των αστυνομικών και στην εξώφθαλμη ανικανότητά τους - δίχως στο τέλος να παραλείπει και το θέμα της δωροδοκίας τους. Όσο προχωρά το φιλμ η δράση γίνεται όλο και πιο ξέφρενη (για τα μέτρα της εποχής βεβαίως, που πολύ απέχουν από τους καταιγιστικούς και βιντεοκλιπώδεις ρυθμούς του σύγχρονου Χόλιγουντ). Όσο για το εξωπραγματικό στοιχείο που λέγαμε στην αρχή... τι να πρωτοπεί κανείς; Τις σχεδόν φιλικές σχέσεις αστυνομικών και (κανονικών) κακοποιών, οι οποίοι γνωρίζονται από παλιά και πάντοτε παίζουν το παιχνίδι γάτας και ποντικού; Την απίστευτη - και δημοκρατικότατη - συνέλευση των συμμοριών για να συντονίσουν τη δράση τους; Ή μήπως το αστείο τέλος σε... εξωτικό νησί;
Ίσως το φιλμ να κάνει κάποια κοιλιά προς το μέσον (ο Όουεν δεν είναι και κανένας μεγάλος σκηνοθέτης άλλωστε) . Ίσως επίσης πολλοί, συνηθισμένοι στους σύγχρονους ρυθμούς που λέγαμε, να το βρουν κάπως αργό. Αποτελεί πάντως δείγμα ενός ξεχωριστού είδους που φέρει τη σφραγίδα της βρετανικής φινέτσας - και κάνει και την έμμεση, χαμηλότονη κριτική του στην αστυνομία - και, περισσότερο από τις φιλμικές του αρετές καθ' εαυτές βασίζεται στην εξυπνη βασική ιδέα. Αν δεν φοβάστε το παλιό ίσως το απολαύσετε. Α, και θα δείτε τον Σέλερς να χρησιμοποιεί την αμίμητη γαλική προφορά του πριν ακόμα γίνει "επιθεωρητής Κλουζό".