TO "DALLAS BUYERS CLUB" ΚΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΗΡΩΑ

Τον εκ Κεμπέκ καναδό Jean-Marc Vallee τον θυμάμαι από το ενδιαφέρον C.R.A.Z.Y. του 2005. Το 2013 γυρίζει το "Dallas Bue\yers Club" και διακρίνεται στα Όσκαρ, κυρίως στην πολύ καλή ηθοποιία του Μάθιου ΜακΚόναχι.
Το φιλμ βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Το 1985 ο μάτσο, ομοφοβικός, εθισμένος σε σεξ με πόρνες  και μικροαπατεώνας Ρον Γούντρουφ βρίσκεται ότι πάσχει από AIDS και οι γιατροί του δίνουν λίγους μήνες ζωής. Φυσικά το σοκ είναι μεγάλο, αν σκεφτεί μάλιστα κανείς ότι την εποχή αυτή το AIDS θεωρούνταν ασθένεια μόνο των ομοφυλόφιλων. Όταν μαθαίνει ότι το βασικό φάρμακο που χορηγείται παρατείνει μεν για λίγο τη ζωή, αλλά σκοτώνει λόγω παρενεργειών, πειραματίζεται με παράνομα στις ΗΠΑ κοκτέιλ φαρμάκων και όταν διαπιστώνει ότι με αυτά πάει καλύτερα αρχίζει να τα εισάγει ημιπαράνομα στη χώρα και να τα πουλά σε άλλους ασθενείς κάνοντας κυριολεκτικά χρυσές δουλειές. Σαν δεξί χέρι, ο μάτσο - ή πρώην μάτσο - αυτός τύπος έχει ένα τραβεστί.
Η ταινία διαθέτει όλες τις κλασικές οσκαρικές αρετές. Στέρεο σενάριο και αφήγηση, ενδιαφέροντες και αρκετά πολύπλοκους χαρακτήρες, "πάσχοντες" ήρωες κλπ. Και φυσικά πολύ καλές ηθοποιίες (εξ ίσου καλός με τον πρωταγωνιστή είναι ο Τζάρεντ Λέτο). Διαθέτει όμως και κάποια άλλα θετικά στοιχεία: Επιτίθεται ξεκάθαρα στο σύστημα υγείας των ΗΠΑ (το τότε τουλάχιστον, αλλά δεν νομίζω ότι έχουν αλλάξει ριζικά τα πράγματα), υπονοώντας ότι πολλά γίνονται (ή δεν γίνονται) για το συμφέρον των φαρμακευτικών εταιριών και δευτερευόντως μόνο για την υγεία του κόσμου. Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει χειρότερη καταγγελία για την προσανατολισμένη στο κέρδος και όχι στον άνθρωπο κοινωνία μας. Ακόμα πιο ενδιαφέροντα όμως βρίσκω τον βασικό χαρακτήρα: Ο Γούντρουφ κάθε άλλο παρά αλτρουιστής είναι. Από την αρχή σκιαγραφείται σαν ένας αρνητικός, αντιπαθής χαρακτήρας (είπαμε: απατεώνας, ομοφοβικός, μάτσο...). Αλλά και όταν αρχίζει να πουλά τα φάρμακα και να βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με το αμερικάνικο σύστημα υγείας, σώζοντας έτσι εκατοντάδες ζωές, δεν το κάνει από καλοσύνη, αλλά σαν κύριο στόχο έχει το κέρδος. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται άλλωστε όταν διαπιστώνει ότι κάποια κοκτέιλ φαρμάκων λειτουργούν πολύ καλύτερα από την "επίσημη" συνταγή: "Εδώ υπάρχουν τεράστιες ευκαιρίες να οικονομήσουμε". Άλλωστε ο φυσικός "μάτσο" τσαμπουκάς του είναι αυτός που έχει το πάνω χέρι και όχι οποιασδήποτε μορφής "αγάπη προς τον πλησίον". Φυσικά κάπου στο δρόμο θα μαλακώσει, ο χαρακτήρας του θα βελτιωθεί κάπως, αλλά η βασική αρνητική του διάσταση παραμένει.Θα γίνει έτσι ένας πραγματικός "ήρωας κατά λάθος".
Για όλα αυτά, και για την καταγραφή της εποχής του πρώτου τρόμου του AIDS, όταν η ασθένεια σάρωνε, κυρίως όμως για τον βασικό χαρακτήρα και τις αντιφάσεις του, θεωρώ σημαντική αυτή τη low budget, ανεξάρτητη παραγωγή, που τόση εντύπωση έκανε παντού (και στα  Όσκαρ).