MAN OF STEEL Ή "ΞΥΛΟ" ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ

Ποτέ δεν υπήρξα φαν του Superman και των σούπερηρωικών κόμικς ή ταινιών γενικότερα (εξαιρεση αποτελούν ορισμένοι Batman και ελάχιστες άλλες περιπτώσεις). Ο Σούπερμαν ιδιάιτερα αποτελεί έναν "άκαμπτο" κατά τη γνώμη μου ήρωα, από τη μεταφορά του οποίου στην οθόνη ουδέποτε περίμενα πολλά. Ας δούμε λοιπόν τι κατά τη γνώμη μου συμβαίνει στο "Man of Steel" του Zack Snyder (σε παραγωγή Κρίστοφερ Νόλαν μάλιστα) του 2013:
Τον μύθο τον ξέρουμε. Εδώ οι δημιουργοί αποφασίζουν να κάνουν ένα remake ουσιαστικά, αρχίζοντας την όλη ιστορία από την αρχή. Από τη γέννηση δηλαδή του υπερήρωα στον πλανήτη Κρυπτόν, την έλευσή του στη γη κλπ. Με αρκετές παραλλαγές βέβαια, που κυρίως αφορούν τη σχέση του με τη δημοσιογράφο Λόις Λέιν, η οποία ξέρει από την αρχή την αληθινή ταυτότητα και ιστορία του Σούπερμαν / Κλαρκ Κεντ και την αποκρύπτει συνειδητά. Η ιστορία λοιπόν καθ΄εαυτή ιδεολογικά με ενοχλεί. Αρχικά με ενοχλεί η προφανής μεσιανικότητα του ανίκητου ήρωα και απόλυτου οπαδού του Καλού, που έρχεται "από τον ουρανό" για να σώσει την ανθρωπότητα. Και αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία για την συνειδητή αναφορά, λέγεται κάμποσες φορές ότι ο ήρωάς μας - εντελώς τυχαία, υποθέτω - είναι ακριβώς 33 χρονών! Γενικά δεν πιστεύω ότι θα μας σώσει κανένας μεσίας οποιασδήποτε μορφής. Ή θα σωθούμε μόνοι μας ή θα αυτοκτονήσουμε μεγαλοπρεπώς ως είδος (λόγω βλακείας). Σαν κερασάκι στην "ιδεολογική" τούρτα έρχεται και η ξεκάθαρη υπενθύμιση ότι ο εν λόγω μεσίας "είναι αμερικάνος, από το Κάνσας" (!) όπως τονίζει ο ίδιος προς το τέλος, προτρέποντας έτσι κάποιον στρατηγό να μην ανησυχεί αφού "δικός μας είναι". Μάλιστα...
Ας βάλουμε όμως (αν γίνεται) σε δεύτερο επίπεδο το ιδεολογικό μέρος. Ας δούμε κινηματογραφικά την ταινία. Εδώ βρήκα τα πράγματα καλύτερα, μέχρις ενός σημείου όμως. Στο πρώτο μέρος μπορώ να πω ότι μου άρεσε κιόλας, καθώς το ευρισκα αξιοπρεπέστατο ως μπλογκμπάστερ που εκπληρώνει τον στόχο του: Να μας προσφέρει δύο ώρες διασκέδασης. Το πρώτο 20λεπτο περίπου, που δοαδραματίζεται στον πλανήτη Κρυπτόν, ήταν για μένα το καλύτερο της ταινίας, για οπτικούς κυρίως λόγους, δηλαδή για την κατασκευή ενός εξαιρετικά ευφάνταστου εξωγήινου περιβάλλοντος. Νομίζω ότι θα αρέσει σε κάθε φίλο της επιστημονικής φαντασίας. Αλλά και μετά την έλευση στη γη τα πράγματα συνέχισαν να πηγαίνουν καλά για μένα. Γίνεται μια προσπάθεια εμβάθυνσης του χαρακτήρα, με το βάρος να πέφτει στην υποχρεωτική μοναχικότητα και την προφανή διαφορετικότητά του, ενώ η ιστορία του δίνεται με ενδιαφέροντα μπρος - πίσω στο χρόνο. Πάνω λοιπόν που έλεγα "να ένα καλό μπλογκμπάστερ" (πράγμα που λέω πολύ σπάνια), έρχεται δυστυχώς στο δεύτερο μέρος, εμφανίζεται ο Κακός (ο πραξικοπηματίας στρατηγός Ζογκ), κάθε μορφή ευφάνταστου σεναρίου υποχωρεί και... απολαμβάνουμε κάπου μια ώρα διαρκούς υπερηρωικής κλωτσοπατινάδας, με εντυπωσιακά υποτίθεται εφέ (τα οποία έχω σκυλοβαρεθεί) και τους αντίπαλους να παίζουν ξύλο με γελοίο τρόπο μέχρις εσχάτων! Σημειωτέον ότι κατά τη διάρκεια της υπερ πάντων αυτής σύγκρουσης οι αντίπαλοι καταστρέφουν τα πάντα: Από τη μικρή πόλη όπου γεννήθηκε ο Σούπεμαν μέχρι τη μισή Νέα Υόρκη, με τους ουρανοξύστες να πέφτουν σωρηδόν ο ένας πάνω στον άλλον και να σε κάνουν να θεωρείς την 11η Σεπτέμβρη απλή, ελάχιστη γρατζουνιά... Σημειωτέον και πάλι ότι παρά το ότι πρέπει να υπάρχουν χιλιάδες αθώοι νεκροί δεν δείχνεται ούτε σταγόνα αίμα, ούτε μισός τραυματίας. Μόνο τα κτίρια και τα αυτοκίνητα οδηγούνται σε ολοκαύτωμα...
Συμπέρασμα: Μετά το πρώτο μισό το IQ του φιλμ υποχωρεί κάθετα, προφανώς για να ικανοποιήσει τα εκατομύρια αντίστοιχου IQ εφήβων που σκάνε τα λεφτά για ταινίες σαν κι αυτή. Κρίμα μεν, αλλά όλο αυτό δεν αποτέλεσε σε καμία περίπτωση έκπληξη για μένα. Ήμουν σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε...