CHARADE: ΦΟΝΟΙ, ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ Α ΛΑ ΧΙΤΣΚΟΚ

Υπάρχει ένας χαρακτηρισμός για το "Charade" που κυριολεκτικά τα λέει όλα: Πρόκειται για την καλύτερη χιτσκοκική ταινία που όμως... δεν γύρισε ο Χίτσκοκ. Πράγματι το φιλμ (που στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Ραντεβού στο Παρίσι") γυρίστηκε το 1963 από τον Stanley Donen... και όντως αποτελεί υπόδειγμα χιτσκοκικού φιλμ. Υποστηρίζεται μάλιστα από ένα πλουσιότατο καστ, με επικεφαλής φυσικά την πάντοτε χαριτωμένη και αεράτη Όντρει Χέπμπορν : Κάρι Γκραντ, Γουόλτερ Ματάου, Τζέιμς Κόμπερν, Τζορτζ Κένεντι... Τι άλλο θέλετε;
Η ηρωίδα ετοιμάζεται να πάρει διαζύγιο, όταν μαθαίνει ότι ο σύζυγός της βρέθηκε δολοφονημένος (τον πέταξαν από ένα τρένο για την ακρίβεια). Είναι γεγονός ότι δεν λυπάται και πολύ. Όταν όμως επιστρέφει στο Παρίσι, όπου έμεναν, βρίσκει το διαμέρισμά της κυριολεκτικά λεηλατημένο. Ένας γοητευτικός "βοηθός" εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά στη ζωή της, με τον οποίο ερωτεύονται αμοιβαία, πλην όμως αποδεικνύεται ότι αυτός κάθε τρεις και λίγο αλλάζει όνομα, ταυτότητα και στρατόπεδο. Συγχρονως διάφοροι ύποπτοι και κάθε άλλο παρά ευχάριστοι τύποι - και ένας πράκτορας της CIA - την απειλούν αναζητώντας πάσει θυσία τα λεφτά που άφησε ο μακαρίτης, για τα οποία η ίδια δεν είχε την παραμικρή ιδέα, άντε όμως να γίνει πιστευτή... Όσο προχωρά το φιλμ οι ανατροπές και οι παράδοξες εξελίξεις πολλαπλασιάζονται, όπως και τα πτώματα.
Μιλάμε ίσως για την πεμπτουσία του παλιού, πέρα για πέρα διασκεδαστικού Χόλιγουντ. Το αστυνομικό σασπένς, το μυστήριο και οι ανατροπές παντρεύονται άψογα με την αισθηματική κομεντί και το χιούμορ, ενώ ο θεατής πασχίζει να ξεμπλέξει το κουβάρι διασκεδάζοντας ταυτόχρονα. Όλα αυτά συμβαίνουν με φόντο το "εξωτικό" (για τους αμερικάνους φυσικά) Παρίσι, που την εποχή αυτή διατηρούσε ακόμα αμείωτη την αίγλη του.
Τα χιτσκοκικά μοτίβα είναι πάμπολλα. Από το ίδιο το πάντρεμα των ειδών που προαναφέραμε, από το μαύρο ενίοτε χιούμορ και τη συσσώρευση πτωμάτων, από το ανάλαφρο στιλ, από την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και από το πανταχού παρόν σασπένς φυσικά. Ταινίες όπως "Ο Άνθρωπος που Γνώριζε πολλά", "Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων" κλπ. έρχονται αβίαστα στο μυαλό μας.
Όχι, δεν θα εύρισκα κάποιο βαθύτερο νόημα σε όλα αυτά. Είναι όμως όλα τόσο, μα τόσο αφοπλιστικά διασκεδαστικά, που δεν θα έψαχνα παραπάνω για κάτι τέτοιο. Ο στόχος είναι νομίζω ξεκάθαρος: Η διασκέδαση για τη διασκέδαση. Και μάλιστα με απείρως κομψότερο και αέρινο τρόπο απ' ότι η πλειοψηφία των χιλιοειδωμένων και χονδροειδών αντίστοιχων σύγχρονων προσπαθειών του Χόλιγουντ. Ακολουθείστε λοιπόν τη συμβουλή μου: Ξαπλώστε όσο πιο αναπαυτικά γίνεται στην πολυθρόνα σας και αφεθείτε με πλήρη αποενοχοποίηση (για την έλλειψη βάθους εννοώ) στην ανεπανάληπτη κινηματογραφική απόλαυση. Αυτό είναι που μετρά κυρίως σε τέτοιου είδους φιλμ. Κλασικά φιλμ, θα πρόσθετα, που βλέπονται ανετότατα μέχρι σήμερα δίχως να χάνουν καθόλου τη γοητεία τους.