ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΗ ΑΦΕΛΕΙΑ

Θα σας πω κάτι προσωπικό: Όταν ήμουν κάπου στην Α' Δημοτικού είχα δει το "Ταξίδι στο Κέντρο της Γης" του Henry Levin (1909-1980), που γυρίστηκε το 1959, και είχα ενθουσιαστεί. Θυμάμαι ότι ήταν για καιρό η αγαπημένη μου ταινία. Ναι, αλλά ήμουν 6 χρονών...
Δεκαετίες μετά επιχείρησα να ξαναδώ το φιλμ. Το βρήκα από τα αφελέστερα πράγματα που έχω δει ever. Και καμιά νοσταλγία δεν μπορούσε να αλλάξει αυτή μου την αίσθηση. Ο Levin άλλωστε είναι από τους χολιγουντιανούς σκηνοθέτες - τεχνίτες που επί δεκαετίες έχουν καταπιαστεί με τα πάντα, με ελαφρά έφεση στην παιδική φαντασία ("Παραμύθια των Αφών Γκριμ" και τετοια). Ποτέ δεν κατάφερε ωστόσο να κάνει μια ταινία που να ξεχωρίσει.
 Το συγκεκριμένο φιλμ είναι βέβαια μια από τις μεταφορές στην οθόνη του γνωστού μυθιστορήματος του Ιουλίου Βερν και η αφέλεια που λέγαμε ξεχειλίζει από παντού! Δεν ξέρω από πού να πρωταρχίσω. Από τον τρόπο που ανεβαίνουν - κατεβαίνουν στο κέντρο της γης, από τα κιτς σκηνικά με τις πολύχρωμες πολύτιμες πέτρες να στραφταλίζουν, από τις ηθοποιίες, από την ανεκδιήγητη συμπεριφορά των ηρώων, από την κυριολεκτικά ανύπαρκτη ψυχολογία τους (στοιχειωδέστατη ψυχολογία απαιτούσα από ένα τέτοιο φιλμ, όχι φυσικά κάτι βαθύτερο)... Η σύζυγος, ας πούμε, ενός επιστήμονα μαθαίνει ξαφνικά ότι ο άντρας της είναι νεκρός (τον οποίο αγαπά υποτίθεται) και την άλλη μέρα είναι πανέτοιμη - με τσαμπουκά μάλιστα - να πάρει μέρος σε μια επικίνδυνη και μακρόχρονη αποστολή στο άγνωστο (κατά τη διαρκεια της οποίας δεν χύνει ούτε ένα δάκρυ για τον μόλις αποβιώσαντα με τραγικό τρόπο σύζυγο). Την χαριστική βολή όμως δίνει ο ανεκδιήγητος πρωταγωνιστής Πατ Μπουν, ο γνωστός σούπερ σταρ τραγουδιστής της εποχής, ο οποίος, σα να μην έφτανε η κάκιστη ηθοποιία του, τραγουδά κιόλας (σε ευτυχώς λίγα σημεία) με απίστευτα γλυκανάλατο τρόπο, αποτελώντας έτσι την επιτομή του όρου "ξενέρωτος". Γενικά τα πάντα κυλούν με άπειρα κενά και σεναριακές απορίες από έναν παρατηρητικό θεατή.
Το φιλμ σώζει κάπως ο άλλος πρωταγωνιστής, ο Τζέιμς Μέισον. Και, βέβαια, μπορεί κάποιος να είναι βέβαιος ότι τα σκηνικά και τα εφέ ήταν όντως πολύ εντυπωσιακά για την εποχή. Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσαν να εντυπωσιάσουν και τους ενήλικους θεατές. Σήμερα νομίζω ότι η ταινία μπορεί να παρακολουθηθεί ευχάριστα μόνο από αρκετά μικρά παιδιά. Αναγνωρίζω βέβαια ότι και κάποιοι ενήλικοι μπορεί να γοητευτούν από την περισσή αφέλεια και την αθωότητα της παλιομοδίτικης περιπέτειας ή, πάλι, σε κάποιους να υπερισχύσει το νοσταλγικό συναίσθημα και να τη δουν με συμπάθεια, αναγνωρίζοντάς της μια για πάντα χαμένη παιδική αθωότητα. Δυστυχώς δεν κατάφερα να συγκαταλέγομαι σ' αυτούς.