Η ΣΤΕΠΠΑ, ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΕΣ ΠΗΓΕΣ ΓΕΛΙΟΥ

Αρκετές δεκαετίες πριν στη γείτονα Ιταλία άνθισε, ανάμεσα σε άλλα υποείδη, η "ιστορική ταινία", η λεγόμενη "χλαμύδα". Μη φανταστείτε φυσικά καμιά σοβαρή αντιμετώπιση της ιστορίας. Αν σκεφτείτε τη σειρά με τους Μασίστες θα καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε. Σήμερα οι περισσότερες από τις ταινίες αυτές μάλλον δεν βλέπονται, εκτός αν θέλετε πραγματικά να διασκεδάσετε με την αφέλειά τους (το λέω όσο πιο ευπρεπώς μπορώ).
Ένα παράδειγμα αποτελεί και ο "Ληστής της Στέππας" του 1964 (I Predoni della Steppa ο αυθεντικός τίτλος) του μάλλον άγνωστου Tanio Boccia (1912-1982), που υπογράφει το συγκεκριμένο φιλμ, όπως και πολλά άλλα δικά του, με το ψευδώνυμο Amerigo Anton, συνήθεια που, άγνωστο γιατί, υιοθετούσαν πολλοί ιταλοί σκηνοθέτες της εποχής. Βλέποντας την ταινία δεν ξέρεις με τι να πρωτογελάσεις (ερήμην των προθέσεων του δημιουργού βεβαίως).
Βρισκόμαστε κάπου στη στέππα, κάπου στο μεσαίωνα, υπάρχουν κάποιες φυλές και βασίλεια, κάπου αναφέρονται οι Τάρταροι (ως κακοί φυσικά), αλλά σε γενικές γραμμές τα πάντα είναι κάπως απροσδιόριστα. Η φυλή του γενναίου ήρωα κλέβει την κόρη του βασιλιά, η οποία είναι αραβωνιασμένη με το ζόρι με πανίσχυρο και μοχθηρό βάρβαρο που το μόνο που θέλει είναι να επεκτείνει το βασίλειό του εις βάρος των πάντων, εκείνη όμως, φυσικά, ερωτεύεται τον απαγωγέα της... και το γέλιο αρχίζει. Με μάχες, πολιορκίες, μονομαχίες και ηθοποιίες που κάθε μια τους ξεπερνά την προηγούμενη σε γελοιότητα.
Η ψυχολογία των ηρώων, πολύ απλά, δεν υπάρχει. Ο ήρωας διώχνει σκαιά την ερωμένη του όταν ερωτεύεται την όμορφη πριγκίπισσα επειδή έτσι γουστάρει, κι όταν αυτή τους προδίδει από ζήλεια αφήνει να την εκτελέσουν αποδίδοντας... δικαιοσύνη. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων καλεί τον πανίσχυρο βάρβαρο αρχηγό σε μονομαχία αντί της μάχης μεταξύ των στρατών τους, κι αυτός, με πρωτοφανή άνεση και ενώ τα στρατεύματά του έχουν σίγουρη τη νίκη δέχεται (η ίδια η μονομαχία βεβαίως αποτελεί άλλη μία πηγή γέλιου). Μια γυναίκα κλαίει γοερά επειδή το παιδί της είναι άρρωστο, ενώ προηγουμένως όλες οι γυναίκες της φυλής είχαν σηκωθεί σε χρόνο dt και είχαν μαζέψει τις σκηνές τους για να μετακομίσουν με πρωτοφανή ευκολία, ενώ οι μισοί άντρες της φυλής ειχαν σκοτωθεί, δίχως να χύσουν ούτε ένα δάκρυ... Κι αυτά είναι ελάχιστα από όσα θυμάμαι, αφού τέτοια υπέροχα συμβαίνουν κυριολεκτικά κάθε λεπτό του φιλμ.
Καταλαβαίνετε ότι ο μόνος λόγος να το δείτε είναι ο άγριος χαβαλές. Παρέα, πίτσα και μια χαμένη βραδιά ή κάτι τέτοιο. Κι όμως, υπήρχαν πάμπολλα τέτοια φιλμ, που έκαναν επιτυχία και σημάδεψαν μια εποχή. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου... Αν πάντως καταφέρετε να την τελειώσετε, θα διαπιστώσετε ότι κακώς μόνο ο Εντ Γουντ έχει αποκτήσει τόση φήμη.