SOMEWHERE... ΑΛΛΑ ΚΑΠΩΣ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ

Το "Somewhere" του 2010, η τέταρτή της ταινία, χάρισε στη Sofia Coppola το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία και σε πολλούς θεατές, φοβάμαι, δύο ώρες ύπνου. Αντιλαμβάνομαι βέβαια την πρόθεσή της, τι ήθελε να πει, αλλά...
Ένας χολιγουντιανός σούπερσταρ σε υποχρεωτική αργία λόγω ενός σπασμένου χεριού, περνάει μέρες ανούσιας χλιδής και πολυτελούς απραξίας. Η εξ ίσου υποχρεωτική συνύπαρξη με την 11χρονη κόρη του, που υπό κανονικές συνθήκες ζει με τη διαζευγμένη μητέρα της, θα τον κάνει να συνειδητοποιήσει την απόλυτη κενότητά του και τον ανούσιο, κούφιο τρόπο της μέχρι τότε πολυτελούς ζωής του.
Λίγο road movie, λίγο ρεαλισμός (ρεαλισμός που αφορά όμως τη ζωή ελάχιστων, εντελώς μη "κανονικών" ανθρώπων), η ταινία ξετυλίγεται δίχως κορυφώσεις, δίχως ουσιαστικά να συμβαίνει κάτι, με εξοντωντικά αργούς ρυθμούς, ενώ η "συνειδητοποίηση" του ήρωα έρχεται κι αυτή πολύ αργά, ανεπαίσθητα (αυτό το τελευταίο δεν ειναι κακό, το συσχέτισα όμως με το όλο κλίμα). Ομολογώ ότι βαρέθηκα αρκετά. Φυσικά η Coppola θέλει να μιλήσει για την κενότητα των σούπερ σταρ του Χόλιγουντ, για τον εντελώς επιφανειακό τρόπο ζωής τους, που δεν έχει τίποτα που να σχετίζεται με οτιδήποτε έχει κάποιο βάθος, με την πλήξη τελικά που προκαλεί όλη αυτή η ανούσια χλιδή, που δεν συνοδεύεται από συναισθήματα, από αληθινές σχέσεις. Κι αυτό το καταφέρνει απόλυτα. Μόνο που, σας το είπα, για να μπω στο κλίμα του σταρ που βαριέται, ύποχρεώθηκα να βαρεθώ κι εγώ. Φυσικά η μικρή κόρη είναι το συναίσθημα, η ζεστασιά που του λείπει, η αληθινή ζωή. Και φυσικά η αληθινή επαφή μαζί της θα τον αλλάξει. Ναι, αλλά το ίδιο ακριβώς θέμα το είχε δώσει πολύ καλύτερα κατά τη γνώμη μου στη δεκαετία του 70 ο Βέντερς με την "Αλίκη στις πόλεις". Καμία σύγκριση (κατά τη γνώμη μου πάντοτε). Σαφώς και διαθέτει η ταινία τρυφερότητα, ευαισθησία, κάποιες καλές στιγμές και λίγο συμπαθητικό χιούμορ. Συνολικά όμως...
Το περίεργο είναι ότι η Coppola βρίσκεται απόλυτα στο κλίμα της. Το στιλ της είναι το ίδιο με το "Χαμένοι στη Μετάφραση", χαλαρό, με διακριτικό χιούμορ, όπου επίσης δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Πιστεύω όμως ότι... καμία σχέση. Η τελευταία παραμένει για μένα η καλύτερή της και μια από τις αγαπημένες μου. Ενώ εδώ... Είμαι περιεργος για τη συνέχεια αυτής της δημιουργού. Έχει όλα τα φόντα να κάνει σημαντικές ανεξάρτητες ταινίες, που κινούνται στον αντίποδα του Χόλιγουντ, που τόσο καλά γνωρίζει η ίδια. Θα τις κάνει όμως;