ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΣΤΟ "NEVER GIVE A SUCKER..."

O W.C. Fields υπήρξε ένας από τους σημαντικούς κωμικούς του βωβού, που κατάφερε να επιβιώσει με επιτυχία και μετά την έλευση του ομιλούντος. Ήταν ένας αστείος, "στρογγυλός" τύπος με μεγάλη εξ ίσου στρογγυλή μύτη, που τον έκανε να μοιάζει με αλκοολικό. Το "Never Give a Sucker an Even Break" του 1941 γυρίστηκε από τον Edward F. Cline (1891–1961), σκηνοθέτη πολλών κωμωδιών με γνωστούς πρωταγωνιστές, όπως ο Μπάστερ Κίτον, και υπήρξε η τελευταία ταινία του Fields.
Το χιούμορ της προσωπικά με άφησε αδιάφορο, αφού πολύ λίγο γέλασα. Η μόνη σκηνή που με διασκέδασε πραγματικά ήταν η τελική σκηνή του τρελού αυτοκινητοκυνηγητού, από τις καλύτερες και πιο αστείες που έχω δει. Κατά τα άλλα, το βρήκα χοντρό και μάλλον κρύο και δεν νομίζω ότι συγκρίνεται με πλειάδα κωμωδιών, από αυτές όπου κυριαρχούν τα οπτικά γκαγκς (π.χ. Χοντρός - Λιγνός) μέχρι αυτές όπου το βάρος πέφτει στα λεκτικά γκαγκς (π.χ. Αδελφοί Μαρξ), για να πιάσουμε τα δύο άκρα και όλα όσα κινούνται κάπου ανάμεσά τους. Όμως...
Κι εδώ υπάρχει το μεγάλο "όμως". Μπορεί να μην κατάφερε να με κάνει να γελάσω, ο τύπος του χιούμορ όμως είναι πραγματικά ο πιο σουρεαλιστικός που έχω δει σε ταινία, σε βαθμό να μην πιστεύω στα μάτια μου. Εδώ κυριαρχεί το απόλυτο παράλογο, από όποια μεριά κι αν το εξετάσει κανείς. Η ίδια η ιστορία παρωδεί το σινεμά και τον τρόπο που γυρίζονται οι ταινίες, τις υπερβολές και τη συχνή αναληθοφάνειά τους. Παίζοντας τον εαυτό του, ο Fields (που στην ταινία λέγεται επίσης Fields) είναι ένας μέθυσος σεναριογράφος που προσπαθεί να πουλήσει ένα σενάριό του σε έναν παραγωγό. Το σενάριο είναι φυσικά άθλιο και απόλυτα παρανοϊκό, προϊόν ενός νου βουτηγμένου στο αλκοόλ, και εμείς παρακολουθούμε εναλλάξ φάσεις από το στούντιο και σκηνές από το ίδιο το σενάριο. Σχεδόν δεν υπάρχει κανένας ειρμός ή "δεμένη" ιστορία, τόσο στο "πραγματικό" (αυτό δηλ. που διαδραματίζεται στο στούντιο) όσο και στο "σεναριακό" (αυτό δηλ. που μας δείχνει σκηνές από το παλαβό σενάριο) επίπεδο. Το δεύτερο μάλιστα, περιλαμβάνει ένα... ρωσικό χωριό, στο οποίο ο Fields και η ανιψιά του πέφτουν από το αεροπλάνο δίχως να πάθουν τίποτα, έναν πανύψηλο βράχο στην κορυφή του οποίου είναι χτισμένη μια μυθική έπαυλη όπου ζει μια μάνα και η όμορφη κόρη της, που "δεν έχει αντικρύσει ποτέ άντρα" και ούτε έχει κατέβει ποτέ από εκεί (άσχετο αν χορεύει άψογα τζαζ), έναν γορίλα που ζει μαζί τους (στη Ρωσία!!!), και πλήθος ακόμα χαλαρά ή καθόλου συνδεδεμένων παρανοϊκών στοιχείων. Όντως εντυπωσιάστηκα από την σουρεαλιστική ελευθερία που επικρατεί και τα πάμπολλα που συμβαίνουν δίχως κανένα λόγο.
Πολλά από τα στοιχεία του φιλμ είναι αναφορές σε ή παρωδίες συγκεκριμένων ταινιών ή ειδών ταινιών και πολλά σημαίνουν κάτι άλλο, όπως το σουρεαλιστικό τραγούδι με τα "όμορφα πόδια των κοτόπουλων του Κάνσας", που αναφέρεται στα γυναικεία πόδια. Οπότε μπορούμε να μιλήσουμε για ένα πρόωρο φιλμ που μιλά για το ίδιο το σινεμά και το παρωδεί αδίστακτα τα πάντα και δίχως ίχνος σεβασμού προς οτιδήποτε. Σε κάποια στιγμή μάλιστα ο Fields, ενώ πίνει, γυρίζει στην κάμερα και λέει: "Αν έπινα κι άλλο θα μας έκοβε τη σκηνή η λογοκρισία"!
Σας είπα: Δεν κατάφερε να με κάνει να γελάσω, έμεινα όμως με το στόμα ανοιχτό από την παράνοια. Το θεωρώ το πιο τρελό ίσως φιλμ που έχω δει ποτέ. Και με έκανε να θέλω να ψάξω και για άλλες ταινίες του Fields.